Ontbijtje met Gwen
Dit ontbijtje hadden we al lang gepland, en de rug is al zodanig veel verbeterd dat ik het me wel wilde riskeren: ook Gwen had geen zeeën van tijd vandaag, dus het ging sowieso maar een uurtje of zo zijn. En ik had dus speciaal ook een adresje in haar buurt uitgekozen: Haddok aan het Kompasplein, tegenover de Bataviabrug. Jammer dat het nog maar eens aan het miezeren was, want ik denk dat het hier zalig zitten is als de zon schijnt, op het terras aan het water.
Ik vond de kaart al meteen fijn, zo met dat gratis plat water. Dat is voor mij al de perfecte ingesteldheid. De ontbijtkaart is op zich niet zo uitgebreid, maar we vonden meteen onze goesting: voor Gwen een gegrilde croissant met geitenkaas en honing, voor mij Griekse yoghurt met granola en vers fruit. En ja, dat was voor allebei een voltreffer! Ik had eigenlijk quasi te veel, de yoghurt had de consistentie van mascarpone en was enorm lekker, net zoals de granola.
We bleven gezellig kletsen, dronken een tweede koffie en ik kreeg een heel knap cadeautje, een kommetje voor Freshly baked cookies. Waar ze dat toch altijd kan vinden…
Zij fietste vrolijk richting werk, ik reed naar huis maar stopte verschillende keren om prachtige straatkunst te fotograferen. Want ja, daar in de buurt van de Oude Dokken zijn er wel wat te vinden, ja.
Ik twijfelde nog even om te stoppen bij de Kringwinkel, maar besloot mijn rug toch maar wat rust te geven, want deze namiddag moet ik nog naar de kaakchirurg.
Ja, ik was blij dat ik lag, maar man, dat had deugd gedaan, na alweer zo’n ganse tijd plat in de zetel…
Ontbijtje met Dwayne
Dwayne, een oud-leerling van me die destijds een heus lastpak was – hij weet dat zelf ook wel – wou graag nog eens afspreken voor een gezellige babbel. Ik ben een van de mensen die hij vertrouwt, en ik zei dus niet nee. We spraken af in Verz, een relatief nieuwe zaak in centrum Mariakerke waar je dus kan ontbijten, brunchen, lunchen en broodjes kopen en zo. Ferm gezellig en lekker, geloof me.
We waren er rond tien, en kletsten honderduit bij een aangenaam ontbijtje.
Tegen elf uur moest ik alweer weg wegens tegen half twaalf Véro ophalen voor nog meer woeste plannen, maar één ding was duidelijk: dit vraagt om herhaling. Al moet ik de volgende keer eerst een rustig momentje inplannen na ons ontbijt: twee ADHDers samen, dat komt niet goed.
Ontbijtje en garen, en dat soort dingen
Elke vakantie – allez, de langere dan toch – proberen Merel en ik ergens te gaan ontbijten. We hebben al een paar adresjes geprobeerd, maar eigenlijk is onze favoriet toch echt wel Clouds in my Coffee. We zagen dus niet echt in waarom we nog ergens anders zouden gaan, en iets over tien zaten we dus samen op het terras daar in Sint-Amandsberg, na een fijne fietstocht, en genoten van de heerlijke yoghurt en zo.
Daarna fietsten we de stad in, op zoek naar deftige wol om een topje voor Merel te haken. Ze heeft iets gezien in een Tiktokfilmpje en zou graag hebben dat ik het namaak. Een echte handleiding zit er niet bij, maar ik kan wel min of meer achterhalen hoe het is gemaakt.
Wij dus richting Stoffenidee in de Burgstraat, waar we de wol die we zochten ook effectief vonden, en meteen ook knopen voor mijn afgewerkte vest. Daarna reden we naar de Veritas omdat we ook nog rekkerdraad nodig hadden om de frons van een oud topje van mij te repareren, en dan nog te voet richting de Lovisa voor een set fijne oorringen voor haar: ze heeft die beginnersknopjes nu lang genoeg in gehad, me dunkt.
Enfin, tegen half een waren we terug thuis, met een hoop fijn materiaal om mee te werken. Lang leve de vakantie.
366 – 13 augustus 2024 – gewoon een ontbijtje geven, dank krijg je dit gezichtje
Verjaardagsontbijtje
Traditioneel doen Gwen en ik iets rond onze verjaardag. Ik was gisterenavond niet thuis, maar vrijdag of maandagavond kon wel, had ze gezegd. Maar waarom geen ontbijt op haar verjaardag zelf? Ze moest even denken, maar de kinderen zaten toch allemaal in de examens en gingen niks speciaals doen, en dus was het de ideale gelegenheid om af te spreken.
We gingen naar de Et Alors in de Jan Breydelstraat, waar vroeger Naturel zat. Dat is nu helemaal de sfeer geworden van een Frans café, compleet met de kleine tafeltjes en alles.
Een echte ontbijtzaak is het niet, want je kan de brunch maar krijgen vanaf 10.30 uur, maar dat bleek eigenlijk geen probleem te zijn. We zaten heerlijk te kletsen bij een goeie kop koffie, Gwen kreeg een verjaardagsmutsje, het traditionele boeket van 53 rozen intussen, en nog een assortiment zeep en dergelijke van Wondr.
En ja, het werd alweer een fijne voormiddag, maar ik had niks anders verwacht. Ik heb haar nog naar huis gebracht want zij was door de gietende regen met het openbaar vervoer gekomen, en ook daar deden we nog een kletske.
Zo van die vrienden voor het leven, dat is wijs, ja.
Ontbijtje met mijn bestie
Het hoeft niet altijd een etentje ’s avonds te zijn, vonden Gwen en ik, en dus gingen we nog eens ontbijten. Ze stelde Take Five voor, beneden aan de Grote Huidevettershoek, met zicht op de Krook. Altijd fijn, natuurlijk.
Het aanbod is niet immens, de bediening spreekt enkel Engels, maar het was wel oké. Allez, Gwen was niet echt enthousiast over haar koude ontbijtbrij – ze had verwacht dat het warm ging zijn – maar ik vond het mijne echt wel lekker, ook al was het fruit niet bijzonder rijp.
Aangezien we allebei met de fiets waren, reden we op mijn vraag nog even naar de Kluyskensstraat, in de lente de mooiste straat van Gent door de bloeiende kerselaars. Jammer genoeg waren we blijkbaar toch een week te laat, want ze waren misschien nog niet helemaal uitgebloeid, maar de groene blaadjes piepten er al overal door en het algemene effect is daardoor jammer genoeg weg.
Ter vergelijking: een foto van op exact dezelfde dag vorig jaar:
Helemaal uitgewaaid en vrolijk fietste ik weer naar huis: stralend weer, lekker eten en vooral fijn gezelschap: wat wil ne mens meer?
Ontbijt – of noem het gerust brunch – in Cocotine
Merel en ik hebben afgesproken dat we elke vakantie gaan ontbijten. Ze vindt dat zalig om te doen, en het is ook wel een fijn momentje voor ons twee.
Ik vroeg even rond op Facebook voor fijne adresjes, kreeg tal van suggesties, en ging voor iets dat hier in de buurt lag – een vreemde locatie, maar bon – en dat er bijzonder rozig uitzag. Rozig uit te spreken op zijn Frans, welteverstaan.
En jawel, Cocotine stelde niet teleur: een heel licht en gezellig interieur, met veel blank hout – Ikea was duidelijk aanwezig – en oudroze, muntgroen en pastelblauw. Waar ik me wel blauw – en niet de pastelvorm – aan ergerde, was dat de menu enkel online te vinden was (wat me op zich niet zo erg stoorde) maar uitsluitend in het Engels. Merel kan nu wel goed Engels, maar wat moet een mens zich in hemelsnaam voorstellen bij een “beauty bowl”? Een schoonheidskommetje? Alsof overigens de meeste mensen het verschil kennen in het Engels tussen een strawberry, een raspberry, een blueberry of een elderberry. Ik hoorde dan ook een tante tegen haar nichtje vertalen en zeggen dat ze het ook niet wist. En dit voor een fijn plekje in de Gentse Meulestee, waar het uiteraard stikt van de Engelstalige mensen en de toeristen…
Maar bon, de ergernis was snel vergeten toen het ontbijt ook effectief op tafel verscheen. Ik was gegaan voor een ‘beauty bowl’, ’t is te zeggen een grote kom met yoghurt, granola en stapels vers fruit van alle mogelijke soorten. Bijzonder lekker, bijzonder instagramwaardig en daarom ook voorzien van een kartonnen kaartje voor ’the gram’. Merel had datzelfde genomen, maar ook nog pancakes besteld. Ik had daar toen al mijn twijfels bij, maar bon.
Oh, en de koffie? Voorzien van goudfoliesnippers op het melkschuim, en een bloemetje: zowaar de mooiste koffie die ik al ooit gehad heb.
En toen hadden we eigenlijk feitelijk allebei al meer dan genoeg, en kwamen de sojapancakes – een gewone versie is er blijkbaar niet – nog op tafel: twee grote exemplaren die we met moeite opkregen en die op zich al voldoende zijn als ontbijt.
Niet meteen de Amerikaanse fluffy pancakes maar iets brodiger en ook echt wel lekker. En eigenlijk dus ook veel te veel.
Ik heb ’s middags niet meer gegeten, Merel heeft de overschot van haar beauty bowl meegekregen in een potje en heeft dat opgegeten als middagmaal. Dat zegt genoeg over de porties.
Voor de goedkoop moet ge het niet doen, maar als ge er een middagmaal mee uitspaart, is het zeker zijn prijs waard. En ja, het is superverzorgd, in een heel mooi kader, met aandacht voor het visuele.
Nu nog een deftige Nederlandse vertaling van hun menu, en ik ben helemaal tevreden. En ja, we komen nog wel terug.