W-festival

Toen Bart me een tijdje geleden vroeg of ik zin had om met hem mee te gaan als VIP naar het W-Festival in Amougies, had ik maar een halve blik op de line-up nodig om ja te zeggen. W staat namelijk voor Wave, en van daaruit ook Gothic, New Wave en Electro. De zondag was nog beter geweest, maar bon, ik klaag niet ^^

Rond half twee laadden we de kinderen in de auto en reden richting Ronse. Ha ja, Amougies ligt op tien minuten van Barts thuis, en dus konden de kinderen probleemloos terecht bij Nelly. Die zag dat helemaal zitten, voorzag éclairs, ijsjes en ’s avonds zelfs pannenkoeken. Daarna gingen ze daar wel slapen, en wij namen hen dan mee naar huis, zo midden in de nacht.

Om half vier liepen Bart en ik het festivalterrein op, en zagen meteen dat het goed was. W-Festival is voorlopig nog kleinschalig, maar eigenlijk net daarom behoorlijk gezellig. We kletsten wat, aten een fantastisch dessertje, en luisterden nog naar een paar nummers van The Kids, terwijl we het terrein verkenden.

IMG_0070

We bleven tussen de optredens door telkens in de VIP hangen, kletsten hier en daar, en genoten van het heerlijke weer.

Iets voor vijf gingen we kijken naar Sian Evans, de vroegere frontvrouw van Kosheen, en man, wat een stem zeg! Bart vond de meeste van haar liedjes wat te soft en te braaf, maar ik genoot. Het mens ziet er tegenwoordig uit als een gemiddelde huisvrouw, dronk tussendoor haar wijntje en had het over haar kinderen, maar zodra ze haar stem openzette… Ik heb nog zelden iemand zich zo zien amuseren op een podium. Alleen de keuze van de jurk was niet ideaal in die strakke wind…

IMG_1836

Daarna kwam Blancmange, en ook al ken ik niet veel van hun nummers, ze waren echt goed. Ik zet deze mannen iets prominenter in mijn playlist, voortaan. Ik vond het ook wel heel charmant hoe de zanger echt gewoon even zijn job kwam doen en daar van genoot: losse broek, T-shirt met lange mouwen, hand in de zakken, en maar zingen. En vooral zichzelf niet al te ernstig nemen.

IMG_1837

Het contrast met Peter Hook van vroeger Joy Division en New Order kon niet groter zijn… Die man straalde een en al arrogantie uit, nam de ene machopose na de andere aan, en werkte eigenlijk op mijn zenuwen. Het optreden was nochtans wel goed, en ik had ook nooit gedacht om ooit nog live Blue Monday of Love will tear us apart te horen. En heb ik staan dansen als een halve zot? Jazeker. Zo lang ik maar niet naar die mens moest kijken. En Peter Hook mag dan wel goed zijn, hij is vooral geen Ian Curtis…

Na Blancmange, die stopten om 19.35u, was het de bedoeling om te gaan eten, vonden wij. Bart ging al meteen door naar de VIP, ik ging eerst nog even plassen. Het resultaat? Alle eten was gewoon op. Bart had blijkbaar nog een normaal bord gehad, ik had enkel nog wat gratin dauphinois en twee grote ravioli’s. Tsja… Blijkbaar was er eten besteld voor 270 mensen, zo wist de dame van de catering me te vertellen, en waren er 410 binnen in de VIPruimte. Kan niet missen dat er te kort was. Er waren ganse groepen die zelfs totaal niks meer hadden. Die kregen dan bonnetjes voor de food trucks op het terrein, maar ook daar was een stevig probleem: 5 eetstandjes voor 5000 man, waarvan er twee al om half acht compleet uitverkocht waren. Bij de rest moest je gemiddeld drie kwartier aanschuiven… Niet bepaald de bedoeling als je een VIP-ticket gekocht hebt, dacht ik zo. Ik had geen klagen: wij waren er op uitnodiging, maar ik geef het toe, ik heb nog iets gegeten toen we thuis kwamen.

Enfin, om tien uur was er dan Anne Clark featuring HerrB, en dat was een beetje een downer, vonden we allebei. De muziek is op zich niet slecht, maar twee stilstaande mensen op een podium, waarvan de ene gekleed is als een bomma en met een monotone stem teksten declameert, tsja, dat heb je eigenlijk wel een beetje gezien na een kwartier. Gelukkig was de videoshow, of hoe noem je zoiets, wel intrigerend, om niet te zeggen hypnotiserend.

De bedoeling was geweest om nog naar The Human League te kijken, maar mijn voeten deden pijn, mijn rug deed lastig, ik had mijn klop gekregen, ik had het koud en ik had honger. Oud worden, zeker? Ook voor Bart en vooral voor zijn knie was het welletjes. We zijn dus naar Ronse gereden, hebben er de kinderen uit het bed gelicht en in de auto gedropt zonder dat Omaly wakker is geworden, en waren om half een thuis.

Yup, laat die catering nu nog in orde komen, en W-Festival is echt wel oké.