Update over de voet

Zeg, hoe is het intussen nog met uwe voet?

Awel. Vree goed, eigenlijk!

Twee weken na de operatie had de chirurg nog verwonderd vastgesteld dat ik zo goed genees, en verklaarde hij me net niet voor gek dat Bart en ik vier dagen gingen rondlopen in Kopenhagen. Maar hij gaf me wel zijn zegen: ik ging het zelf wel voelen als ik overdreef. Hmm, ofwel waren die zenuwen nog pieredood, ofwel heb ik gewoon een hoge pijntolerantie. Tsja…

In elk geval heb ik mijn voet eigenlijk gewoon genegeerd. De dokter had me ook kinesietherapie voorgeschreven om de soepelheid te bevorderen, en dat heb ik dan ook plichtsgetrouw enige keren gedaan, maar eigenlijk was dat niet nodig. Ja, de eerste keer had de kinesist nogal hard doorgewerkt, zodat de hele voet voor het eerst sinds de operatie pijn deed, en dat was nu ook weer niet de bedoeling. Maar nu zei ze zelf dat het eigenlijk niet nodig was, dat de rest gewoon zijn tijd nodig had.

Ik draag dus ook gewone schoenen, en het is een mooi litteken geworden. Ik ben alleen benieuwd wat hakken zullen geven: daar ben ik nog niet echt aan begonnen.

Maar ja, het is dus goed met de voet. Yippie.

Draadjes

Gisterenavond begonnen de draadjes in mijn voet op mijn zenuwen te werken: ze jeukten en trokken tegen.

IMG_1036

Aangezien het toch al tien dagen was en alles er heel netjes uitzag, heb ik een pincet, een schaartje, ontsmettingsmiddel en steriele compressen gepakt, en heb ik ze er uitgehaald, néh.

En man, dat deed deugd! Het ziet er ook meteen een pak beter uit, vind ik persoonlijk. Het voelt in elk geval goed.

IMG_1038

Thuis. Oef.

Na de stevige nachtrust was gelukkig alles in orde vanmorgen. Ik ontbeet, kleedde me aan, en zag dat het goed was.

Burssens kwam even langs, en ik zei dat ik zo blij was van de operatie, want dat ik geen pijn meer had. Hij schoot in de lach, en zei dat hij dat nu niet bepaald vaak te horen kreeg.
Maar wat was er nu precies aan de hand? Wel, het was niet één, maar wel twee zenuwen die allebei ontstoken zaten, geïrriteerd en opgezwollen, en er was zowaar een neurinoom aanwezig, dat hij opgestuurd heeft voor onderzoek.

Even wikipedia raadplegen:

Een neuroom, ook wel neurinoom is een kleine, goedaardige woekering van zenuwweefsel die ontstaat op een plaats waar een zenuw beschadigd is, doordat de zenuwuitlopers blijven groeien in een poging hun aansluiting te hervinden maar daarvoor geen richting hebben. Hierbij ontstaat een kluwentje van zenuwvezels dat vaak als een enkele mm groot bobbeltje voelbaar is en meestal bij aanraking een gemene pijnscheut veroorzaakt. (Als hij geen pijn zou veroorzaken wordt een dergelijke kleine afwijking in het algemeen niet eens opgemerkt).

De beschadiging kan bijvoorbeeld het gevolg zijn van een val op een rand of van een operatie, waarbij in het litteken weleens neuroompjes ontstaan. Speciale vermelding verdient Mortons neuroom, dat soms ontstaat als een zenuwtje in de voet tussen twee middenvoetsbeentjes bekneld raakt.

Juist ja. Nu ja, hij had alles netjes opgekuist en het zag er goed uit, zei hij.

De drain ging eruit, en in plaats van het dikke verband kwam een elegant klein verbandje bovenop een kleine snee. De bandagist was ook al langs geweest, en die had me een speciaal schoentje bezorgd, eentje met een speciale zool om de voorvoet te ontlasten.

Enfin, Bart nam me mee in een rolstoel, maar eigenlijk kan ik gewoon stappen, zij het al mankend. Zolang ik op mijn enkel steun en niet op mijn voorvoet, lukt het probleemloos. Dik in orde dus!

En thuis werd ik omver geknuffeld door de kinderen, en werd ik netjes in de zetel geïnstalleerd, alwaar ik prompt nog eens in slaap viel.

Straks dan richting het UZ met Wolf: dat moet wel lukken, denk ik. Ik heb in elk geval geen pijn.

Operatie

Jawel, vandaag onder het mes.
Ik vond het wel grappig: om kwart voor zeven stonden Bart en ik netjes aan de balie, ik werd ingeschreven, Bart kreeg een zoen, en ik ging verder naar wachtkamer 2.

Daar werd ik nog eens extra ingeschreven, en bleek op papier de rechtervoet aangeduid voor operatie, in plaats van het linker exemplaar. Euh… Ne mens kan zich soms ergeren aan drie keer dezelfde vraag, maar deze keer was ik toch wel echt blij dat ze nog eens navroegen wat er precies moest gebeuren.

Bon, ik kreeg een armbandje met mijn gegevens, en werd naar een kleedkamertje gebracht. Euh?

Blijkbaar geeft het Maria Middelares geen kamer meer op voorhand, maar word je min of meer rechtstreeks naar de operatiezaal geleid. Ik kreeg dus een zak voor mijn kleren, de sleutel van een lockertje, een operatiehemdje, een sexy paar antislipsokken, en een badjas.

IMG_3126

Alle spullen vlogen in het kluisje, en de sleutel daarvan mocht in een klein zakje, waar later dan ook bril en gsm bij vlogen, en dat dan aan het bed werd gehangen.

En toen zaten we met een man of vijf, in badjas en sokken, gezellig samen in een lounge. Ik merkte op dat we precies in een wellnesscenter zaten, wat op algemeen gelach werd onthaald, gezien het feit dat wij allemaal op een operatie zaten te wachten.

Maar bon, ik werd geroepen, installeerde me op een operatietafel, kreeg een infuus, deed een klapke met de anaesthesiste, werd vrolijk begroet door Burssens, en werd toen wakker in de recovery. Mijn voet was stevig ingepakt, maar ik voelde totaal geen pijn.

Een half uur later lag ik al op mijn kamer, liet Bart weten dat alles in orde was, en deed een stevige tuk, net zoals mijn kamergenote. De boterhammetjes gingen vlot binnen, en ik legde me nog wat te lezen.

En toen… werd ik misselijk. Eigenlijk mocht ik al naar huis, maar blijkbaar was de verdoving harder aangekomen dan gedacht. Ik kreeg iets tegen die misselijkheid, maar dat leek niet echt te helpen. Meh. De misselijkheid bleef zodanig aanhouden, dat de verpleegster van het dagziekenhuis – dat sluit om 19.00 uur – een kamer voor me regelde. Ik kon dan nog zien of ik later alsnog naar huis ging.

Ik deed nog een stevige dut, en voelde me toen merkelijk beter: geen misselijkheid meer, en eigenlijk algemeen een prima gevoel. Ik belde Bart dat hij me mocht komen halen, ook al was het al half tien, en de verpleegster haalde het infuus weg.

En toen…

Toen werd ik weer kotsmisselijk. Bart zat er dan, en ik zag het totaal niet meer zitten om naar huis te gaan. Bart is dan maar onverrichter zake terug naar huis gegaan, en ik ben in een diepe slaap gevallen. Gelukkig heb ik geen nood meer aan pijnstillers, de voet doet absoluut geen pijn.

Blah.

Neurolyse

Deze voormiddag stond ik om half tien netjes bij dokter Burssens, alweer. Twee stagiairs kregen nog maar eens de uitleg rond de voet van mij, en Burssens spoot vrolijk een stevige dosis lidocaïne in mijn voet. Ik hing ongeveer aan het plafond van de pijn, maar het verdovende effect verspreidde zich snel, dat moet ik toegeven. Kent u dat vervelende, stijve gevoel in uw kaak wanneer de tandarts verdoofd heeft? Wel, dat ambetante gevoel zat nu dus in mijn voet. Maar nu was het de bedoeling om die voet stevig onder druk te zetten, zodat het zeer duidelijk zou zijn wanneer de verdoving zou uitgewerkt zijn. Aan de hand daarvan kan de dokter bepalen wat het precies is.

Ik trok dus mijn sandalen aan – heerlijk gewoon! – en begon te stappen. Ik ging vruchteloos op zoek naar een geocache in het Delphine-Boëlparkje, en stapte daarna via de Parklaan – prachtige huizen! – naar het Citadelpark.

Menig pokémon werd gevangen, de voet werd stevig onder druk gezet, en ik pikte nog een geocache op.

Via de Prinses Astridlaan, de Oostendestraat en de Prinses Clementinalaan wandelde ik iets na twaalven terug, en jawel, exact twee uur na de inspuiting begon de voet gemeen veel zeer te doen.

Toen ik ’s avonds belde naar de dokter met die mededeling, moest hij lachen: “Ze hadden u verteld wanneer het ging uitgewerkt zijn, zeker?” Blijkbaar is het nu wel duidelijk wat er aan de hand is: een geknelde zenuw! Die moet nu operatief losgemaakt worden, een neurolyse dus. Enfin, op zich geen zware ingreep, en dan drie weken een loopvoetje of mijn laars. Juist ja.

Nu nog bepalen wanneer het kan.