Nederland – Witch

12/08/201917/08/2019

Port Zélande

Dit jaar kon Bart het zich niet echt permitteren om lang op vakantie te gaan: te veel hete hangijzers in het vuur, te veel dingen die nu onmiddellijke reactie kunnen vragen. We wisten dat op voorhand, het is niet alsof dat een probleem was. Ik had met de kinderen afgesproken deze week vrij te houden, en we gingen wel zien wat we dan gingen doen. Ik had gedacht met de auto naar Engeland te gaan en er van B&B naar B&B te rijden, zoals ik zelf altijd heb gedaan met ons ma. Of Duitsland, of Bretagne of zo.

Maar zij kwamen met het uitdrukkelijke verzoek nog eens Center Parcs te doen: dat was eeuwen geleden en ze vonden dat zo leuk. Euh… van mij niet gelaten. We kozen Port Zélande omdat we daar goeie herinneringen aan hadden en dat amper een dik uur rijden is van thuis. Nog een chance, want morgen mag Bart al heen en weer rijden… Tsja.

We waren zowaar klaar om half tien, du jamais vu, terwijl Arwen pas afgezet werd om tien uur. Iets later zaten we dus in de auto’s, richting Middelburg. Daar wilden we even de toerist uithangen, wat geocaches oppikken en iets eten. Er was stralende zon toen we er toekwamen, maar gelukkig zaten we tijdens het eten onder een grote parasol, want jawel, de eerste regenbui was een feit.

Tegen een goeie één uur zaten we alweer in de auto en reden we via de Deltawerken Neeltje Jans. Ik had het me indrukwekkender van uitzicht voorgesteld, om eerlijk te zijn, ook al waaiden we er bijna weg.

Om half drie waren we in Center Parcs, zodat we eerst nog een koffie gingen drinken voor we in ons huisje kwamen. Om eerlijk te zijn: dat huisje valt een klein beetje tegen. Het is klein voor zes personen: één kleine badkamer, en de zetel in de woonkamer is zo groot dat je hem opzij moet schuiven als je naar het terrasje wil. Nu, ik denk niet dat we dat vaak gaan willen, want het regent eigenlijk nogal. En daarnaast, ja het is vernieuwd, maar de oude houten ramen zijn nog altijd gewoon oude houten ramen die niet perfect sluiten en dat soort dingen. Meh.

Enfin, we installeerden ons en Bart ging met de kinderen prompt naar het zwembad. Ik paste: ik weet niet wat het is, maar ik ben de laatste dagen nogal opvliegend en slecht gehumeurd, en de stilte en het lezen deed me goed.

Tegen half zeven werd er gegeten, en terwijl de kinderen dan wat tv en computer keken, maakten Bart en ik nog een avondwandeling. Het is een twintig minuutjes wandelen tot aan de zee, en dat is wat we deden, onder een dreigende avondlucht. Tot onze grote verbazing vonden we vlak voor de duinen een betonnen vlakte, het lijkt wel een schots en scheve landingsbaan. Vreemd, tot ik leerde dat het hier eigenlijk een immense dam is, en dan is het meteen minder vreemd. We wandelden rond, pikten een geocache op, stelden vast dat het eb was en de zee zelf wel heel ver lag, en keerden op onze stappen terug, want de lucht begon nu wel héél erg dreigend te worden, compleet met bliksems en al. Een zonsondergang zien over de zee zat er dus niet echt in.

Helemaal droog hebben we het niet gehouden, maar het was pas toen we al veilig en wel terug waren in het huisje dat het beginnen gieten is. Oef.

25/08/201402/09/2014

Eemhof: dag vier en einde

Ik had de wekker om acht uur gezet, kwestie van op tijd uit het huisje te zijn zonder ons te moeten opjagen.

We ontbeten op ons gemakje, met broodjes en rozijnenkadetjes (ik heb geen beter woord, want het waren effectief van die zachte broodjes die je enkel in Nederland vindt) en pistolets voor 9 man ^^, en ik smeerde ons dus ook een uitgebreide lunch.

We ruimden op, de kinderen amuseerden zich rot met het aftrekken van het beddengoed, en ik laadde in. En stelde vast dat ik niet alleen niks was met het restje koffie dat ik nog had, omdat ik de koffiefilters al aan Bart had meegegeven, maar dat ik ook de grote afwas met de hand mocht doen, omdat ook de vaatwastabletten intussen alweer in Wondelgem zaten. Zucht.

Bon, om half elf trokken we de deur achter ons dicht, namen het zwemgerief, en gingen nog even zwemmen. Tot mijn grote verbazing was het er echt niet drukker dan anders. Ik had verwacht dat het merendeel van de gasten nog zou gaan zwemmen, maar dat was duidelijk niet het geval.

We genoten, al vond Kobe het jammer dat hij nu niet in de wildwaterbaan kon gaan, nu ik bij zijn zusje moest blijven. Tsja. Tegen half een vond ik het welletjes, en tegen één uur zaten we op een bankje aan het haventje boterhammen te eten en wespen weg te slaan. En tegen twintig over zaten we in de auto. De GPS zei half vier, en dus had ik nog een drie kwartier speling om op tijd te zijn op Wolfs rugbykamp.

Helaas.

Er waren werken op de ring rond Utrecht, en er was wat verderop een ongeluk gebeurd, en dus tikten de minuten traag weg… Exact op de grens met België begon het ook nog eens te regenen, waardoor alle verkeer net dat beetje trager begon te gaan. Gelukkig hadden we geen problemen rond Antwerpen, maar de maximumsnelheid bleef rond de honderd hangen, en dus kwamen er nog meer minuten op diezelfde GPS bij. Gelukkig heeft Merel bijna twee uur liggen slapen, en ook Kobe was een tijdlang onder zeil.

Al bij al was het half vijf voor we op de Blaarmeersen stonden, en zelfs nog iets later voor we doorhadden dat Wolf niet in de Piereput zat, niet in het rugbyclubhuis, maar in de cafetaria van de atletiek. Faut le savoir.

En op de vraag hoe het was geweest, antwoordde hij: “Slecht.”

“Ha ja, mama, het kamp zelf was vree wijs en vree goed, maar ik heb mijn knie wat pijn gedaan in de voormiddag.”

Effectief, hij was wat aan het manken. Ach ja, ijs erop, kinegel, wat rusten, en we zien morgen wel weer. Desnoods doet hij zijn brace aan, en zegt hij tegen de lesgevers het wat rustiger aan te doen.

Dat hebben we vanavond trouwens allemaal gedaan. De kinderen waren blij terug in hun eigen huis te zijn, met hun eigen tv-programma’s en hun eigen speelgoed, en ik had mijn grote, vlotte PC terug. Oef ^^

Maar damn, het was daar toch mooi!

24/08/201401/09/2014

Eemhof dag drie

Ik geef u even het zicht uit mijn slaapkamer mee, deze morgen. Serieus zeg.

Omdat het merendeel van het gezelschap in de namiddag/vroege avond al vertrok, gingen we in de voormiddag zwemmen. Bo had nauwelijks nog koorts en mocht wél het zwembad in, en dus ging Omaly mee en zette zich pontificaal aan een tafeltje te zweten. Dat had als gigantische voordeel dat ze wat spullen kon bijhouden, waaronder mijn fototoestel. Zo heb ik voor het eerst echte zwembadfoto’s in Center Parcs ^^

Bart en ik mochten ons niet moeien met Merel: ze wilde enkel zwemmen met meter Else en Liv…

Wolf demonstreerde even hoe goed hij onder water kan zwemmen.

Maar ook Kobe liet zich niet onbetuigd.

Van de glijbanen en de wildwaterbaan en zo heb ik geen foto’s, dit was al moeilijk genoeg :-p

Na afloop gingen we fast food eten in de vorm van de lokale McDonalds-lookalike, en Omaly wist niet waar ze het had. Tsja, het kan niet altijd haute cuisine zijn :-p

We wandelden met zijn allen naar de Action Factory, waar Koen, Else en de kinderen afscheid namen, Omaly meteen ook meeging naar het appartement om er rustig wat te lezen, en wij – tradities zijn er om in ere te houden – gingen minigolfen. Bart won – alweer een traditie – maar Wolf zit niet ver meer achter hem aan. Dat wordt nog spannend :-p

Bij het afgeven van de golfstokken bleek er net een showtje te starten, en daar deden de kinderen nog eventjes aan mee.

We keerden terug en aten met smaak van de pannenkoeken die Omaly had meegebracht.

Intussen bleef het uitzicht prachtig:

Om zes uur stipt werd er gegeten, en om half zeven vertrokken Bart, Wolf en Omaly. Wolf heeft namelijk morgenvroeg een rugbykamp, en op die manier hoefde Bart ook geen dagje werk te missen.

Ik blijf nog een dagje met de twee kleintjes: opruimen, alles inladen, en dan wellicht nog even zwemmen. We moeten het appartement verlaten om tien uur, en da’s ideaal dan. Want ja, om vier uur moeten we Wolf afhalen van zijn kamp, en het is toch wel eventjes rijden.

In ieder geval deed het wel raar, zo’n groot appartement voor ons alleen.

Eerst nog met zijn drieën, maar al gauw zat ik alleen.

Ik las, zat achter mijn computer, en genoot intens van het uitzicht en de ondergaande zon. Moest ik hier wonen, ik deed nooit mijn gordijnen dicht, goed geweten.

23/08/201431/08/2014

Eemhof, dag twee

Er moest uiteraard uitgebreid gespeeld worden met petekindje Bo, ook al was die eigenlijk wat ziekjes.

Tegen tien uur trok ik met beide jongens naar de Action Factory, en zaten we zo goed als alleen in de filmzaal voor Kung Fu Panda II. Intussen speelden de meisjes, en kookte Bart.

We waren net op tijd terug aan het haventje om Koen te zien lopen met de meisjes, en dus liep Wolf snel om de vliegers, en gingen we mee tot aan het strandje. Ideaal weer, en ideale plek om te vliegeren, overigens.

Na het eten werd er nog even rustig gespeeld en zo, ging Wolf nog even op zijn eentje vliegeren, en trotseerden de jongens en ik een gigantische plensbui om tegen tweeën opnieuw in de Action Factory te zijn: ik had namelijk laser shooting geboekt voor hen, en dat vonden ze zalig.

Intussen waren de anderen ook naar de Action Factory gekomen, en werd er duchtig geklommen, en op de draaimolen gezeten.

Daarop gingen de anderen op ’t gemakje richting zwembad, terwijl wij snel onze spullen gingen halen. Omdat Bo ziek was, bleven hij en Else uit het water, en gingen ze maar met Omaly op de lappen, terwijl de rest vrolijk ging zwemmen.

Tegen half zeven hadden we een tafel geboekt in Zuiderzoet, een extern restaurant aan het haventje, waar het echt wel in orde was. Enfin, dat vond ik toch, Bart vond zijn lamsfilet niet zo geslaagd.

Aangezien het restaurant dus naast het appartementsblok ligt, bracht ik de kinderen na hun hoofdgerecht (en voor het onze) naar boven: Merel was hondemoe, en ook de jongens zaten liever nog wat tv te kijken. Zo’n grote zoon, da’s echt wel een gemak, zeker nu hij een gsm heeft en me dus gewoon kan bereiken. Merel vloog in bed, de jongens gingen iets later ook slapen, en Bart en ik maakten nog een kort romantisch wandelingetje van vijf minuten langs het water.

Toen ik een half uurtje later een kabeltje uit mijn auto ging halen, kon ik het niet laten toch nog een paar foto’s te nemen.

23/08/201431/08/2014

365 – 23 augustus 2014 – vliegeren

22/08/201431/08/2014

Familieweekend in de Eemhof

Vorig jaar zijn we uiteraard niet op weekend geweest met de schoonfamilie omdat ons hoofd er aan geen kanten op stond, maar Jeroom had ons allemaal laten beloven dat we ook zonder hem die traditie gingen verder zetten. En dus zijn we deze morgen naar Nederland vertrokken, meer bepaald naar Center Parcs De Eemhof in Zeewolde, zo’n 50 km ten oosten van Amsterdam. We zijn er al eerder geweest, namelijk vorig jaar in november, en hadden het toen goedgekeurd.

Koen, mijn schoonbroer, had alles geregeld, en het zelfs laten kosten, want hij had op de dijk van het Eemmeer, de ‘marina’, een reusachtig luxe-appartement gehuurd, voor twaalf personen. Ha ja, met ons tienen konden we nergens anders in, natuurlijk. Ik moet zeggen: het appartement was de moeite: zeer ruim, gerieflijk, zes slaapkamers, drie badkamers (eentje met UV stralers, eentje met bad en sauna, en eentje met stoomdouche) en een groot terras. We zaten op de derde verdieping, met uitzicht op het Eemmeer (de vroegere Zuiderzee, nu onderdeel van het IJsselmeer), en ook dat was de moeite.

Zicht vanuit het raam, en vanop het terras. Achter de bomenrij ligt de rest van Center Parcs.

We waren rond elf uur vertrokken met twee auto’s, want Omaly reed met ons mee, aten in één of ander Nederlands dorpje, en waren ter plekke rond twee uur. Helaas mochten we maar binnen vanaf drie uur, en dus gingen we alvast iets drinken in het centrumpje. Rond drie uur konden we dus naar de marina, en installeerden we ons.

De jongens hadden zich al snel in hun bed voor de tv genesteld:

Maar we bleven uiteraard niet de hele middag binnen, we gingen even tot aan de vlakbij gelegen Action Factory

en verkenden de kinderboerderij.

We maakten nog een wandeling langs het centrum, Wolf nam het fototoestel over, en we genoten.

Na het eten wandelde ik nog even met Wolf tot aan het water (dus eigenlijk gewoon de trap af en naar buiten)

Intussen waren Koen en Else gearriveerd met een grote pot spaghettisaus, en lagen de kinderen eigenlijk te laat in bed, zeker gezien het drukke programma de komende dagen. Maar bon, ’t is vakantie, en het was een geslaagde eerste dag.

22/08/201430/08/2014

365 – 22 augustus 2014 – zonsondergang over het Eemmeer

29/10/201301/11/2013

365 – 29 oktober

Het zicht vanuit ons huisje, om half drie ’s middags.

15/08/201324/08/2013

Shoppen op een feestdag

Vergeet anders ne keer dat het vijftien augustus is, en dus een officiële feestdag, en dat dus alle winkels dicht zijn. Goed bezig, Rombaut!

Ik had geen eten in huis voor vandaag. Op zich kan ik daar wel altijd een mouw aan passen met wat ik in de diepvries zitten heb, maar ik had de jongens al lang beloofd dat we eens tot in Sas van Gent zouden rijden, naar de Albert Heyn. Een warenhuis als een ander, hoor ik u al denken, maar dat is niet zo voor zesjarige jongetjes. Want in Nederland, daar hebben ze kokosbrood. En van die speciale hagelslag van Venz waar apenkopjes, of tijgerkopjes, of krokodillen en zo inzitten. En van die knettergekke boterhampasta die knettert in je mond. Dat soort dingen dus, die je hier niet vindt.

Dus laadde ik de drie kinderen in de auto – Bart zat alweer op kantoor, of wat had u gedacht? – en reed naar Nederland. Achttien kilometer en een klein kwartiertje rijden, zo bleek. We schuimde de AH af, namen eten mee voor ’s middags en de volgende dag, zochten een aantal soorten brikdrankjes uit om te proberen, namen vier dozen hagelslag, knetterpasta en zelfs caramelpasta mee, en nog wel wat dingen.

Thuis werd er snel gekookt, en werd daarna nog maar eens de zandbak onveilig gemaakt. Superding, die zandbak, echt waar. Er kwam nog een blitzbezoek van een lama die in het passeren naar, jawel, de Albert Heyn, even binnensprong en een koffietje dronk, en dat was dan weer de hoogdag.

Zo gaat het rap, die vakantie. En eigenlijk vind ik dat niet erg.