Gisterenavond zat ik rustig met de kinderen in de zetel, toen ik plots uit mijn ooghoeken iets zag bewegen. Hmm? Een paar minuten later zag ik het opnieuw: een donkergrijs bolletje met een lange staart, dat plots de keukenvloer over rende. Een muis!
Nu heb ik totaal geen schrik van muizen, maar ik heb ze toch liever niet in mijn huis, nee dank u.
Bon, ook Kobe en Merel hadden ze gezien, ik was dus niet aan het hallucineren. Bij nader onderzoek bleek ze in de gordijnen gekropen te zijn, en ik nam dus een plastiek potje om ze te proberen vangen. Helaas, het beestje had een stevige schrik opgedaan, sprong met ware doodsverachting naar beneden, en crosste onder de zetel. Juist ja.
Dan maar een muizenval gezet en de kat van boven gehaald. Die kroop bijna zelf in de gordijnen, maar kon het beestje toch niet te pakken krijgen.
Deze morgen zat er ook niks in de muizenval. Slim beestje. Of zou Saruman het toch al gevangen hebben?
Enfin, daarstraks zaten we rond zes uur weer met zijn allen in de zetel, toen we plots Saruman zagen spelen met, jawel, het muisje. Ik heb het hem afgepakt, in een doosje gestoken, en aan de overkant van de straat in een haag gezet. Nee, ik kon het niet over mijn hart krijgen om het af te maken. Maar ik ben wel blij dat het niet meer bij ons zit. Ik ben nu wel benieuwd of de overburen last gaan krijgen van muizen :-p