Het begon als een heerlijk luie dag, met croissants, chocomelk en het uitkerven van een grote pompoen. De jongens hielpen naarstig, en dus was er iets later een geslaagde pompoen en een pruttelende ketel pompoensoep. Zalig!
Ons pa was na het concert van gisteren gewoon blijven slapen, zodat hij hier meteen ’s middags kon blijven eten. Ik had gevreesd dat het niet eenvoudig zou zijn om hem te doen opstaan – thuis slaapt hij tot na de middag – maar de jongens hoefden het maar één keer te vragen, tegen negen uur zat hij netjes mee aan tafel, te genieten van een eitje, versgebakken croissants en schijfjes meloen.
Tegen kwart over elf stonden er hier twee Cantabilés, en iets later zaten we alweer in de auto richting Middelburg. Er stonden fijne broodjes op ons te wachten, we genoten van het zalige weer, en gingen toen vrolijk inzingen in de ronde Oostkerk. Fantastische akoestiek daar, we hoorden elkaar tenminste zingen, en dat doet wel wat met een koorklank.
Tegen twee uur konden we beschikken, tegen kwart voor drie moesten we terug zijn, en dat betekende net voldoende tijd om met twee andere tenoren vrolijk door Middelburg op zoek te gaan naar twee geocaches. Ik had in de auto het principe uitgelegd, en ze waren beiden gefascineerd.
We waren net op tijd terug, en zongen een prachtig concert, beter dan dat van gisterenavond, al zeg ik het zelf. Het Ty heeft er zelfs een stukje van gepubliceerd. Het is net eentje waar je ons als koor niet hoort, maar dat maakt niks uit.
Na afloop was er een receptie, en gingen we nog eten met een aantal. Een tiental koorleden bleef ook slapen en maakte er een lang weekend van, maar met kinderen is dat niet zo vanzelfsprekend natuurlijk. Maar het was bijzonder gezellig zitten, eerst op een verwarmd terras, dan een geocache op de markt met nóg een andere tenor, en dan het eten zelf.
Ik had in ieder geval een bijzonder fijne dag. Waarvoor dank, Cantabile!
