Vakantie
Vakantie, dat is:
- kinderen die fantastische spelletjes spelen met een baby gryphon die Jonas heet en zijn verzorger.
- Bart die fantastisch kookt: versgesneden, nog knapperige groenten in een papillot met zalm, kabeljauw, garnalen, mascarpone en een beetje citroensap. Het ziet er misschien niet uit, maar geloof me, het was echt bijzonder lekker!
- Merel die gezellig in het zonnetje ligt te lezen. Toch nog één van de kinderen die graag leest.
- Wolfs vriendinnetje die langskomt met een boek, meteen blijft eten, en dan ’s avonds met de rest Mario Kart speelt.
Maar verder is er voor mij niet zo veel verschil. Ik lig. En hang was op, en leer Merel heel eventjes fietsen. Eigenlijk kan ze het, maar ze mist zelfvertrouwen, zoals altijd. En dan lig ik weer. Tsja…
365 – 03 november 2017 – vers leesvoer
Leeswoede
Begin september had ik nog eens gezegd hoe graag ik opnieuw aan het lezen ben, na jàren van grotendeels inactiviteit.
Intussen heb ik er alweer stapels verslonden, maar met één duidelijke constante: op de Kindle. En eigenlijk gewoon omdat ik ze op die manier veel rapper in handen heb – een paar kliks op Amazon en ik heb het -, ik in het volle zonlicht kan zitten lezen zonder zonnebril, en ook in mijn bed geen nachtlampje hoef aan te steken, waarbij mijn boek dan in tegenlicht zit. Ik kan het ook overal meenemen, het is serieus dun, en ik heb er altijd wel meerdere boeken op staan.
Bon, wat heb ik de voorbije maanden, sinds september, nog gelezen?
Wel, die Michael Ondaatje waarover ik het had. Niet slecht, niet slecht, maar niet meesterlijk, nee. En toen bleken er nog extra boeken te zijn van de Masters of Rome reeks van Colleen McCullough, en moesten die er ook aan geloven, ook al zijn ze elk meer dan 1000 bladzijden lang.
- Caesar
- The October Horse
- Anthony and Cleopatra
Meer dan 3000 bladzijden later nam ik met pijn in het hart afscheid. McCullough had nog perfect verder kunnen schrijven over Augustus, ware het niet dat ze intussen zo’n klein beetje gestorven is, en dat dat een beetje roet in het eten gooit.
Tussendoor kwam er Oorlog en Terpentijn bij, van Stefan Hertmans, voor de leesclub van school. Ik was echt van mijn sokken geblazen door dat boek: meesterlijk! Zowel qua schrijfstijl als qua inhoud. Ik weet zeker dat ik dat over een paar jaar nog eens ga herlezen. Mijn bespreking voor de schoolwebsite staat overigens hier te lezen.
Ook The Nest van Cynthia d’Aprix Sweeney werd gelezen, ook alweer in het kader van de leesclub, want ik zou er zelf nooit op gekomen zijn. Ook een zeer fijn, beklijvend boek, vond ik. Bespreking hierzo.
Verder had ik weer eens zin in goeie fantasy, en een vraagje op Facebook overlaadde me met titels. Ik pikte er de trilogie “The First Law” van Joe Abercrombie uit, en ik moet zeggen: ik was onmiddellijk verslaafd! Tv kijken hoefde niet meer, ik las, en op een paar dagen zijn zowel The Blade Itself, Before they are hanged en Last Argument of Kings eraan voor de moeite. Magnifiek gewoon! Allez, toch als je van fantasy houdt.
Momenteel zit ik zo’n beetje in de fantasy, dus ik denk dat ik daar nog een beetje aan verder doe, wellicht met The Black Company van Glenn Cook. Maar eerst nu, voor de leesclub, La Peste van Camus. Geen idee of ik dat eigenlijk wel zie zitten, dat Frans. Da’s echt van het middelbaar geleden dat ik nog Frans heb gelezen.
Soit, allons-y!
Lectuur
Intussen snap ik niet meer hoe ik al die jaren niet kon lezen. Als in: geen enkel boek, wegens andere dingen, zoals tv kijken of achter mijn PC zitten.
Ik zit nog vaak achter mijn PC (verslaving, weetuwel) maar ik kijk niet echt veel tv meer. En ik ben dus al een paar jaar opnieuw aan het lezen. In september schreef ik het ook al eens, maar intussen heb ik ook alweer serieus wat verder gelezen.
Er waren niet vier, maar wel acht boeken van Colleen McCullough in de Masters of Rome reeks (nog steeds elk een flinke 1000 bladzijden), en daarvan heb ik er nu zeven uit. Enfin, nog een paar bladzijden van The October Horse, en ik ben er. Het achtste ligt al naar me te lonken. Figuurlijk dan, want het staat op mijn Kindle.
Maar eerst is er volgende week leesclub van de school, en daarvoor moet ik nog “Oorlog en Terpentijn” van Stefan Hertmans lezen. Een boek met ongelofelijk lovende kritieken en verschillende prijzen. Het zal me benieuwen, want hoe verzot ik ook ben op mijn eigen taal, er zijn weinig Nederlandstalige boeken waarvan ik onder de indruk ben.
Ik hou u op de hoogte :-p
Trots
Dat Merel moet opboksen tegen haar twee broers, dat is al langer geweten. Ik moet alleen zelf ook opletten dat ik haar naar haar eigen waarde quoteer, en niet afreken op wat haar broers al konden en kunnen.
Ja, Kobe had zichzelf al in de derde kleuterklas leren lezen, en haalde bij de start van het eerste leerjaar leesniveau AVI 6, begin derde leerjaar. Merel kon nog aan geen kanten lezen, alleen hier en daar een letter. Op school zal ze wellicht geen primus worden, maar ze doet het wel zeer goed, eigenlijk feitelijk. Onzeker, ja, maar dat is ze al altijd geweest.
Aan de andere kant is ze echt leergierig en niet bang van een beetje werk, wel integendeel. Daarstraks gaf ik haar een Leesleeuwtje, een leesboekje speciaal op haar maat. En jawel, vol ijver en overtuiging begon ze te lezen, een verhaaltje over een pinguïn. En las ze zonder haperen het hele boekje uit.
Ik was trots op mijn meisje, echt waar. En ik moet echt afleren om te denken: ‘Goh, Kobe kon dat al”. Want Kobe, da’s een geval apart. En Merel ook. Elk zijn eigen ding.
Lezen
Ik ben eindelijk weer aan het lezen geslagen, en dat werd tijd ook.
Ik vermoed dat het de leesclub was, die mijn goesting weer aangewakkerd heeft: met wisselend succes las ik De Cirkel van Dave Eggers, Het diner van Herman Koch, Amerikanah van Chimamanda Ngozi Adichie en Mrs Dalloway van Virginia Woolf. Dat laatste is zelfs nooit besproken geraakt, omdat net dan ons ma is gestorven. Tsja. Maar ik heb het wel gelezen en goed bevonden.
En toen was ik eigenlijk al tijden bezig met de Masters of Rome-reeks van Colleen McCullough: vier kleppers van elk meer dan 1000 bladzijden, maar meesterlijk geschreven! Man man man, zelfs dertig bladzijden over een senaatsvergadering gaan niet vervelen. Heerlijk gewoon!!
Bon, die waren uit, en dan ben ik tussendoor even de Hunger Games trilogie begonnen, en die was uit op een dag of vijf. Pulp, maar vlot geschreven, en aangezien ik enkel de eerste film heb gezien, serieus spannend ook.
En toen had ik het plots in mijn hoofd dat ik de reeks van Amber wilde herlezen, fantasy van Roger Zelazny. Ik heb die ooit gelezen een dikke twintig jaar geleden, en ik herinnerde me dat ik die bijzonder aangenaam had gevonden. Ik vroeg even rond, en jawel, iets later stonden ze op mijn Kindle. Fantastisch, toch? Dat was toen we in de Ardennen zaten, en een goeie twee weken later waren alle tien de boeken er aan voor de moeite.
En toen ging ik met Merel en de jongens naar de bibliotheek, en nam ik op goed geluk ‘The Cat’s Table’ van Michael Ondaatje mee: zeker niet slecht, maar niet het beste boek ooit. Enfin, het is nog niet uit, ik zie nog wel, maar het is niet echt zo meeslepend dat je het niet kan neerleggen, en dat heb ik vaak wel met andere boeken. En om eerlijk te zijn: ik mis de Kindle. Ik heb graag papieren boeken, daar niet van, maar als ik in het Engels lees, mis ik keihard de woordenboekfunctie van mijn Kindle.
Het volgende wordt dus wellicht weer een elektronisch exemplaar, tenzij ik een Nederlandstalig boek meeneem uit de bib. Ik zal nog wel zien.
Picknick
Merel had me een tijdje geleden gevraagd of we niet eens echt konden picknicken. Ik had haar nadenkend aangekeken, en gezegd dat dat eigenlijk wel heel veel sleurwerk is, dan. Waarop ze zei: “Dan kunnen we toch gewoon picknicken in de tuin, mama?”
Vandaag hebben mijn dochter en ik dat dus gedaan: gepicknickt in de schaduw – duh! – in onze eigen tuin. Heerlijk. En alle bederfbare spullen zaten bijzonder snel weer in de ijskast, wat bij deze temperaturen alleen maar positief kan genoemd worden.
Maar verder heb ik vandaag eigenlijk geen poot uitgevoerd. Veel te warm, veel te loom, veel te leeg. Ik vermoed dat die pillen er ook wel voor iets tussen zitten. Ik hoop het eigenlijk. Maar ik ben dus in slaap gevallen in de hangmat en pas twee uur later weer wakker geworden. En verder heb ik gelezen, zoals alle dagen de voorbije weken. Op vijftien dagen heb ik de hele reeks van Amber van Zelazny uitgelezen, alle tien boeken. Ik heb die ooit twintig jaar geleden gelezen, en vond die toen schitterend. En nu, nu zijn ze eigenlijk even meeslepend, en tijdloos geschreven, en dus heb ik gelezen. ’s Avonds in mijn bed meestal nog meer dan een uur, en als ik ’s morgens vroeg wakker was, vaak ook nog een uurtje. En ’s avonds, terwijl de meeste mensen naar tv kijken. Heerlijk gewoon.
Kobe leest
Op zich is het feit dat Kobe leest niet zo verbazingwekkend, denkt u wellicht. Mensen plegen al eens te lezen, dat is waar.
Maar Kobe is vijf jaar, en zit in de derde kleuterklas. Hij heeft zichzelf dus leren lezen, en nee, ik heb hem daar écht niet bij geholpen. Ik wilde hem namelijk geen voorsprong geven in het eerste leerjaar, zodat hij er zich niet zou vervelen. Maar met wat hulp van Wolf heeft hij het dus zichzelf geleerd.
Daarnet had hij Wolfs taalboek uit het derde leerjaar genomen, en heeft hij de eerste leesles daaruit voorgelezen. Nog niet met veel intonatie, dat is waar, maar wel vrij vlot. En gisteren zat hij zijn zusje voor te lezen uit een van haar boekjes, met toch wel vrij lange woorden.
Rekenen kan hij intussen ook al op het niveau van midden tweede leerjaar. Gewoon schrijven kan hij nog niet, maar hij gebruikt wel drukletters voor vanalles en nog wat, en schrijft eigenlijk zeer behoorlijk.
Mja.
We gaan daar nog wat mee tegenkomen, ik zeg het u.
Lezen
Wolf leest niet graag.
U leest het goed.
De zoon van Bart en Gudrun, die elk een bibliotheek verslonden hebben, leest niet graag.
Ik vermoed dat het een beetje een vicieuze cirkel is: in de meeste zaken, en dus ook op kennisniveau, zit hij een beetje voor. Qua lezen zit hij op AVI 6, normaal niveau voor een derde leerjaar dus. De boeken die op zijn niveau geschreven zijn, vindt hij meestal een beetje kinderachtig, maar boeken voor oudere kinderen bevatten dan vaak te veel moeilijke woorden, zowel qua begrip als qua leesniveau, en dus gaat het te traag en haakt hij af.
Zucht.
Ik weet dus niet hoe ik hem aan het lezen moet krijgen, want hij doet het met tegenzin. Soms heeft hij een boek vast uit de bibliotheek dat hij wél boeiend vindt, en dan leest hij het in één ruk uit, en wil hij ’s avonds in zijn bed blijven voortlezen.
Iemand enig idee hoe we dit oplossen? Want ik, ik weet het niet zo goed meer. En ken te weinig van kinderboeken om hem de juiste aan te raden.