Richting Keulen
Jawel, ik ben zo zot om vandaag voor een larp tot voorbij Keulen te rijden, zo’n 3.5 uur rijden zonder de pauzes te rekenen. Daar gaat namelijk Aether door, een steampunklarp. En ja, ze zijn goed zot om zo ver te gaan zoeken naar een locatie, maar zodra ik het domein zag, snapte ik volledig dat ze er de afstand voor over hadden: het moet vroeger een klooster geweest zijn, en jawel, daar spelen we ook in. Er is een grote eetzaal, een groot salon, een nog veel grotere bibliotheek met meer dan 3000 boeken, schat ik, en voldoende kamers om meer dan 100 personen te slapen te leggen, met modern en proper sanitair. Maar: er zijn nog een hoop kleinere kamers voor onderzoeksruimtes voor de wetenschappers, voldoende ruimte voor de regiekamer, en vooral: op kelderniveau is er ook nog eens een volledige bruine kroeg, ideaal voor de Shamrock, de Ierse pub die er ook altijd moet zijn. En als extraatje: een heuse kerk, eentje die ontwijd is en waar we dus gerust zelf kunnen spelen en ons ding kunnen doen. Er staat overigens ook een echte kapel, maar aangezien die nog steeds gewijd is, laten we die gewoon met rust.
Enfin, reden te over om toch naar Keulen te rijden. Jarne reed als vanouds mee en ging ermee akkoord om mijn pakezeltje te zijn – lees: al mijn spullen naar de slaapkamer te dragen en terug – in ruil voor het vervoer.
Na zo’n kleine 300 kilometer zijn we even gestopt voor een plaspauze en een koffie – we waren vertrokken rond drie uur – en ook om bij te laden. Dat laatste was op dat moment nog niet strikt nodig, maar ik vreesde dat we de bestemming misschien wel zouden halen, maar niet meer voldoende stroom zouden hebben om nog terug in Keulen te geraken om daar dan te laden. Het was overigens amper de tweede keer dat ik extern ging laden, en de vorige keer was ook op een Aether, mét Jarne, in oktober 2022. Toen ging dat niet zo vlotjes, maar intussen is er wel één en ander veranderd qua laadfaciliteiten. Op een half uurtje aan de snellader had ik zowaar 150 extra kilometers op de teller staan, ofte van 42% naar 80%: wat een luxe!
Het was donker en nat toen we ter bestemming aankwamen, maar dat stoorde niet meteen: ik kon mijn auto gaan parkeren en tegen dan had Jarne een kamer voor ons gevonden én lagen al mijn spullen boven: dik in orde!
Helaas miste ik het begin van het spel: ik moest het hele weekend een non spelen, maar er waren blijkbaar niet voldoende nonnenkapjes, en die waren eventjes allemaal in gebruik voor een misdienst. Tsja…
Maar ik heb me wel prima geamuseerd die eerste avond, al ben ik relatief vroeg gaan slapen omdat de rug niet mee wilde. De week is echt gewoon te zwaar geweest…
Laden…
Hmm.
Ik wist dat ik niet heen en weer ging geraken naar Chateau de la Noue le Coq in Chevrières zonder bijkomende laadbeurt. Geen nood, ik had geregeld met de spelleiding dat ik aan het kasteel zelf mocht opladen, ik ging dan achteraf de rekening wel krijgen. Maar nog voor we vertrokken, realiseerde ik me dat ik geen laadkabel heb die in een gewoon stopcontact kan. Juist ja.
Geen opladen aan het kasteel dus. Goh, dachten Jarne en ik, op zondagmiddag kunnen we wel een uurtje gaan laden aan zo’n snellader, op een uurtje hebben we genoeg om thuis te geraken. En intussen zouden we wel een paar caches gaan oppikken.
Niet dus.
1. Die laadpalen liggen niet in het centrum maar aan de rand van een stad, aan zo van die winkelcentra of bedrijventerreinen. Niet veel te zien of te cachen dus.
2. Het was aan het gieten. Niet gewoon regenen, maar gieten. Mijn schoenen waren gewoon doorweekt.
3. Voor een snellader moet je blijkbaar ook een speciaal type aansluiting hebben, die ik dus ook niet heb.
Een en ander zorgde ervoor dat we niet 1 uur aan 50 kwh konden laden, maar twee uur nodig hadden aan 22 kwh. Meh.
We zijn dan maar door de gietende regen door het bedrijventerrein gestapt, over de half overstroomde lege parking van de Carrefour, naar een KFC om daar iets te eten. Daarna zijn we nog wat verderop een koffie gaan drinken in ook een semi fastfood ding.
Mja.
Gelukkig konden we daarna vlotjes verder naar huis, klaarde het op en kregen we zelfs nog zonneschijn!
Maar soit, het was dus de eerste keer dat ik extern moest laten, in meer dan een jaar, en ook Bart heeft in die vijf jaar dat hij nu elektrisch rijdt, geen enkele keer nog een laadpaal gebruikt.