Geocachen rond Kruisem en Gavere

Gisteren was ik heel even met de fiets wat verderop gereden om twee van mijn geocaches te herstellen, vandaag deed de rug nog altijd niet helemaal wat hij moest doen, maar ik had echt geen zin om in mijn kot te blijven zitten. Het was misschien wat fris, maar het regende alvast niet, en dus nam ik de auto om nog een aantal caches van het rondje Scott & Whisky te doen, de reeks van 80 hondjescaches waar ik al een tijdje mee bezig ben. Ik zag het niet zitten om de fiets te nemen: daar is mijn rug echt niet goed genoeg voor momenteel, en ik wil me sparen voor morgen.

Maar ik reed met de auto van cache naar cache, liep rond, zocht, repareerde er zelfs eentje, en had er immens veel deugd van om nog eens buiten rond te lopen. En twee caches waar Véronique en ik ons steendood hadden staan zoeken, heb ik deze keer wél gevonden, wellicht ook door het gebrek aan bladeren in de winter.

Zestien caches gevonden, twee niet: al bij al niet slecht.

Allerheiligen

Het is een traditie dat we op Allerheiligen naar Ronse en Kruishoutem gaan om er de graven te bezoeken en te blijven eten bij Nelly. Nu, drie jaar geleden stond ze nog vrolijk zelf te koken in haar keuken, vandaag hadden we afgesproken op restaurant in Kruishoutem, alwaar we eigenlijk bijzonder gezellig en lekker hebben gegeten.

Daarna waaiden we even binnen om de hoek bij nonkel Staf, die nog steeds in het ziekenhuis ligt, en spraken we ook nog af op het kerkhof om Jerooms graf te bezoeken.

Jeroom, ik blijf u missen…

Door Vlaamse velden…

Voor driehonderd euro en een hoop gedoe wilde ik wel eens rondrijden, en dus reed ik deze namiddag eerst terug naar Lochristi in de hoop er mijn zonnebril aan te treffen langs het paadje van gisteren. Helaas… Ik heb het twee keer helemaal afgelopen, maar niks meer te vinden natuurlijk. Meh.

Ik pikte nog ergens een cache op en reed naar Kruishoutem – Kruisem, tegenwoordig – omdat daar Barts nonkel in revalidatie zit na een nieuwe heup. En aangezien Bart zelf in Cannes zit, had ik beloofd even langs te gaan. Wat ik dus ook deed: we hebben een uur of zo in onvervalst dialect zitten kletsen.

En toen was het wel al zes uur, maar vond ik dat er een prachtig rondje geocachen in de buurt lag dat ik toch niet kon laten liggen. Ook wel genoemd: een stevige wandeling.

Ik werd er wel gebeten door een hond, een Ierse setter. Een dame liet net haar drie honden buiten richting haar auto toen ik voorbijwandelde. Plots voel ik dus een scherpe pijn in mijn kuit, en zien nog net de hond wegspringen. Ik spreek haar dus aan en zeg dat hij gebeten heeft. Haar reactie: “Dat heeft hij nog nooit gedaan!” “Euh mevrouw, dat kan, maar nu dus wel.” “Nee, maar dat heeft hij echt nog nooit gedaan!” “Euhm… en wat als dat bij een kind was? Da’s goed voor een levenslange hondenfobie!” Madam haalde haar schouders op en draaide zich om. Zelfs geen sorry. Meh.

Ik was maar tegen half acht thuis, maar dat deerde me niet: ik was heerlijk ontspannen. Ideaal om nog wat te verbeteren, dus.