Zoals voorspeld, inderdaad…

Jawel, gisterochtend was het van dat: ik wilde nog snel iets nakijken op mijn laptop, stond recht uit de zetel, voelde iets knappen, en viel gewoon terug achterover in de zetel. Ik ben even blijven liggen en merkte eigenlijk meteen: dit is het niet. En dit wordt het vandaag ook niet meer.

Gelukkig was Chantal hier om me mijn stok te geven. Ik heb meteen de school verwittigd en dan ook maar de dokter gebeld, zodat die me de nodige papieren voor werkverlet kon geven.

Het zat er ook gigantisch aan te komen natuurlijk. Mijn collega is opnieuw ziek, zodat ik sinds de paasvakantie vier uur per week extra draai in de vierdes en een klas tweedes van 36 leerlingen heb. In het aantal uren lesgeven blijft dat tweede natuurlijk wel hetzelfde, maar qua energieverbruik wil ik het u op een briefje geven, 35 veertienjarigen voor wie ook de lente is begonnen. Om eerlijk te zijn: ik heb eigenlijk geen reden tot klagen. Al bij al zijn ze bijzonder braaf en aangenaam, maar het blijft toch compleet anders lesgeven met zo’n gigantische bende.

Met andere woorden: ik draai weer een pak extra uren. Daarnaast heb ik alsnog, sinds de paasvakantie, de kerstexamens van die vierdes verbeterd. Ik ging het niet doen, maar er is letterlijk niemand anders, dus ja…

Maandag was er dan dat festival waarbij ik toch ook blijven rondlopen ben voor foto’s, dinsdag was er English Day dat ook wat extra inspanning vraagt, en daarna was er de technische doorloop voor de Uitvaart. Erg veel heb ik niet moeten doen, en er was pizza, maar het zijn toch extra uren waarin mijn rug niet kan rusten. Woensdag – normaal gezien mijn lesvrije voormiddag – was er dan de Uitvaart zelf met alle bijhorende stress.

Vorige vrijdag was er een extra concert van ons koor, en de donderdagavond was er schoolraad. Allemaal momenten waarop mijn lijf normaal gezien rust krijgt. Tsja.

Ik heb het dus wel zien aankomen, ja, maar had ik een alternatief? Zonder mensen in de steek te laten?

Hmmm…

En toen was er de onvolprezen Ellen, medewerker in de kinesistenpraktijk van mijn nicht. Zij kent mijn rug ook en mag er dus ook aankomen. Ik had gisteren nog gebeld en deze morgen om kwart voor acht stond die hier gewoon. Ze moet natuurlijk wel op de Evergemsesteenweg passeren om naar haar werk te gaan, maar dan nog. Ze heeft mijn rug grondig onder handen genomen en alles los gezet, en ik hoop maar dat het snel weer goed komt.
Maar als ge dus een kine nodig hebt: ge weet waar ge moet zijn.

Gecrashte rug

Geen idee hoe het precies komt, maar de rug heeft het begeven. Het zat er zondag al aan te komen en intussen is het helemaal om zeep. Als in: ik ben blij dat ik een rollator heb. En ik heb gemerkt dat er een plaatsje is voor mijn wandelstok op dat ding. Fijn zo!

Ik heb ook geen idee wat het veroorzaakt heeft: ik heb geen specifieke beweging gemaakt of het “erin voelen schieten”, zoals vaak wel het geval is. En het feit dat ik helemaal scheef sta, doet me vermoeden dat het de hernia’s zijn en niet de spondylolisthese. Hmpf. Maar blijkbaar heb ik het wel vaker in de vakanties. Een ander bewegingspatroon, misschien?

Allez bon, alle plannen van deze week in het water, het is nu maar te hopen dat ik er snel weer vanaf ben. Als ik mijn lijf een beetje ken, is het minstens vijf dagen, maar zouden het er tien kunnen worden ook.

Al een chance dat het net nu zo warm is en dus ideaal om gewoon in de zetel te blijven liggen en computerspelletjes en zo te spelen. En van die gloeiende kersenpitjes in je rug, waar je zo heerlijk van opwarmt…

Assassins’ Creed Origins (de Egyptische versie): here I come!

Van hout en Star Wars

Eerder deze week waren we opnieuw in de prutsen geslagen met onze verwarming. Allez, ’t is te zeggen, den ellentriek viel uit. Eerst gewoon één keertje, ’s avonds. En toen ook overdag. Geen idee waarom, aanvankelijk, het was gewoon de verliesstroomschakelaar die uitsloeg. Maar na een dag of twee begon hij plots vaker uit te slaan, op den duur om het uur. Niet bepaald praktisch met diepvriezers en zo, dus begon ik groep per groep zekeringen uit te schakelen en kijken of het nog uitsloeg. Uiteindelijk kwam ik erop uit dat het de verwarming moest zijn. Enfin ja, niet de ketel op zich, want die brandde wel netjes, maar zodra de warmte opgevraagd werd, sloeg alles uit. Dan maar het laatste restje hout verbrand, en de volgende ochtend de chauffagist gebeld. Die hier trouwens twintig minuten later al stond, verklaarde dat de nieuwe pomp van de vloerverwarming kapot was – een waterlek, wat de kortsluitingen veroorzaakte – en die meteen een nieuwe ging halen. De radiatoren waren al opnieuw aan het warmen, en iets later werkte het hele systeem opnieuw en werd het aangenaam warm.

We zaten nu wel acuut zonder hout, iets wat we toch graag als noodplan hebben én voor de gezelligheid zo af en toe. Bart bestelde dan maar hout, en plots stond er dus een halve kubiek in onze tuin. Euh, juist ja.

We kuisten dan maar de houtberging op achter het tuinhuis en begonnen te stapelen. Bart nam het hout eruit, de kinderen brachten het tot bij mij, en ik stapelde. De basis dan toch, want na een kwartier stuurden ze me genadeloos naar binnen. Wolf zag aan mijn gezicht dat het voldoende was, en eigenlijk had hij gelijk. Maar de basis was tenminste solide gestapeld!

Maar we kunnen dus weer fijn stof de lucht inblazen, mocht dat nodig zijn!

En ’s avonds hebben we onszelf dan maar beloond met een avondje Star Wars. Merel was er niet helemaal gerust op dat ze het verhaal wel ging begrijpen, aangezien ze de vorige episodes niet heeft gezien, maar ze vond het de max!

Good parenting, zou ik zo zeggen.

 

Dode lupa – levende lupa?

Dinsdag, tijdens mijn voorlaatste les van dit jaar, ben ik gigantisch lomp geweest. Blijkbaar stond mijn geliefkoosde beeld van de lupa – de wolvin van Rome, met die twee baby’s eronder – iets meer naar voor op mijn lessenaar dan anders. ’t Is niet alsof er veel plaats over is in die schoendoos van mij.

Ik zwier met een gigantisch enthousiasme de zijflap van mijn bord open, en jawel, met een grote zwier knalt mijn lupa tegen de grond. Het marmeren voetstuk is quasi niet beschadigd, maar de wolvin zelf, in een soort gegoten kunststof, is in gruzelementen. De leerlingen zijn ijverig beginnen zoeken naar alle brokstukjes, maar ik was er echt het hart van in. Mijn pracht van een lelijk beest, zomaar aan diggelen!

Ik heb ze mee naar huis genomen, heb alles in elkaar gepuzzeld en beetje bij beetje aan elkaar gezet. Ik heb nog wat schilfertjes links en rechts over, maar al bij al valt het best goed mee. Ze is wat fragieler nu, en iets meer gehavend, maar bon, ze is weer toonbaar. Oef. Ik had het eigenlijk niet durven hopen.

Krak

Dat was het geluid van mijn rug ergens deze voormiddag. Zucht.

Ik had al ontbeten, maar liep nog in mijn slaapkleren rond, want op maandag moet ik niet lesgeven. Kobe en Merel waren ook thuis, want die hadden een pedagogische studiedag. We gingen er een rustige voormiddag van maken, en dan in de namiddag zwemmen in de Rozenbroeken. We zagen het al helemaal zitten!

Niet dus.

Want toen ik een foto wilde maken van de zeer enthousiaste pompoenplant buiten, zei mijn rug krak. Ik heb me laten vallen, en ben eventjes, versuft van de pijn, blijven liggen. Aan Merel heb ik gevraagd de verandadeur weer dicht te doen, ja. Uiteindelijk ben ik rechtgekrabbeld met behulp van mijn stok, en heb me in de zetel gelegd.

Na een dik uur rusten dacht ik: ik moet op zijn minst kunnen douchen en kleren aan doen. Ja toch? Wel, ik stond nog niet goed en wel onder het water, of het schoot er terug in. Maar in zo’n kleine douchecabine heb je de plaats niet om je te laten vallen, dus schoof ik de deur open en liet me dan maar vallen. Ha ja, de enige manier om die pijn ietwat draaglijk te maken, is de druk van mijn rug wegnemen, en dus te gaan liggen. Toen lag ik dus half in en half uit mijn douche, kletsnat, terwijl het water stroomde en ik geen kant uitkon. Enfin, na tien minuten was de pijn voldoende weggeëbd om opnieuw een poging te ondernemen. Ik ben in sneltempo gedoucht geraakt, heb me leggen opdrogen op een handdoek op Wolfs bed, en zag vooral dat het niet oké was. Echt niet.

Ik weet niet wat het is, maar deze pijn is precies niet hetzelfde als de vorige keren. Toen zat het hoger, nu is het precies alsof mijn heupen blokkeren of zo.

Ik heb dan maar de kinesiste gebeld, en ik mocht gaan om half twee, oef. Het deed deugd, maar echt helpen deed het precies niet. Zucht. Ik heb zelfs al de school verwittigd dat lesgeven morgen niet gaat lukken, want ik heb er geen goed oog in.

En gisteren had ik tickets gekocht om vandaag met Bart naar Blade Runner 2049 te gaan kijken. Niet dus. Ik heb nog getwijfeld, hoor, maar de autorit alleen al zou er te veel aan geweest zijn, laat staan dat ik ginder kon zitten.

Ugh. Niet leuk. Echt, echt niet leuk. Hopelijk snel beter.