Jefferson Junior

Herinnert u zich Jefferson nog? De egel die Wolf een hartverzakking had bezorgd?

Wel, sinds een paar dagen hebben we Jefferson Junior in de tuin, een klein egeltje dat op zoek was naar eten. Het was Bart die hem het eerst had opgemerkt, nog ’s morgens vroeg in het halfdonker.

De dag daarna zat hij gewoon overdag in de tuin, nog niet eens echt bang van ons. Ik ging er traagjes naartoe met een kommetje kattenvoer en hij keek me wel bijzonder argwanend aan, maar liep toch niet weg. En ietsje later zat hij bijzonder energiek de korrels naar binnen te spelen: blijkbaar was hij uitgehongerd. Toen hij daarna zoekend het gras begon af te likken, heb ik hem ook een kommetje water gegeven en dat werd ook in dank aanvaard.

Nazgûl wist niet goed wat hij ervan moest denken en was bijna jaloers op de korreltjes.

Nog een dag later zat hij hier opnieuw, maar was hij al helemaal niet meer schuchter: ik gaf hem korreltjes vlak bij het raam en kon hem zelfs strelen op zijn kopje. Vreemd, maar bon.

Benieuwd of hij hier de komende dagen nog zal zitten. Ik vind het wel wat hebben, zo’n egeltje in de tuin.

 

Jefferson

Wie is dat nu weer, hoor ik u denken tot hier?

Wel…

Ik was zaterdag naar de Aveve geweest om croissants en om surfinia’s: dat zijn mijn favoriete bloembakbloemen die ik elk jaar opnieuw staan heb. Standaard koop ik de Blue Sky variant, en die hebben ze niet in de Brico, vandaar. Al vond ik het wel jammer dat er geen zwarte waren, want die vond ik de max.

Maar bon, gisteren wilde ik die dus uitplanten en vroeg ik aan Wolf om in het tuinhuis de zak met teelaarde te halen: die is te zwaar voor mij. Wolf, lief als hij is, liep naar het openstaande tuinhuis. En toen klonk er een vreemde gil en kwam een opgewonden Wolf teruggelopen: “Mama mama mama, er zat een egel in die zak met aarde, en die sprong eruit, en ik denk dat hij dood is, maar ik weet het niet zeker, en ik ben mij dood verschoten, en kunt ge eens komen kijken?”

Ik ben uiteraard mee gaan kijken, en inderdaad, een mooie grote egel die zich niet verroerde, maar wel duidelijk aan het ademen was. Ik gaf hem een duwtje en hij kroop onder een rek. Ah bon?

Maar egels worden niet verondersteld in tuinhuizen te zitten, dus Wolf legde wat kattenvoer in kleine hoopjes om hem naar buiten te lokken, en installeerde zelfs een heus egelplekje buiten in het achtertuintje, met bladeren en een donker hoekje en een kartonnen doosje en een afdakje.

Een paar uur later was het beest inderdaad verdwenen van dat plekje, maar hij kon evengoed ergens anders onder gekropen zijn, dus lieten we het tuinhuis nog gewoon even open, om zeker te zijn.

Vandaag wilden Merel en ik in de namiddag opnieuw gaan fietsen, en Merel tilde in de garage een grote plastiekzak op, met opnieuw een ietwat vreemde kreet: Jefferson – want zo hadden de jongens hem intussen gedoopt – was onder die plastiekzak gekropen. Euh, geen goed idee, beest! Ik heb een kartonnen doos genomen, hem daar voorzichtig ingerold, nog een vastgesteld hoe schattig zo’n luizenbeest eigenlijk wel is, en hem dan buiten gezet aan dat egelplekje.

We hebben hem sindsdien helaas niet meer gezien, en ook het kattenvoer wordt niet meer aangeraakt, hoewel hij de eerdere hoopjes had opgegeten.

Tsja.

Het was wel leuk geweest, zo’n egel in de tuin. Al was het maar om alle slakken op te vreten die standaard aan mijn aardbeien zitten.