Toen we in juli 2017 een nieuw klein wit katje erbij namen, had ik wel verwacht dat Gandalf eerst protest zou aantekenen, maar ik had gedacht dat hij wel bij zou draaien. Hmm, dat viel even tegen.
Allez ja, hij is in dat anderhalf jaar wel min of meer bijgedraaid, maar lang niet op de manier die we gehoopt hadden. Onze oude overbuurvrouw, Jeanine, had namelijk sinds kort geen kat meer, maar wilde geen nieuwe nemen omdat ze niet wist hoe lang ze nog in haar huis ging kunnen blijven wonen. Gandalf zag zijn kans schoon: een lief oud mevrouwtje dat hem kippenwit en dergelijke gaf, en bij wie het helemaal rustig was in plaats van drie lawaaierige kinderen, en waar geen nieuwe kleine indringer te bespeuren was. Voor we het goed en wel beseften, was meneer dus bij Jeanine ingetrokken. Die voelde zich daar eerst schuldig over, maar bon, ’t is een kat, daar heb je toch niks aan te zeggen, en als zij daar nu gelukkig mee was en hij ook, waarom niet?
Alleen is maandag effectief de dag gekomen dat ze naar een tehuis is vertrokken. Ze was intussen eind de tachtig, zo verwonderlijk was dat dus niet. Opnieuw voelde ze zich schuldig over Gandalf, maar die zal wel terugkomen, zeker? Er staat hier eten voor hem klaar, hij heeft hier vier jaar voltijds gewoond, ’t is niet dat hij zijn weg hier niet kent.
Bon ja, hij zit nu al bijna een week aan haar achterdeur te wachten. Als ik hem roep, komt hij wel eventjes tot bij ons, hij speelt in de tuin, krijgt eten van ons, maar binnenkomen zit er nog niet in, hij blijft koppig wachten. Tsja… Nog een beetje geduld oefenen, zeker? Ik hoop wel dat we uiteindelijk de twee katten krijgen waarop we op gehoopt hadden: Gandalf de Grijze en Saruman de Witte.
Miaow.