Charlie’s Shame Fest

De aandachtige lezer zal zich misschien nog herinneren dat ik fan ben van Charlie Magazine. Het eenmalige bookzine van toen zijn er intussen drie geworden, en die heb ik echt van de eerste tot de laatste letter gelezen, zonder overdrijven. Jawel, ook het colofon, want daar stond een collega van me tussen.

Nu kwam Bart plots af met vier kaarten voor het Charlie Shame Fest, ofte een avond in Antwerpen met stand-up, en vooral ook interviews rond het thema “Schaamte”, niet toevallig ook het thema van het actuele bookzine. De datum bleek 16 juni, ook net de verjaardag van Gwen. Ik heb haar dus gevraagd of ze zin had om met mij naar Antwerpen te gaan, en nog twee vriendinnen mee uit te nodigen. En dus vertrokken we om kwart over zeven met zijn vieren in mijn auto: Gwen, Kristien, Eva en ik.

Eerst bleek er behoorlijk grappige stand-up te zijn in Huis Happaert van ene Soe Nsuki, daarna liet Katrijn Van Bouwel een aantal mensen vertellen over het schaamtelijkste moment uit hun leven, en na een korte pauze werden drie mensen geïnterviewd op zeer professionele manier: Eva Daeleman over haar burn-out, Dalilla Hermans over haar rant over racisme die viraal ging, en over de piepjonge Mister Gay Belgium en de vooroordelen rond zowel die titel als het homo zijn.

Echt interessant, en vooral ontwapenend eerlijk. En volgens de vriendinnen vooral heel erg voor herhaling vatbaar, want we hadden alle vier een zeer aangename avond.

Merci, Charlie!

Conclaaf van de Nachtkronieken

Ik speel al blijkbaar iets meer dan twee jaar af en toe eens Nachtkronieken, ofte de Antwerpse versie van de vampire-larp Camarilla. In het begin was het gewoon om ne maat een plezier te doen, maar intussen amuseer ik me zelf serieus met het rolletje dat ik destijds heb gekregen. Ik ben wel degelijk figurant, maar tegelijk weet ik zó weinig van de plot af, dat ik eigenlijk meer een speler ben.

Enfin, kloosterzuster Hermien was vandaag de ganse dag present in Antwerpen, waar we in een prachtig herenhuis twee “nachten” hebben gespeeld van een bijzonder belangrijk conclaaf, waar een aantal beslissingen moesten genomen worden inzake de ganse Kindredgemeenschap. Nachtkronieken is geen typische larp: er wordt niet echt gevochten, en er wordt vooral gigantisch veel gepraat, gekletst, geroddeld, gemanipuleerd, geïnsinueerd, en aan politiek gedaan. Wat het voorgaande een beetje redundant maakt, natuurlijk.

De hele dag een inbrave non spelen, het was eens wat anders. Maar ik heb me echt wel prima geamuseerd, en dat telt. Merci, organisatie!