Dagje Big Rivers in Dordrecht

Big Rivers in Dordrecht met Hanneke en Sabrina, dat is intussen een traditie, mag je wel stellen. Alleen heeft Sabrina intussen geen eigen huis meer, ze woont in een speciaal omgebouwde camionette, haar huis op wieltjes. Uiteraard kan ze hier in Dordrecht wel nog logeren bij haar zoon Milan, of vlakbij in Sliedrecht bij dochter Roos.

Vorige jaren bleven Mireille en ik logeren bij Hanneke in haar heerlijke huisje op vijf kilometer van het centrum, maar Hanneke is zwaar ziek door uitgezaaide kanker en heeft daar de energie niet voor, en dat wilden we haar uiteraard ook niet aandoen. Na wat heen-en-weer gedoe kwamen we tot een oplossing: Mireille zou op vrijdagavond al met Arend richting Dordt komen om te blijven logeren bij Milan terwijl Arend zelf verder ging naar Vlaardingen bij vrienden. Ik ging dan in de voormiddag vertrekken om tegen twaalf uur bij Hanneke te zijn, en Sabrina zou alles voorzien voor een uitgebreide lunch. Daarna trokken we de stad in, om dan redelijk laat alsnog naar huis te vertrekken. Het is anderhalf uur rijden voor mij, dat valt dus wel mee en ik vind het niet erg om ’s avonds nog te rijden. Arend zou Mireille dan wel oppikken.

Awel, het is altijd fijn als een plan verloopt zoals je het had verwacht. De lunch die Sabrina had voorzien, was heerlijk, compleet met verse eitjes en spek en diverse soorten brood en al… Na het eten gingen we met zijn allen even rusten – Mireille heeft long covid en had vorig weekend zelfs een hartinfarct met ziekenhuisopname, zodat ze ook vrijwel geen inspanningen mag doen en mee ging in een rolstoel – en puzzelden daarna de beide rolstoelen in mijn koffer. Al een chance dat dat een van de voorwaarden was bij aanschaf van die auto: een grote koffer!

Bas, Hannekes ex-man en organisator van het festival, had ervoor gezorgd dat we op de artiestenparking mochten staan en dan met een busje naar de pleinen werden gebracht, wat ongelofelijk makkelijk was. Alleen… Sabrina kon wel Hannekes rolstoel duwen, maar mijn rug vond die rolstoel van Mireille niet zo fijn. Maar voor alles is een oplossing, en Karma is zalig: niet alleen kwam Roos ook af met haar zoontje, we liepen ook meteen Robert, een van Sabrina’s broers en diens vrouw tegen het lijf, en die wilde gerust een rolstoel duwen.

We gingen even kijken aan het hoofdpodium, Mireille en ik kochten een megawijs hoedje aan de merchandise, we liepen/rolden wat rond, namen de trapjesfoto, kwamen nog enkele van Sabrina’s broers tegen, liepen ook Kevin en Po tegen het lijf, Hannekes zoon en diens vrouw, gingen iets eten -zoals ook traditie is- bij Metz, vroegen een busje aan bij Bas (met enig gedoe maar het raakte allemaal opgelost) en waren tegen elf uur terug bij Hanneke, doodop, maar wel met een fijn gevoel. Mireille was in de rolstoel een beetje onderkoeld geraakt maar knapte gelukkig snel op, en tegen half twee was ik thuis. Ook wel een beetje moe, ja, maar Hannekes stralende gezicht maakte alles goed.

Big Rivers 2025 staat alweer met stip genoteerd in mijn agenda.

Twee daagjes Dordrecht

Ik had Dordrecht eigenlijk nog alleen maar gezien tijdens Big Rivers, en da’s hetzelfde als Gent leren kennen enkel tijdens de Gentse Feesten. Nu had ik vorig jaar al gezegd tegen Merel dat we eens een dag of twee naar Dordrecht zouden gaan en dan logeren bij Hanneke, of een B&B zoeken of zo.

Bon, de daad dus bij het woord gevoegd, al hebben we getwijfeld tot het laatste moment omwille van het weer. Maar het zag er toch niet naar uit dat het ging beter zijn volgend weekend, en daarna zitten we in Berlijn, en daarna is het alweer na 15 augustus en… Enfin, valiesjes gepakt, fietsen opgeladen en weg.

Tegen goed half twaalf stonden we bij Hanneke aan de voordeur, de fietsen werden uitgeladen, Hanneke voorzag ons van een fijne lunch, en hup, de fiets op. Het plan was om massa’s labcaches te doen – de variant van het geocachen waarbij je een vraag ter plaatse invult, in plaats van een fysiek doosje te zoeken – en dat is gelukt ook: we reden de vijf kilometer naar het centrum, bekeken daar vanalles van speciale huizen, voorwerpen, graffiti, aten poffertjes – Merel kreeg haar portie niet eens op – fietsten nog verder, en tegen vijf uur was ons pijp uit. Maar echt.

Gelukkig heeft het niet echt geregend, al hebben wel toch wel even onze regenjas aangetrokken. Maar al bij al viel het nog mee.

We ploften in de zetel, Hanneke maakte zeer fijne wraps, we kletsten nog wat, begonnen een film te kijken, maar gaven tegen half elf ons allemaal gewonnen: het was een stevig maar fijn dagje geworden. De zon hebben we bij momenten gelukkig wel gezien, dat was heerlijk.

Big Rivers

Het voelt eigenlijk intussen aan als een traditie: het Big Rivers Festival in Dordrecht. Denk Gentse Feesten van pakweg dertig jaar geleden, toen het nog kleinschaliger, gezellig en voornamelijk voor Gentenaars was. Overal terrasjes, muziek, verschillende podia met lokale groepen en covergroepen, geen grote namen. Het grootste podium is zowat dat van Sint-Jacobs. Alles is ook versierd in paars-groen-goud, de kleuren van Mardi Gras in New-Orleans.
Vorig jaar is het niet gelukt, daarvoor was er corona, maar nog daarvoor zijn we verschillende keren met de Vossen gaan logeren bij Hanneke en Sabrina, vooral ook nog met Els. Warme herinneringen…

Ik vertrok wat later dan gepland wegens een behoorlijk mottig gevoel: misselijk en buikpijn, en ook wel wat koppijn. Geen nood, echt op uur stonden we niet. Reistijd: anderhalf uur, maar dat was buiten de files gerekend, zodat we er drie uur over deden. We, dat zijn Mireille en ik, want ik pikte haar (en haar elektrische fiets) op aan het UZA Erasmus. Haar thuis oppikken betekent een omweg van een dik uur, dus liever niet: Arend kon haar perfect tot daar brengen.

Het ambetante gevoel bleef aanhouden, maar dat hield me niet tegen om eerst bij Hanneke geïnstalleerd te geraken, een kleinigheid te eten, en dan met de fietsen naar het centrum te gaan, zo’n vijf kilometer verderop. Hanneke woont namelijk in zo’n woonwijk aan de rand van de stad, aan het begin van het natuurgebied de Bieschbos, zalig wonen.

We zagen nog net het laatste nummer van een groot popkoor, bleven even hangen bij een schitterende gipsy groep – die violist! – en gingen daarna luisteren naar Amerikaanse folk in een Iers jasje.

We vleiden ons neer op een bankje net achter het podium, aten gefrituurde banaan, churro’s en dergelijke meer, terwijl Hanneke naar een Deep Purple Cover band ging kijken. En toen, om eerlijk te zijn, vonden Mireille en ik het welletjes. Mireille heeft nog steeds behoorlijk veel last van long covid, en mijn rug vond dat de vijf kilometer terugfietsen ook wel voldoende ging zijn. Al bij al was het sowieso half twaalf tegen dat we terug waren, maar wel via een prachtige, bosrijke route. Chapeau, Hanneke!

Een hele fijne, zij het vermoeiende dag. En hopelijk is morgen de buik wat beter.

Vossenweekendje

Het is een beetje een lastige bevalling geweest om een datum te vinden die voor iedereen ging, maar bon, vandaag spraken we met de Vossen af in Dordrecht, in het nieuwe huisje van Hanneke.

Ik kon maar vertrekken na het middageten en Jarne, onze nieuwste Vos, reed met mij mee. Stefaan en Mireille waren er al vroeger.

Het werd andermaal een zeer gezellige middag: de boekhouding van Haven werd in orde gebracht, Jarnes personage kreeg vorm, er was koffie en taart en ’s avonds een zeer lekkere curry, we gingen even langs bij Sabrina thuis om haar larpspullen te bekijken en te zien wat we zouden overkopen, en Mireille leerde ons dreads te maken. Het is blijkbaar echt niet moeilijk, het is gewoon een kwestie van het juiste materiaal en wat geduld.

Yup yup, die Vosjes van me, het blijft een hele fijne vriendengroep, en dat doet echt deugd. En net daardoor ben ik compleet vergeten foto’s te nemen, zelfs onze traditionele groepsfoto. Ach ja…