En toen kwam de kraan…

Dat de tuin al lang op mijn zenuwen werkte, is niks nieuws. Maar vandaag werd ik zowaar zenuwachtig bij wat er in die tuin gebeurde. Hij wordt namelijk quasi helemaal afgebroken. Alle tegels gaan eruit (behalve het kleine stukje helemaal achteraan aan mijn bureau, en het paadje langs de haag aan de vroegere voordeur), alle gras wordt afgegraven, en alleen mijn struiken vooraan blijven staan. Het tuinhuis is intussen al weg, maar ook dat beton verdwijnt, samen met het houthok. Er komt een nieuw langwerpig tuinhuis langs de haag, en het hout wordt erachter gestapeld. Waar het houthok stond, komt een klein moestuintje voor Kobe, en die ziet dat al helemaal zitten.

Maar nu wordt er dus gegraven, door twee jolige zestigers met een ongelofelijke precisie. Ik denk dat die man op de centimeter kan graven, niet normaal.

Vandaag, dag één, hebben ze al het groen mee, al het organische materiaal. Mijn hortensia en de magnolia zijn netjes uitgegraven en voorlopig aan de andere kant weer in de grond gestoken, en ook de kleine haagjes zijn voorlopig gered.

Best dat het op zijn kraan staat dat het goed komt, want ik hou mijn hart vast. Zalig gevoel voor humor, dat wel.

IMG_9392