Omen XIII: Katrinaburg, deel twee

Na de hilarische repetities kon ik als diva niet zo veel meer doen en liep ik maar wat rond. Het viel me wel op dat ik geen enkele keer tot bij de tenten ben geraakt, toch het grootste deel van het terrein.

Op een bepaald moment – het zal al rond twee uur ’s nachts geweest zijn – ging ik me even aanmelden in het spelkot, omdat het welletjes was geweest, vond ik. En toen bleven we nog even wachten, want als het aan de spelers lag, zat de kans er wel in dat ze nog ’s nachts een scéance gingen doen om tot bij de Korda te geraken. En jawel…

Rond half drie ’s nachts gingen we opnieuw in Kordamodus, stonden we gevechtsklaar en werden we op de valreep gered van de big baddie. Alleen vertrouwden de spelers ons voor geen half haar – ik zou dat ook niet gedaan hebben – en zijn ze ons in elkaar beginnen timmeren. Allez, toch een poging, want ik denk dat wij op papier toch de drie zwaarste vechters waren, en IRL de andere twee toch vrijwel ook in het echt. Enfin, na een behoorlijk lang, bijzonder spannend moment waarbij ik echt dat dat we eraan gingen, werden de vijandelijkheden gestaakt en bleken we het overleefd te hebben.

En dan sta je daar, om half vijf ’s morgens, vol adrenaline, als oud kapot wijf. Het heeft even geduurd voor ik kon slapen, en ik ga dit zo hard bekopen, dat weet ik nu al. Maar wat een gevecht! Wat een intensiteit! Wat een heerlijke scène!

De volgende ochtend deed pijn, ja. Maar ik stond alweer vrolijk de diva uit te hangen, en uiteindelijk kwam er toch de voorstelling. Ik geef het eerlijk toe: tijdens de supersnelle laatste blabla-repetitie – er was iemand vervangen, de Bhanda Khor hebben een stamlid verloren en ze zag het niet meer zitten om mee te spelen – heb ik in mijn broek gedaan van het lachen. En de voorstelling zelf, die was ook best wel te pruimen, het publiek lag in elk geval plat. Ik heb me ongelofelijk geamuseerd, en dat is ook wel te zien aan de schitterende foto’s van Sara Brys.

Dik in orde, heerlijk ontspannende en tegelijk spannende Omen, ik ben mentaal eventjes weer helemaal opgeladen.

Gevecht

Het is lang geleden dat ik nog eens de adrenaline op zo’n manier in mijn lijf voelde.

Daarstraks, toen de laatste bel ging om half vier en mijn leerlingen al buiten waren, hoorde ik geroep en gescheld in de gang. Ik stak mijn hoofd buiten, zag dat de leerlingen nog maar eens de nooddeur gebruikten, en liep naar die deur, net op tijd om te zien hoe twee jongens een derde letterlijk tegen de muur plakten, en een van hen uithaalde om er stevig op te slaan. Ik ben er tussen gesprongen, en heb de partijen (die allemaal groter waren dan ik, en eentje dubbel zo breed als ik) uit elkaar gehaald. Daarna heb ik op hen proberen inpraten, en de ene nog twee keer fysiek moeten tegenhouden om de derde geen mep te verkopen. Uiteindelijk heb ik het “slachtoffer” weggestuurd en de anderen nog tien minuten bij mij gehouden, al pratend, om zeker te zijn dat het achteraf op straat niet opnieuw tot een confrontatie zou komen.

Beide heren waren tegen mij zeer beleefd en vooral ook zelfverzekerd: ja, ze zouden er nog op slaan, en ja, het was hen waard om desnoods van school gestuurd te worden. Zucht. En nee, op mij zouden ze nooit geslagen hebben, ze hadden er respect voor dat ik ertussen gekomen was.

Maar ik was er wel niet goed van, en had zelf zin om ergens op te slaan om de adrenaline kwijt te geraken. Want nee, je springt niet zomaar tussen drie hormonaal opgefokte, door het lint gaande tieners die groter zijn dan jij. Poeh.