365 – 25 november 2017 – de torens
Bourgoyen-Ossemeersen
Ik geef het toe, ik kan de tijd niet zeggen dat ik nog eens het toertje van de Bourgoyen deed. Met de hond en de buggy durfde ik vroeger wel eens in de buurt van de hoosmolen parkeren en dan de dijk afwandelen, maar verder ging dat eigenlijk niet.
Tot vandaag. Ik trok mijn rubberlaarzen aan – achteraf een domme beslissing, zo bleek: de paden liggen overal meer dan goed genoeg voor wandelschoenen, en mijn voeten deden achteraf mega zeer – en begon aan de wandeling van 6 kilometer. En ik, ik genoot intens. Het enige storende was het geraas van de R4, maar zo dicht bij de stad kan het eigenlijk niet anders dan dat je de auto’s hoort. Alhoewel, op bepaalde punten in het reservaat hoor je eigenlijk gewoonweg niks dat niet natuurlijk is. Ik zag er veel wandelaars – met of zonder hond – , joggers, fietsers, en zelfs een heuse vogelspotter uit het Aalsterse. Ik kan de man geen ongelijk geven: het vogelreservaat is prachtig! Al heb ik er zelf enkel meeuwen, waterhoentjes, meerkoeten, eenden en de occasionele fuut gezien, hij kwam kijken of er toevallig geen lepelaar zou zitten.
Maar laat ik u vooral meegenieten van enkele foto’s die ik er nam.
Oh, en ik heb er de boom van mijnheer de Uil gevonden!
Enfin, als u zin heeft om frisse lucht op te snuiven en even de benen te strekken, u weet waar naartoe. Meer nog, u moest al weg zijn!
De wandelkaart vindt u hier.
Wat. Een. Zondag.
Zo’n zondagen, dat mag wel vaker van mij.
Heerlijk weertje, om te beginnen, en dan nog mijn wederhelft die redelijk fantastisch kookt. Mijn vader was op bezoek, en ook al had ik daar eigenlijk echt geen zin in, hij had speciaal een bus slagroom mee voor bij het zelfgemaakte roomijs, en dus maakte ik maar ijs. Juist ja. En toen kreeg ik een redelijk geniale ingeving: op het einde er cuberdonsiroop door mengen! Er is geen halve milliliter van overgebleven, van dat ijs.
Er werd in zandbakken gespeeld, en er was taart.
En van al het overgebleven eiwit maakte ik dan maar merengue. Dan is dat echt zalig, zo’n KitchenAid, ik kan het u garanderen.
En tegen een uur of zes zijn Wolf en ik de fiets op gegaan, en heeft mijn vader Merel, Kobe en Bart afgezet aan de Vrijdagsmarkt: een avondje Gentse Feesten. Meer bepaald: MiramirO en het vuurwerk. We spraken af aan het rond punt van Sint-Jacobs – waar anders? – en haalden meteen een zak frieten voor iedereen.
We wandelden even door het Baudelopark, keerden op onze stappen terug en liepen langs de Oude Beestenmarkt.
We moesten echter vaststellen dat het nieuwe brugje al afgesloten was wegens het vuurwerk, dus liepen we maar terug langs de RTT, en zo naar het Coyendanspark. We keken naar een zeer bizarre voorstelling van de Kanariteiten die eigenlijk niet veel om het lijf had.
En daarna schoven we door naar het Spaanskasteelplein, en hadden we eigenlijk echt nog goeie plaatsen voor een prachtige voorstelling, woordenloos, van La Mondiale Generale, Braquemard #1. Zelfs Bart leek onder de indruk.
Het plan was om dan een ijsje te halen, en door te schuiven naar nog een volgende voorstelling, van 22.00u tot 22.45u, en dan naar het vuurwerk te gaan om 23.00u. Edoch, we liepen zowat de helft van Gentblogt tegen het lijf, en die wisten ons te verzekeren dat er dan geen deftige plaats meer zou zijn om te staan, en dat we beter al meteen meegingen naar de Voorhoutkaai: zij hadden drank en chips mee. Voor we het goed en wel wisten, stonden we dus heerlijk “receptie” te houden daar aan de kaai, terwijl de kinderen scrabbelden en het langzaam donker werd om ons heen.
En toen was er het vuurwerk, vlak voor onze neus, en ronduit prachtig. Ik heb het in een paar filmpjes proberen vatten, maar eigenlijk doet dat afbreuk aan de ervaring.
Aansluitend – het duurde wel een half uur – namen Bart, Merel en Kobe een taxi terug, terwijl Wolf en ik tot aan de fietsen wandelden, en de cache aan Reke gingen repareren. De plakband en daarmee ook de magneet waren losgekomen. En uiteraard moest er om kwart over twaalf ’s nachts net iemand buitenkomen uit de gebouwen van het sluisbeheer. Die mens had blijkbaar moeten werken tot na het vuurwerk, want de sluis moest kunnen geopend worden voor veiligheidsdiensten. Tsja. We hebben dan maar uitgelegd wat geocaching was, en hij heeft meteen ook de app gedownload ^^
Enfin, door plattebandperikelen en de nodige pokemon waren we pas thuis tegen één uur. Goed bezig!
Gent Facebookt?
Gentblogt is niet meer, maar dat wist u al. Hier had ik de redenen uit de doeken gedaan waarom.
Ik geef toe, ik heb het al vaak gemist. Maar de redenen blijven, en intussen is er het schoolblog dat op mij draait, en waar ik ook veel tijd in steek.
We hadden vroeger ook een Facebookpagina, maar die was op een bepaald moment, om mysterieuze redenen, verdwenen. Gewist. Weg. Hmpff.
Michel heeft er toen alles aan gedaan om de pagina terug online te krijgen, maar de reacties van FB zelf waren op zijn minst lauwtjes te noemen. Tot plots, een paar weken geleden, de pagina terug was. Schoorvoetend heette Michel toen iedereen terug welkom, meer dan 7000 volgers.
En toen ben ik eens opnieuw de redactiemailbox van Gentblogt beginnen nakijken. Keek ik tussen de pagina’s die we volgden, en begon ik al eens iets te delen. Schreef Wouter al weer eens een concertbespreking. Publiceerde Hendrik al weer eens een foto. Schreef Patricia een recensie. Nam Els een artikel over. Enzoverder.
En dus begon de Facebookpagina van Gentblogt plots weer te leven. Bloggen doen we niet meer, maar we delen wel info momenteel, enkel via Facebook. Intussen zijn er ook weer volgers aan het bijkomen, en worden we gelezen. Zonder planner, zonder druk, zonder moetens. Voorlopig zelfs zonder kritiek.
Heerlijk.
U moest hier dus al aan het lezen zijn.
Gentblogt: het einde van een tijdperk
Ik ben al heel de dag redelijk emotioneel, en dat komt door Gentblogt.
Ik heb daar de laatste jaren bijzonder veel tijd in gestoken, met doorgaans zeer veel goesting, en soms ook uit puur plichtsbewustzijn, ik geef het toe. Maar het was aan het verwateren: steeds minder mensen die steeds minder schreven, en de paar commentaarders die er nog waren, waren verzuurde azijnpissers die zelfs in het meest positieve artikel wel iets vonden om op te kakken. Daardoor waren de positivo’s weggebleven, en soms maakte het me ook ongelofelijk moedeloos. Je steekt daar dan al je werk in, schrijft, plant, trekt foto’s, selecteert die zorgvuldig, probeert er een deftige layout aan te geven, en het enige wat je naar je kop krijgt, zijn bakken kritiek. Ofwel waren we te links – wie me kent, weet dat ik uit een blauwe familie kom – ofwel waren we voor het karretje van de stad gespannen, ofwel waren we een bende hipsters, ofwel werden we betaald door de mensen van het restaurant, ofwel waren we naieve klootzakken, of… Dat we liever geen negatieve recensies schreven, da’s waar: het internet is onverbiddelijk, en je wil dat meestal niet blijven meeslepen, en dus schreven we liever gewoon niks. Maar ik heb NOOIT gratis gegeten, of zelfs maar een dessertje of zo gekregen voor Gentblogt: het is niet dat we een perskaart op tafel legden of zo.
Gratis kaarten voor voorstellingen kregen we soms wel, maar ook niet in ruil voor een positieve recensie: we schreven altijd ons gedacht, ook als het slecht was.
Ik heb het doodgraag gedaan, ik heb de laatste Gentse Feesten zelfs de monsterplanning op mij genomen, en het laatste half jaar liep zowel de planning als de redactiebox voor het overgrote deel op mij. Omdat ik dat graag deed, let wel. Maar ook wel omdat er eigenlijk bijna niemand nog tijd en/of zin had om dat te doen. Het was ook soms krabben om aan het door onszelf opgelegde tempo van minstens een artikel per dag te komen, en vaak plukte ik dan zelf maar iets uit de redactiebox en brouwde er een aankondiging van. Mager als artikel, maar beter dan niks.
En dus besloten we er de stekker uit te trekken. Mijn hart kromp ineen toen we dat besloten, maar ik wist dat het moest: als ik er nog eens meer dan genoeg van had, wie ging dan overnemen? De volgende die er eigenlijk geen tijd voor had, maar het uit plichtsbesef toch maar deed? Neem daarbij dat Gentblogt ook wel wat geld kostte: niet zozeer de domeinnaam, maar wel de serverkosten en Sabam. We konden het nog wel een tijdje uitzingen, maar niet onbeperkt.
Dus ja, vandaag stopt Gentblogt, voor eeuwig de diepvries in. Het blijft als archief bestaan, daar heeft Michel voor gezorgd, zoals hij altijd al achter de schermen zorgde dat alles op rolletjes liep, en soms ook ganse tijden de planning deed. Maar ook hij heeft het druk, té druk.
Mijn afscheid op Gentblogt zelf kan je hier lezen.
En dan ga ik nu efkes mijn neus gaan snuiten.
’tToneel
Elk jaar is er op mijn school een schooltoneel, en elk jaar opnieuw sta ik versteld van de kwaliteit. ’t Is niet alsof ze van een bestaande tekst vertrekken, ze improviseren het hele stuk zelf in de loop van de repetities bij elkaar. En elk jaar opnieuw kijk ik met andere ogen naar sommige van mijn leerlingen.
Bon, ik ga hier nu geen verslag schrijven, dat heb ik namelijk al twee keer gedaan vandaag.
Eén keertje voor Gentblogt: http://www.gentblogt.be/2015/01/18/gaar
en één keertje voor de schoolblog, die ik begin dit schooljaar heb opgestart en sindsdien quasi dagelijks onderhoud. Een bezigheid als een ander. En hier vindt u trouwens ook de meeste foto’s.
https://kamariakerke.wordpress.com/2015/01/18/gaar-2/
Ik heb ons ma en de jongens meegenomen, en ik heb de indruk dat ze er allemaal deugd van gehad hebben. Het was dan bij momenten ook hilarisch, ik heb echt staan lachen, tussen het foto’s nemen door. Maar achteraf heb ik hen nauwelijks nog gezien, want ik moest met de collega’s de bar bemannen. Da’s ook altijd leuk, trouwens, want dan zie je vooral ook veel oudleerlingen.
Enfin, schooltoneel, da’s veel werk, maar ook bijzonder veel voldoening.
So long and thanks for all the fish
Voila, we mogen het eindelijk bekend maken: Gentblogt stopt ermee. De beslissing ligt al een tijdje vast, en hoe graag ik het ook deed, hoe hard ik het ook ga missen, er is vooral ook een gevoel van opluchting. Mensen die hier al een tijdje lezen, weten dat ik vaak dingen voor Gentblogt schreef. Mensen die me kennen, weten dat ik nooit ergens naartoe kon gaan in Gent zonder een paar foto’s te nemen, of een verslagje te schrijven. Restaurant, kopje koffie, toneel, film… Ik werkte soms mezelf op de zenuwen ermee ^^ Maar het werd een druk, een verplichting. Ik doe nu al een behoorlijk tijdje de eindredactie, en als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik er behoorlijk wat tijd in stak: zagen om artikels, de mailbox doornemen en relevante dingen doorsturen, artikels en persberichten nalezen, layouten, voorzien van de juiste foto’s, dat soort dingen. Ik deed dat graag, maar soms, zo na een werkdag, werd het me wat veel.
We gaan er nog een maandje mee voort, en op onze tiende verjaardag stoppen we ermee. Ik weet nu al dat ik gegarandeerd een traantje zal laten.
Maar eigenlijk kan Michel het veel beter verwoorden, en dat heeft hij dan ook op Gentblogt zelf gedaan. Je zou het eigenlijk een samenvatting van de laatste vergadering kunnen noemen.
Doe me een lol, en ga het daar zelf lezen. Je vindt het artikel hier.
365 – 12 januari 2015 – koffie bij Max
Wildemannen Woestewijven
Een nieuw kinderfestival in Gent, dat konden we uiteraard niet zomaar laten passeren. Er werd in de voormiddag duchtig aan notenleer gedaan, en tegen half drie stonden we onder de Stadshal, niet goed wetend wat we moesten verwachten. Hadden we het geweten, dan waren we veel vroeger op pad gegaan, en hadden we voor Merel de buggy meegenomen. Want dat kinderfestival, dat was serieus de moeite. We hebben amper een kwartje gezien, denk ik, en dan waren we nóg pas tegen half zeven thuis.
Hopelijk komt er een volgende editie, want daar gaan we bij zijn. Goed geweten.
Zowel Wolf als ik hebben foto’s genomen, en daar brouwde ik dan dit artikel op Gentblogt mee. U moet het daar dan maar gaan lezen.
U krijgt hier wel nog een paar aanvullende foto’s, die Gentblogt niet gehaald hebben, maar ook wel van die namiddag zijn.