Hubris

Overmoed, ja. Het is prachtig weer vandaag, en dus dacht ik: to hell met die laars en die goeie dichte schoenen die veel steun geven, ik doe vandaag gewoon mijn sandalen aan! Van die platte heerlijke zomersandalen die geen enkele steun geven, maar zo zalig zijn om te dragen.

Ik heb twee uur lesgegeven, en dan ben ik naar huis gegaan – ik heb sowieso pauze tussen 10.10 uur en 13.45 uur – en ben meteen geswitcht naar de laars. Niet eens naar de goeie schoenen, nee, effectief de laars.

Het zal me leren, zo overmoedig te zijn. Auw.

Nieuws van het voetenfront

Vorige week had ik eindelijk, na een wachttijd van een maand, een MRI van de getormenteerde voet kunnen laten maken. Vandaag kon ik dan mijn opwachting maken bij de dokter zelve, in de hoop dat de MRI iets zou prijsgeven van de geheimen in mijn voet.

Wel.

Op de MRI was nu ne keer niks te zien, zeg. Een klein beetje vocht misschien ter hoogte van de tweede straal, maar dat was dat.

Maar blijkbaar was dat op zich dan ook weer veelzeggend, want dat betekent dat het niks aan het bot is, ook geen artrose, en dat er wellicht aan de spier ook niks scheelt. Blijft over: pees en zenuw. Burssens wilde me meteen een inspuiting geven in de voet, om me dan een stevige wandeling te doen maken, maar helaas was dat geen optie, want ik heb helemaal geen schoenen bij, alleen maar mijn fameuze laars. Want wat wil hij bereiken? Hij gaat me inspuiten met een plaatselijk verdovend middel, en dan moet ik de voet echt belasten en forceren door bijvoorbeeld een stevige wandeling. Als dan op een bepaald moment – hij kent de exacte werkingsduur van het product – de voet toch weer pijn begint te doen, is het duidelijk de zenuw. Iets waar hij redelijk zeker van is, maar graag toch volledige zekerheid over heeft, voor hij begint te opereren en zo.

Enfin, volgende week dus hopelijk eindelijk een definitief verdict.

En zo blijft ne mens bezig…