Gisteren was er – eindelijk! – de Uitvaart bij ons op school. Denk 100 dagen, maar dan iets later. Was ik opgelucht, ge kunt niet geloven wat een opluchting het was voor Wolf. Hij was namelijk de voorzitter van het Uitvaartcomité en vooral het manusje-van-alles, de drijvende kracht. Hij heeft voortdurend iedereen achter zijn vodden moeten zitten en heeft het meeste eigenlijk ook gewoon zelf geregeld, van filmen tot monteren tot mensen aanduiden tot de datum – die verschillende keren verzet is – vastleggen tot de eindejaarspulls laten ontwerpen, betalen en uitvoeren.
Ja, hij heeft daar gigantisch veel werk in gestoken, maar het resultaat mag meer dan puik genoemd worden: het was dik in orde en sommige filmpjes zijn hilarisch, al is dat dan vooral voor wie de leerlingen, de school én de leerkrachten kent natuurlijk.
Dikke pluim voor mijn zoon. En ik, ik ga in een hoopje vallen, denk ik, want het is eventjes te veel geweest, aangezien ik de begeleiding deed van die Uitvaart.
Het volledige verslag met foto’s en filmpjes vindt u trouwens hier.