Gaatjes!

Merel vroeg het al lang, al zeker een half jaar: gaatjes in haar oren. Haar vriendinnen hebben allemaal al oorbellen, en nu had ze haar moed verzameld om het ook te laten doen. Want ja, dat gaat pijn doen, en ze durfde eerst niet goed.

Ik had haar beloofd dat we er werk van gingen maken, maar we vergaten het beiden keer op keer. Elke dinsdag werden we er nochtans weer aan herinnerd doordat we bij de Avalon passeerden, en daar liggen van die vree wijze oorbelletjes. En elke dinsdag zeiden we: we gaan er werk van maken. Maar de vraag was: waar? Een tijdje geleden had Els, de mama van Lieze, me verteld dat zij dat bij de TicTac op Mariakerke had laten doen, en dat ze daar wreed content van was.

Ik belde, en ja, er was tijd. En ja, Merel zag het zitten. Wij dus naar ginder, en Merel mocht kiezen tussen verschillende soorten stekertjes, waaronder vooral bloemetjes in verschillende kleuren. Maar mijn dochter zou mijn dochter niet zijn als ze voor de standaard ging, en dus koos ze de schattige lieveheersbeestjes. Een beetje bleekjes mocht ze op de toonbank gaan zitten, kreeg eerst stiftstipjes om ervoor te zorgen dat de gaatjes mooi gelijk waren, en toen werd er tweemaal geschoten. Ze gaf geen kik.

En ja, het deed pijn, zei ze, maar dat moest dan maar. Nu moet ze die 6 weken inhouden, en de eerste twee weken moeten we het elke morgen en avond ontsmetten. En daarna? Tsja, dan gaat er een wereld van schattige oorbellen open, zeker? Ik zal mijn eigen collectie al maar inventariseren…