Dagje Big Rivers in Dordrecht
Big Rivers in Dordrecht met Hanneke en Sabrina, dat is intussen een traditie, mag je wel stellen. Alleen heeft Sabrina intussen geen eigen huis meer, ze woont in een speciaal omgebouwde camionette, haar huis op wieltjes. Uiteraard kan ze hier in Dordrecht wel nog logeren bij haar zoon Milan, of vlakbij in Sliedrecht bij dochter Roos.
Vorige jaren bleven Mireille en ik logeren bij Hanneke in haar heerlijke huisje op vijf kilometer van het centrum, maar Hanneke is zwaar ziek door uitgezaaide kanker en heeft daar de energie niet voor, en dat wilden we haar uiteraard ook niet aandoen. Na wat heen-en-weer gedoe kwamen we tot een oplossing: Mireille zou op vrijdagavond al met Arend richting Dordt komen om te blijven logeren bij Milan terwijl Arend zelf verder ging naar Vlaardingen bij vrienden. Ik ging dan in de voormiddag vertrekken om tegen twaalf uur bij Hanneke te zijn, en Sabrina zou alles voorzien voor een uitgebreide lunch. Daarna trokken we de stad in, om dan redelijk laat alsnog naar huis te vertrekken. Het is anderhalf uur rijden voor mij, dat valt dus wel mee en ik vind het niet erg om ’s avonds nog te rijden. Arend zou Mireille dan wel oppikken.
Awel, het is altijd fijn als een plan verloopt zoals je het had verwacht. De lunch die Sabrina had voorzien, was heerlijk, compleet met verse eitjes en spek en diverse soorten brood en al… Na het eten gingen we met zijn allen even rusten – Mireille heeft long covid en had vorig weekend zelfs een hartinfarct met ziekenhuisopname, zodat ze ook vrijwel geen inspanningen mag doen en mee ging in een rolstoel – en puzzelden daarna de beide rolstoelen in mijn koffer. Al een chance dat dat een van de voorwaarden was bij aanschaf van die auto: een grote koffer!
Bas, Hannekes ex-man en organisator van het festival, had ervoor gezorgd dat we op de artiestenparking mochten staan en dan met een busje naar de pleinen werden gebracht, wat ongelofelijk makkelijk was. Alleen… Sabrina kon wel Hannekes rolstoel duwen, maar mijn rug vond die rolstoel van Mireille niet zo fijn. Maar voor alles is een oplossing, en Karma is zalig: niet alleen kwam Roos ook af met haar zoontje, we liepen ook meteen Robert, een van Sabrina’s broers en diens vrouw tegen het lijf, en die wilde gerust een rolstoel duwen.
We gingen even kijken aan het hoofdpodium, Mireille en ik kochten een megawijs hoedje aan de merchandise, we liepen/rolden wat rond, namen de trapjesfoto, kwamen nog enkele van Sabrina’s broers tegen, liepen ook Kevin en Po tegen het lijf, Hannekes zoon en diens vrouw, gingen iets eten -zoals ook traditie is- bij Metz, vroegen een busje aan bij Bas (met enig gedoe maar het raakte allemaal opgelost) en waren tegen elf uur terug bij Hanneke, doodop, maar wel met een fijn gevoel. Mireille was in de rolstoel een beetje onderkoeld geraakt maar knapte gelukkig snel op, en tegen half twee was ik thuis. Ook wel een beetje moe, ja, maar Hannekes stralende gezicht maakte alles goed.
Big Rivers 2025 staat alweer met stip genoteerd in mijn agenda.
Festival op school!
Echt, wat een zottekot was me dat zeg maandag!
Op een of andere manier hadden we een (betalend) festival bij ons op school gewonnen: Stressfactor kwam langs met twee dj’s en Gers Pardoel en dat bracht wel een en ander met zich mee.
Er kwam een heus podium met alles erop en eraan aan te pas, de sfeer was fantastisch en het weer gelukkig ook.
In de voormiddag hadden de leerlingen nog workshops rond Dag van het Kritisch Burgerschap en ik gaf in het tweede les over het ontstaan van de democratie in Griekenland. Tsja…
Een uitgebreid verslag heb ik op onze schoolwebsite gezet, maar serieus man, wat was dat zeg!
Tomorrowland!
Er wordt veel geschreven over Tomorrowland, en dan vooral dat het compleet geschift is. Wel, je moet het duidelijk zien om het geloven, en dan vooral te merken dat er geen woord van overdreven is.
Tomorrowland. Is. Compleet. Geschift.
Oh, en ook wel zalig!
Bart kwam een paar maanden geleden af met het feit dat hij twee B2B VIPtickets had voor de eerste zondag van Tomorrowland, en of ik zin had om mee te gaan. Ik twijfelde geen moment: de beats interesseren me niet zo – al kan ik ze soms wel smaken – maar ik wilde het vooral eens meegemaakt hebben. En als dat dan gratis kan vanuit de hoogste Skyboxen als absolute VIP, dan zeg ik zeker geen nee.
We gingen Wolf ophalen aan het station om half vier en vertrokken hier rond een uur of vier. Een uur later draaiden we de B2B parking op, vanwaar een shuttelbus vertrok, quasi onmiddellijk. Toen al viel het oog voor detail me op: de parking zelf was het terrein van een groot bouwbedrijf, maar ze hadden speciaal een metalen trap laten optrekken en dan een pad, netjes tussen twee nadars, speciaal aangelegd met gravel om de bus te bereiken. Dus nee, geen grote omwegen of stoffige toestanden. Oh, en ook een afdakje in riet zodat je droog of in de schaduw kon wachten indien nodig. Serieus zeg.
Ook van aan de dropplaats tot de ingang was alles afgezet met rieten schuttingen zodat je de buurtbewoners niet stoort, met om de tien meter een vuilzak en overal stewards. Echt.
En dan, ja, dan is het visueel een waar spektakel. Bart en ik kuierden door het park tot aan de skyboxen naast de main stage en ik keek mijn ogen uit. Wat een bouwwerken, wat een volk, wat een aankleding, wat een sfeer! Ik heb wel al wat festivals en festivalletjes bezocht, maar dit is toch nog iets aparts. En iedereen loopt er te lachen, begroet iedereen, zegt sorry als je toevallig tegen iemand botst, of neemt je spontaan vast voor een dansje.
We klommen naar boven en hadden het mooiste uitzicht van het hele park. Serieus! En dan was het nog lang niet volgelopen. We dronken iets, dansten wat mee met vooral Kolsch, aten voortreffelijk, en namen een nest selfies.
Daarna wilden we een toertje over het terrein maken, en kon ik net afspreken met Koen die er op de camping werkte, maar nu vrij had. Hij nam ons mee over zowat het hele terrein en we kletsten honderduit, dat ook.
Bart ging daarna iets drinken, ik ging even de “wei” op met Koen en zijn collega’s om even de sfeer daar mee te maken. Helaas moesten ze al vrij snel weer weg om te werken, en dus ging ik ook maar naar boven voor dessert, voor meer muziek, en dan natuurlijk het afsluitende stuk van “3 are Legend”, zijnde Steve Aoki, Dimitri Vegas en Like Mike. Zo goed vond ik hen ook weer niet, maar de show mocht er zijn en de sfeer zeker. Zo zot, maat!
En zelfs hier valt er Latijn te spotten: “Amicorum spectaculum”. Ik helemaal in mijn nopjes.
Na afloop was het twintig minuten wandelen in alweer een amicale sfeer, bijzonder druk maar zonder gedrum, de bus stond al te wachten, en tegen twee uur waren we thuis.
Maar het oog voor detail, het afgewerkte tot in de puntjes, dat is onvoorstelbaar. En ja, je moet het zelf meegemaakt hebben.
Ottertrotter
Toen Stereomoon – de band van larpmaatje Linus – aankondigde dat ze gingen spelen op het fijne festivalletje Ottertrotter in Mechelen, zag ik dat meteen zitten. Ik gooide het op Facebook en vroeg wie er mee ging, en dat waren er best wel wat, tot mijn grote vreugde. Wolf ging me ook vergezellen, want hij vindt Stereomoon ook niet slecht, houdt ervan om tussen mijn larpvrienden te hangen, en kent vooral ook, sinds de mini, de Kordaboys.
Jytte was afgekomen uit Gent, Mathias en Wim waren er uit Balen, Freya en Fré speelden een Mechelse thuismatch, maar ook An en Koen, Els, Danny, Annelies en Junior waren er, en ik ben nog iemand aan het vergeten. Soit, een gezellige bende dus. We keken naar het optreden, zagen dat het goed was, dronken veel, aten ook de nodige idiote dingen, en ik had een ongelofelijk gezellige middag, iets waar ik echt behoefte aan had. En Wolf, die amuseerde zich blijkbaar ook best wel met de Korda. Ha ja, die gasten zijn 22 en 24, een stuk dichter bij zijn leeftijd dan bij de mijne.
Enfin, zeker voor herhaling vatbaar.
Voor wie Stereomoon nog niet kent: een heel fijne folkrock met een ongelofelijk warme stem, vlot te vinden op Spotify et alia. Hun eerste CD heet Big Expectations en is een aanrader.
365 – 30 juni 2019 – Stereomoon
Living in ’t Park
Sinds vorig jaar heeft Wondelgem er een nieuw, kleinschalig festivalletje bij: Living in ’t Park. Ze noemen zichzelf een traag festival voor familie en vrienden, en dat klopt wel. In de Dries van Wondelgem, een klein bosachtig park rond de kerk, was het vooral gezellig. Zetels, hangmatten, een klein podium met dansvloer, verschillende workshops voor kinderen maar ook volwassenen, voorlezen, eetstandjes, lange gezellige tafels…
Vorige keren zijn we er niet geraakt, deze keer was ik het wel vast van plan. Het was dan ook ideaal dat Lieze haar verjaardagsfeestje eigenlijk in het park doorging, en dat wij daar dan ook maar blijven hangen zijn.
Het werd bijzonder gezellig en eten deden we dan ook maar ter plekke. Zelfs Wolf vond het er fijn. Merel is nog wat langer gebleven met haar vriendinnetjes, wij zijn rond een uur of acht naar huis gegaan.
