Sinds 1 april zit ik officieel in de schoolraad. Denk: adviesraad voor scholen. Er is uiteraard de Pedagogische Raad, en dat is een vergadering van vrijwillige leerkrachten die over praktische zaken gaat.
De schoolraad is een officieel orgaan, met verkiezingen en al, bestaande uit drie personeelsleden, drie ouders, twee gecoöpteerden uit de lokale gemeenschap en twee leerlingen. Die schoolraad beslist uiteindelijk over het schoolreglement, budgettering, de kalender, dat soort dingen.
In het begin van het jaar heb ik me enorm druk gemaakt over de uitgaven van de directie en de relevantie ervan, en heb ik zelfs een petitie opgestart. Door omstandigheden heb ik die brief nooit afgegeven – corona en zo – maar ik dacht: als ik me hier zo druk over maak, dan neem ik beter ook gewoon mijn verantwoordelijkheid en engageer ik me.
Om eerlijk te zijn: de directie heeft het me ook gewoon gevraagd. Dat verwonderde me een beetje: ik kan ongelofelijk kritisch zijn en het de directie zeer lastig maken. Aan de andere kant denk ik wel dat ze mijn directe aanpak ook wel appreciëren: ik draai niet rond de pot, zoek geen eufemismen of zachte woorden. Ja, ik kan soms hard zijn, maar bon, dat is dan maar zo.
Vandaag was de eerste echte vergadering: het schoolreglement. En ja, we hebben niet alles zomaar laten passeren. Ik heb het gevoel dat we allemaal behoorlijk mondige mensen zijn en echt wel ons gedacht durven uitspreken.
Het wordt nog… stevig, denk ik. Maar dat mag ook wel.