Dit was eentje van de lectuurlijst van de BBC waar ik nog nooit van gehoord had, noch van het boek, noch van de schrijver. Het was voor mij dus een grote onbekende, en toch vond ik het een zalig boek.
Het begin viel me, om eerlijk te zijn, toch wel wat tegen. Om kort te gaan: een jonge Engelsman die op bedrijfsbezoek is in Frankrijk, wordt verliefd op de vrouw van de fabriekseigenaar en begint een stomende affaire met haar. Op dit punt vond ik het eerder nog een beetje een stationsromannetje. Goed geschreven, dat wel, maar qua plot? Hmm…
Maar dan springt het verhaal naar de eerste wereldoorlog. Alweer, na “Oorlog en terpentijn” en “No Man’s Land”. Hoe Faulks daar de psychologische impact van de wreedheden en de gruwel beschrijft, deed me denken aan “Catch 22”. En tegelijk is er de connectie met het verleden en de vrouw die het hoofdpersonage achter zich heeft gelaten. Of toch niet. Of eigenlijk toch wel.
Simultaan is er het verhaal in de jaren ’70 van de kleindochter van het hoofdpersonage dat aan de hand van zijn dagboeken probeert te achterhalen wie hij was en hoe hij leefde. Maar uiteraard heeft zij ook zelf haar eigen leven en bekommernissen.
Ik geef het toe, het springen naar de jaren ’70 stoorde me bij momenten: ik wilde bij het verhaal van Wraysford blijven en niet plots in een andere verhaallijn terechtkomen, dat me pakken minder interesseerde.
Vind ik het een aanrader? Goh, ik weet het zo niet. Het is een vreemd boek met een zeer apart hoofdkarakter dat soms wel autistiforme trekjes lijkt te hebben. Maar heb ik het graag gelezen? Zeker. Een boek voor mensen die graag wat uitdaging hebben, me dunkt.
