Handen en nagels

Ik weet niet wat precies de oorzaak is, maar momenteel zijn mijn nagels een ramp. Normaal gezien ben ik er trots op dat ik van nature sterke nagels heb die dan ook vrij lang worden, maar nu? Een millimeter is al een succes…

Ook mijn handen zelf zijn droog, maar daar is de oorzaak niet ver te zoeken, vermoed ik: het voortdurende ontsmetten kan daar gewoon niet goed voor zijn. En wellicht ligt daar ook een deel van het nagelprobleem: de continue alcoholgel. Neem daarbij het gebrek aan vitamine D en dan zou het daar wel eens aan kunnen liggen. Maar toch: ze breken af, ze splitsen, ze zijn continu beschadigd…

Iemand een suggestie, puur voor de nagels? Want de rest krijg ik wel opgelost met deftige handcrème. En lakken wil ik ze ook niet doen, daar worden ze ook niet beter van.

Pamperloos?

Die dochter van mij, dat is toch een karaktertje…

Gisteren verkondigde ze plots met grote stelligheid tegen Bart: “Papa, vanavond ga ik slapen zónder pamper, en dat zal lukken!” Ik geef het toe, mijn linkerwenkbrauw schoot ongeveer een halve meter de hoogte in. Mijn meisje, dat nog elke ochtend een kletsnatte pamper heeft, zomaar ineens zonder pamper? Ik zweeg, maar haalde al verse lakens en een vers slaapkleedje uit de kast en legde ze klaar, kwestie van niet midden in de nacht nog in die kast te moeten grabbelen.

Zo fier als een gieter ging ze slapen, vol zelfvertrouwen.

Rond half twaalf heeft Bart haar nog eventjes uit bed gevist en op het toilet gezet: beter voorkomen dan staan wassen.

En deze morgen? Toen kwam een klein blond geval, vrolijk springend en hupsend en met een grijns die de halve wereld meteen van hun ochtendhumeur zou afhelpen, in mijn bed gekropen. Droog.

En toen was niet alleen zij zo fier als een gieter.

Koppig mormel, dat kind van ons. Ze weet maar al te goed wat ze wil, zoveel is duidelijk, ja. Nu maar hopen dat dit blijft duren, want dan zijn we eindelijk definitief uit de pampers. Het wordt stilaan tijd, zo na elf jaar…

 

Zonder pamper

Toen ik Merel daarstraks ging ophalen in de crèche, kwam ze vol trots op me toegelopen en tilde haar kleedje op. Mijn wenkbrauwen gingen uiteraard de hoogte in: dit is nu niet bepaald iets wat ik mijn dochter wil aanleren. Maar het kind had er een goede reden voor: ze wilde me haar onderbroek tonen. Jawel, onderbroek, en geen pamper meer.

Cindy van de Spruitjesdoos had geoordeeld dat Merel daar nu toch echt wel klaar voor was. Ze ging geregeld op het potje, maar zo’n pamper, da’s toch een gemak, en dus plaste ze nog steeds in de pamper ook. En dus moest die pamper uit. Cindy had nog wat onderbroekjes liggen, en dus gingen de kousenbroek en de pamper uit, en ging de onderbroek aan.

Uiteraard kreeg ik ook was mee naar huis: het was niet zonder slag of stoot verlopen, maar al bij al ging het toch bijzonder vlot. Gelukkig had ik nog voldoende witte was liggen, en kon alles weer gewassen worden tegen morgen. Maar ik denk dat ik me toch zal moeten reppen om een stapel ondergoed te halen, want om eerlijk te zijn, ik denk dat ik hoop en al twee onderbroekjes heb voor Merel. En ongelukjes, die zijn nog volop te verwachten.

Maar heimelijk hoop ik dat ze snel droog zal zijn. Want als er één ding is dat ik niet zal missen van mijn kleine kinderen, dan zijn het toch wel die voortdurende pampers. Ugh.