Wandeldagje
Merel had vandaag een dagje boerderij, maar omdat bussen zo gruwelijk duur zijn, hadden de juffen en meesters gevraagd of het niet per auto kon. Nu, ik moet niet lesgeven op maandag, en dus stond ik rond negen uur met drie dikke vriendinnen in Drongen op de Campagne. Aangezien ik daar nu toch was, kon ik meteen in de vrieskou een wandeling maken, vond ik.
Maar eigenlijk was ik nog niet uitgewandeld, en dus ging ik nog even in de Vinderhoutse bossen, op zoek naar een cache. Helaas, geen cache, wel een drie kwartier gezonde boslucht opgesnoven.
Ik reed naar huis, ging nog even liggen, en tegen kwart voor twaalf stond Véronique hier. Samen gingen we eten in de VIP-school, waar twee keer per maand op maandag de leerlingen eten serveren aan de leraars + gasten die dat willen. We waren met niet veel, maar het was wel gezellig: Franse dag. De menuutjes waren in het Frans, de tafel was zeer Frans gedekt, en er speelde een ‘valse musette”. We kregen zelfs, zoals het hoort, de bediening in het Frans, zij het een beetje stuntelig. Maar het eten was wél lekker: een stukje quiche als voorgerecht, daarna vol au vent met frietjes, en een schitterende tarte tatin als afsluiter. Een zeer Escheriaans gebouw, overigens.
Daarna wandelden Véro en ik rustigjes richting STAM om daar een superleuke multicache rond het museum te doen. Kort, maar heel leuk, veel bijgeleerd, en supermooi gedaan.
Tegen drie uur repte ik me alweer naar Drongen, om daar een zeer vrolijke, maar ook wel vermoeide Merel op te pikken.
En dan was er ’s avonds nog logo, waardoor ze al helemaal pompaf was, en ik ook. 14.599 stappen, goe gedaan!
365 – 26 februari 2018 – winterselfie
De Campagne
Wat doet ne mens, wanneer hij als vakgroepvoorzitter een vergadering heeft gehad met de directie, en nog wat tijd over heeft? En vooral, wanneer het buiten prachtig weer is?
Gaan wandelen, natuurlijk, en en passant een geocache gaan oppikken, tiens!
Begin oktober, vlak voor mijn rug het begaf, was ik al eens gaan rondlopen in de Campagne in Drongen, en had ik genoten van het park. Nu, in volle winter, zag het er natuurlijk helemaal anders uit, maar minstens even mooi. Ik ga hier zeker nog terugkeren in de andere seizoenen, goed geweten.
Al helemaal goed gezind werd ik van het feit dat ik niet alleen een specht kon horen, maar hem, dankzij de helderblauwe lucht en het feit dat er nog geen bladeren zijn, zelfs kon spotten. Ik heb hem aangeduid op de tweede foto :-p
En die geocache die ik de vorige keer niet vond, had ik nu binnen de tien seconden in handen. Snappe wie snappen kan!
365 – 08 februari 2018 – De Campagne
De Campagne
Ik moest vanmorgen rond kwart over acht Wolf afgooien op school, maar zelf maar lesgeven om 10.10 uur. Ik kon uiteraard ook gewoon weer naar huis rijden en anderhalf uur later terugkeren, maar het was een stralende – nou ja – morgen, en dus reed ik wat verderop naar Drongen, naar de Campagne. Daar lag – hoe kan het ook anders – een geocache. Ik parkeerde, keek even vol bewondering naar het gebouw, en wandelde toen over de mooie brug naar de cachelocatie.
Helaas, op en rond de cachelocatie heb ik meer dan drie kwartier staan zoeken, maar niks gevonden. Nochtans lag hij er wel degelijk, daar ben ik zeker van, maar mijn telefoon zijn GPS is niet zo betrouwbaar in een bos. Ik moet dringend eens werk maken van een echte GPS, maar bon.
Tegen tien uur was ik weer op school, maar wel al helemaal uitgewaaid en zen, en vol boslucht in mijn longen… Zalig, toch?
365 – 03 oktober 2017 – boccaalreparatie
Drongen
Toen ik vandaag om twaalf uur klaar was met lesgeven, dacht ik: de rest van het werk komt straks wel, ik ga eerst een frisse neus halen en een cache voor de streak oppikken. Mijn oog viel op Meirebeek cache, een exemplaar uit 2005, waarbij de oplossing niet bepaald eenvoudiger was geworden met de jaren. Zeg nu zelf: welke naam en datum kunnen jullie hiervan maken? Ik denk dat ik er tien minuten over gedaan heb om uiteindelijk te ontcijferen wat er staat.
Intussen genoot ik wel volop van de prachtige Brabanders die hier blijkbaar al meer dan tien jaar in de aanpalende velden te bezichtigen zijn: ik heb er zeker twintig geteld. Mooi!
Ik had de commentaren van de vorige cachers gelezen, en dus probeerde ik niet om door het maisveld en de grachten en zo heen te geraken, maar nam de auto, reed een kilometer of twee rond, en kwam probleemloos aan de cache uit.
Tegen half twee was ik thuis, en kon ik iets eten en aan de administratie beginnen. Maar ge kunt u niet voorstellen hoeveel deugd dat het wandelingetje deed. Echt.
365 – 18 september 2017 – prachtbeesten
Van Turkse buurten en avondwandelingen
Het plan was eigenlijk geweest om Wolf gisteren al te laten kortwieken, maar onze fietstocht leidde ons naar andere paden, die vooral veel te laat werden. Vandaag hebben we dan maar de auto genomen richting Wondelgemstraat en kapper Erkan. Normaal gezien gaat dat daar aan een gigantisch tempo, maar vandaag stond er maar eentje alleen in het salon: de andere twee zaten respectievelijk in Italië en Turkije. Groot gelijk, maar het zorgde er wel voor dat Wolf meer dan een uur moest wachten. Merel en ik lieten het niet aan ons hart komen, en gingen vrolijk winkels kijken in een stukje Gent dat aandoet als het zonnige buitenland, en meer bepaald effectief een Turkse marktstraat. Je loopt er van de ene ‘bazar’ naar de andere ‘market’, ondertussen gekruist door vrouwen in alle mogelijke staten van haarbedekking, en mannen variërend van strak pak tot djellaba en gehaakt mutsje.
We vonden er een vrolijk gebloemd paar schoenen (van die stoffen, turnsloefachtig) voor tien euro, en ze hield ze meteen aan. We keken rond, snuffelden, informeerden, en haalden Wolf eventjes uit de wachtrij om een vieruurtje te kopen bij de Turkse bakker.
En toen, toen had ik een propere, gekortwiekte Wolf terug, en reden we naar huis.
Maar ’s avonds was het een prachtige avond, en had ik zin om nog een paar geocaches te doen, meer bepaald een wandeling van vijf kilometer op Drongense aardewegen, met in totaal tien caches. Het was al bijna half acht toen we vertrokken, maar ik liet het aan mijn hart niet komen. Merel huppelde, Wolf zocht, klom in bomen, dook in struiken, en Merel zong. En ik, ik genoot met volle diepe teugen, en had een puur vakantiegevoel.
Tegen half tien waren we pas rond, en Merel had nog geen enkele keer gezaagd of gezegd dat haar voeten pijn deden of dat het lang duurde. Heerlijk kind, echt waar.
Wolf en ik wilden nog de tiende cache van de reeks ook meepikken, maar die lag wat verderop, en daar namen we dus de auto voor. Merel was op die paar minuten in slaap gevallen: ze had zich onder een gilet van mijn genesteld, en sliep. Wolf en ik hebben dan nog een dik half uur staan zoeken in een struik tot het begon te schemeren en we het gewoon opgaven. En rond tienen belde Bart, een beetje ongerust. Enfin, tegen half elf lagen beiden in hun bed, en hadden we allemaal een bijzonder fijne avond gehad. Geocache for the win!