Ik had u gisteren een apart verhaal beloofd wat die deuren betreft dus.
Momenteel zijn ze dus in onze oude keuken aan het werken, waar de nieuwe voordeur zit, de hal komt, en Barts bureau. Voor alle veiligheid en vooral ook voor het stof hebben ze de glazen deur die vandaar naar de living loopt, netjes afgeplakt en dichtgetimmerd. Op die manier is er geen risico dat ze per ongeluk beschadigd wordt, wij moeten daar toch niet zijn, en de mannen kunnen binnen en buiten langs de voordeur. Win-win, dus.
Omdat er wel degelijk nog een doorgang moet zijn van de garage en berging naar het leefgedeelte, maar die niet langer in Barts bureau mag uitkomen, moet er dus een nieuw deurgat gemaakt worden naar mijn bureau. Ik had al nachtmerries van heelder stofwolken, maar ze hebben dat prachtig opgelost. Oorspronkelijk was mijn bureau er namelijk niet, en was dit een buitenmuur. Mijn veranda is er tegen gezet, en afgewerkt met gyproc. Nu hebben ze dus eerst de binnenmuur weggehaald, daarna de buitenmuur, hebben ze extra steunbalken ingemetst, en toen stond er enkel nog de gyprocplaat, de perfécte stofwand dus ^^ Wel frisjes, moet ik toegeven.
Maar bon, dinsdag hebben ze dan netjes ook de gyproc uitgesneden, zodat ik een volwaardig deurgat heb. Intussen hebben ze ook de oude deur van de berging naar de voormalige keuken er uitgehaald en voorlopig netjes afgedicht, ook al voor stof en dergelijke.
Toen dinsdagmiddag de planner langskwam – ik was aan het werken – toonde de werkman vol trots zijn mooi afgedichte deuren. Omdat de nieuwe deur voor het nieuwe deurgat er nog niet is, had hij de oude deur genomen, in het deurgat gezet, en alles overal afgedicht met PU-schuim.
Waarop de planner even keek, en toen fijntjes opmerkte: “En de mensen slapen vannacht in hun garage?”
Niet-begrijpend keek de werkman hem aan. En toen zag je op zijn gezicht dat langzaam zijn euro begon te vallen: hij had namelijk elke toegang tot het huis afgesloten!
Ha ja, via de voordeur lukt niet, want de glazen deur naar de woonrkamer is stofvrij dichtgetimmerd. En via de achterdeur lukt het ook niet meer, want de vroegere doorgang naar de oude keuken is weg, en in het nieuwe deurgat had hij de oude deur vastgezet.
Volgens de planner heeft hij toen een serieuze Turkse vloek uit zijn botten geslagen, heeft eens diep gezucht, en heeft toen de deur weer losgesneden, de chambrans – die hij gelukkig netjes opzij had gezet en niet in de container had gekieperd – erin gezet, en de deur erin gehangen. Het heeft geen zicht, maar het is maar voor even, en we kunnen tenminste binnen.
Al blijkt die “voor even” ook weer relatief: woensdag had de definitieve deur er moeten zijn, maar we zijn intussen quasi een week verder, en er is nog steeds geen echte deur. Tsja…