cogitationes

Op 20 november waren Bart en ik samen exact 100 jaar oud. Hij is 50 + 2 dagen, ik 50 – 2 dagen.
Dat zijn zo van die opmerkingen van wiskundig ingestelde zonen…
Vaststelling: liever chapkatten dan vreetberen. Die eerste eten misschien veel, ze zijn tenminste niet zo agressief als een hongerige beer.
Vaststelling: van een kraaiende haan naast uw examenlokaal krijgt ge plots gigantisch veel goesting in coq au vin.
Bedenking: de Engelsen ‘climb in bed’, wij kruipen in bed. Zegt dat iets over sociale status, over sociologie? Of vanwaar zou dat komen?
Leerlingen, dat is toch een ras apart. Eentje is afwezig en vraagt of ik dan alsjeblief de les wil opnemen. Euh, ja zeker?
En twee van de beruchtste klassen samen in de studie, de dag voor de paasvakantie? Ik heb hen uitgelegd dat het voor iedereen de dag voor de vakantie is, dat ze voor mijn part een dutje mochten doen maar dat ik absolute stilte wilde, en jawel: die heb ik ook gekregen.
Chapeau.

Cogitationes

Ik weet eigenlijk niet waarom, maar in ons dialect noemen ze pissebedden ‘varkens’. Ge weet wel, van die kleine grijze platte beestjes, precies halve pillekes op pootjes, die onder stenen leven en zo. Blijkbaar kennen de kinderen dat niet, want ik was aan het vertellen dat ik een cache had geopend en dat die vol zat met varkens. De blik in hun ogen was de moeite, en ik kreeg bijna de slappe lach. Hoe heten die beesten bij u?
Oh, en trouwens: blijkbaar zijn dat kreeftachtigen. Serieus…

Je weet dat je een warme school hebt, wanneer je in de motregen op pasjescontrole staat en een leerlinge uit het vierde, aan wie je geen les geeft en die je zelfs niet van naam kent, jou spontaan haar paraplu aanbiedt.

Zalig, toch?

Spiergeheugen is een raar iets: ik wil “Rieme” typen, en automatisch verschijnt er “Rome” op mijn scherm. En nee, het was geen autocorrect.

- Vlaanderen staat op de map van de muziek, dixit Schuermans. Zou dat dan een ringmap zijn of een classeur?
  *
- Ik drink maar twee koppen koffie op een dag: eentje in de voormiddag rond een uur of negen, en dan na de middag, een beetje na mijn eten. Meer niet. Maar als ik dat durf overslaan, dan heb ik gegarandeerd een tijdje later koppijn. Of hoe je zelfs met zo’n kleine hoeveelheden een verslaving kunt hebben.
  *
- Tegenwoordig staat er regelmatig een lijst op met muziek uit de jaren tachtig. Elke keer dat Tracy Ullmann passeert, hoor en zie ik echter Angela Merkel voor mij. Ik heb dan ook tranen gelachen met onderstaand filmpje.

Item over Napoleon in het nieuws, waarbij gewezen wordt op alle verwezenlijkingen van de blijkbaar-toch-niet-zo-kleine keizer. En helemaal op het einde zegt de commentaarstem nogal plompverloren: “En waar zou ABBA zijn?”

Bart en ik keken allebei niet-begrijpend naar elkaar: “Huh?”

Het heeft eventjes geduurd voor we mee waren…

Goeike, #VRTNWS!

*
Semantische verzadiging. Ik wist niet dat het een naam had, maar inderdaad, zalig begrip. Google het gewoon eens.
*
Oordoppen meenemen naar de cinema. Serieus zeg, sinds wanneer moet dat zo luid? Mocht je daar een decibelmeter zetten, de normen worden ruimschoots overschreden. Ugh.
*
Vaststelling: hete koffie drinken wanneer je halve gezicht verdoofd is van de tandarts, dat is bijzonder, maar echt bijzonder vreemd. Je voelt de koffie passeren langs de ene kant van je mond maar niet de andere, en dan aan je keel komt die er plots wel weer bij. Vreemd, vreemd.

Om een of andere reden kan ik mijn tanden niet poetsen met mijn bril op. Echt, geen idee waarom, maar als ik mijn bril ophou – wat uiteraard gewoon kan – voel ik me extreem oncomfortabel. Ugh.
Vraag eens aan je Google Home om iets af te spelen van #Like me. Wij lagen hier allemaal in een deuk, want: “Ik speel Porselein van de likkemekastaf”.
De meest originele reden om plots uit mijn online les te verdwijnen was vorige week toch wel deze: “Mevrouw, Ruben is offline gegaan omdat het brandt bij zijn buren.”
Euh, say what? Gelukkig bleek alles snel onder controle te zijn. Oef.
Zegt een leerlinge: “Nee, ik spreek niet met een tongpunt r (we zitten in Gent he) want daar ben ik veel te lui voor, dat is veel te veel werk.”

Juist ja.

Zegt een collega tegen me: “Wat gij zelf ook gedaan of bereikt hebt in uw leven, of net niet: uw kinderen zijn in elk geval de max!”
Ik denk dat ik een halve meter groeide ^^
Ik verklaar leerlingen bij deze helemaal weird. Krijg ik ’s nachts om half één een mailtje van een leerling uit een andere klas – dus geen Latijn: “Mevrouw, door een van uw leerlingen heb ik zeer veel interesse gekregen in uw cursus retoriek, vooral het theoretische gedeelte dan. Is het mogelijk dat online te krijgen?”

Doorgestuurd, uiteraard. Maar hoe maf is dat zeg?

Uzelf wakker niezen midden in de nacht, en daar zodanig van verschieten dat ge u mega verslikt waardoor ge zelfs moet opstaan om het onder controle krijgen, ik kan dat. Yup.

52 corona-overlijdens per dag. Zegt Bart: “Zot he. Twee van uw klassen per dag die sterven aan dat virus.”

Slik.

Perspectief.

Avondklok in Frankrijk. Maar, beste ouders van tieners en pubers, wat als we hier nu eens voor onze pubers een ochtendklok zouden invoeren? Zou dat voor hen eigenlijk verschil uitmaken? Of zouden ze dat überhaupt erg vinden?