Nog zieker

Toen ik deze morgen belde naar het ziekenhuis om te horen hoe het met Bart was, bleek hij een slechte nacht gehad te hebben, met veel pijn en koorts. De ontsteking was nog absoluut niet weg, zijn hartslag was te hoog en te onregelmatig, en dus houden ze hem zeker nog een extra dag op intensieve. Zucht. Maar ik troost me met de gedachte dat hij er tenminste veilig ligt. En: onvoorstelbaar hoe vriendelijk, geduldig en behulpzaam de mensen zijn van zowel recovery als intensieve in Sint-Lucas. Chapeau! Ik voel me er op geen enkel moment ongewenst, ik krijg alle uitleg die ik wil, ze zijn echt super. Ook dat stelt me een pak gerust.

Ik ben deze middag vijf minuutjes langs geweest, en heb hem moeten wakker maken. Na vijf minuten viel hij alweer in slaap: hij is slechter dan voordien, heb ik de indruk. Dat is ook wat de dokter me bevestigt: Bart is serieus ziek momenteel, bovenop de operatie. De ontsteking zorgt voor behoorlijk wat extra problemen, en de antibiotica werkt precies niet erg snel. Om het even te kaderen: Barts telefoon en iPad liggen op zijn gewone kamer, maar hij wil niet eens zijn bril, hij wil enkel maar slapen. Of zoals het diensthoofd van IZ zei: we mogen deze ingreep niet bagatelliseren, het blijft een zware operatie, en met de bijkomende ontsteking was hij twintig jaar geleden een vogel voor de kat geweest. Twintig jaar, dat is 1994. Serieus. Ik moest toch even slikken, jawel.

Het zal dus afhangen van hoe snel de antibiotica aanslaat, wanneer hij naar zijn kamer mag. Maar over wanneer hij dan naar huis zou mogen, daarover kon hij zich niet uitspreken, dat is aan de chirurg om te bepalen. Hijzelf bepaalde alleen hoe lang het nodig is om onder extra toezicht te liggen, en dat is zeker nog tot morgen.

Intussen ben ik het kerstavondmenu aan het voorbereiden, want de kans dat Bart zal thuis zijn, begint wel heel klein te worden. En als hij thuis is, laat ik hem niet alleen, dus wordt kerstavond sowieso hier gevierd, zoals gepland.

En ik loop een beetje verloren in mijn eigen huis. Ik mis hem.

Complicaties

Toen ik deze morgen belde naar Sint-Lucas, waren ze nog aan het wachten op de uitslag van de bloedtest. Bart had een nacht gehad met veel pijn, maar sliep eindelijk, en dus lieten ze hem uiteraard slapen. De echo moest nog komen, dan de operatie, en hij zou zeker niet voor twee uur terug zijn op zijn kamer, wisten ze me te vertellen.

We ontbeten, maakten ons klaar, en trokken richting ziekenhuis om Bart nog de oplader van zijn telefoon en zo te brengen. Helaas misten we hem blijkbaar op vijf minuten na: zodra de uitslag van de bloedtest binnen was, werd hij in allerijl naar de operatiezaal gebracht. De echo sloegen ze zonder meer over, want de ontstekingswaarden in zijn bloed waren alarmerend. Niet bepaald iets om rustig van te worden, maar bon, er was niet veel dat ik kon doen.

We reden dan maar naar Machelen, om er te brunchen voor Marnes verjaardag.

IMG_0878

Ik geef het toe: ik was er met mijn hoofd niet bij, en vertrok na het eten, zo rond half drie. Ons ma ging wel achterkomen met de kinderen, en dan bij ons thuis wachten tot ik er kwam. Ik wilde bij Bart zijn als hij wakker werd of naar zijn kamer mocht, en zeker zijn dat alles goed verlopen was.

Ik was nog niet goed en wel op weg, of mijn telefoon ging: de PAZA ofte post-anaesthesie zorg afdeling, recovery dus. Hij was wakker, ik mocht hem komen bezoeken daar op PAZA, en blijkbaar maakte hij met zijn handen een hartjesteken, vertelde de verpleegster me. Mijn hart maakte een sprongetje, en even later stond ik naast een grimassende Bart, aan een hoop baxters en buisjes en sondes. De ontsteking was bijzonder snel bijzonder erg geworden, zodat ze meteen geopereerd hadden. De galsteen was trouwens best indrukwekkend: zo’n joekel, zeg!

IMG_0880

Hij had ook hoge koorts gekregen, en daarom ging hij nu naar de afdeling intensieve zorgen, in plaats van naar zijn kamer. De anaesthesiste wilde geen enkel risico nemen: ze had bloeddrukondersteuners moeten bijgeven, en zeker in het weekend nam ze liever het zekere voor het onzekere. Die ontsteking moest eerst uit zijn lijf zijn, zei ze.

Even schrikken, dus, maar bon, hij kan nergens veiliger liggen dan op intensieve, waar ze hem volledig bewaken. Ik mocht hem mee naar boven brengen, en toekijken hoe hij daar op alle mogelijke machinerie werd aangesloten. Maar hij sliep al toen ik hem na vijf minuten achterliet: hij moet nu gewoon herstellen. Mijn hart bloedt, maar bon. Niet thuis morgenavond dus, maar hopelijk toch dinsdag of ten laatste woensdag, dat hij rustig met ons kerstavond kan vieren.

Ik ben ’s avonds nog even langsgeweest met de kinderen. Amper vijf minuten, maar ze wilden hun papa zien. Vooral Wolf was onder de indruk, het ziet er dan ook vrij griezelig uit allemaal. Maar ik ben blij dat we geweest zijn.

’t Zijn donkere tijden, voorwaar.