Leesclub

We hadden het vorige boek even geskipt en naar mei verplaatst omdat de geplande timing voor iedereen wat moeilijk lag.
Helaas bleek dat ook voor het essay vandaag: de zesdes waren het gewoon vergeten, en nogal wat collega’s hadden de tijd niet, ook al hadden ze het gelezen. Tsja. Ik heb het nog snel gisteren gedownload en op een twintigtal minuutjes gelezen: “We should all be feminists” van Chimamanda Ngozi Adichie. Een aanrader? Goh… Wel stof tot discussie, dat wel.

Ik heb me bezig gehouden met het maken van cupcakes via een nieuw recept, en vooral de topping is wreed goed gelukt, al zeg ik het zelf. Het is niet op basis van room, maar eigenlijk gewoon poedersuiker met boter in, en dan kleurstof. De calorieën wilt ge alweer niet weten, maar wel lekker!

Enfin, de bespreking van het essay kan u hier lezen. Op de schoolwebsite uiteraard, ne mens moet iets doen om zijn geld te verdienen.

Boekenclub: ‘Americanah’ van Chimamanda Ngozi Adichie

Ik geef het toe, ik had er nog nooit van gehoord, noch van de schrijfster, noch van het boek, en het zou nooit in mij opgekomen zijn om het te lezen. Maar waar dient een boekenclub anders voor? Een lieve collega leidde ons met zachte hand in de richting van dit boek, en we waren het er allemaal roerend over eens: het is een aanrader!

Het komt ietwat traag op gang, maar na verloop van tijd grijpt het je naar de keel, dit (quasi autobiografische) relaas van een jonge Nigeriaanse die opgroeit in Nigeria, als student naar Amerika verhuist, daar als buitenstaander en vooral ‘non-American black’ haar onomwonden kijk op de samenleving geeft, en na dertien jaar opnieuw verhuist naar de Nigeriaanse stad Lagos, met de nodige cultuurschok tot gevolg. Naast de scherpe maatschappijkritiek zit er ook een prachtig liefdesverhaal in verweven.

IMG_3140

Een voorbereiding rond de bespreking van dit boek hoefde niet, zó enthousiast waren we allemaal. We stonden eigenlijk er vooral van versteld hoe racistisch we in wezen eigenlijk allemaal zijn, hoe zeer we van onszelf ook vinden dat dat niet het geval is. En hoe weinig we eigenlijk weten van zowel Afrika, als van hoe het moet zijn om als zwarte in een hoofdzakelijk witte samenleving te functioneren.
Een kernzin is dan ook: “I feel like I got off the plane in Lagos and stopped being black.”

Het was voor ieder van ons een eye opener, zoveel is duidelijk. En een grappig detail: allemaal zijn we intussen zwaar geïntrigeerd door zwart natuurlijk haar en zwarte kapsels. Michelle Obama zal nooit meer dezelfde zijn.

Is dit boek een aanrader? Zeer zeker! Eigenlijk zou het bijna verplichte lectuur moeten zijn in de derde graad, je kijkt echt met andere ogen naar de ‘priviliged white’, want dat is uiteindelijk wat we zijn. Hier in onze contreien zijn het wellicht niet zozeer zwarte mensen, maar ik zou hier toch ook niet graag een Turk zijn, want ik vermoed dat je dan ook wel wat meemaakt.

Bent u dus nog op zoek naar een goed boek voor dit voorjaar of tijdens de vakantie? U weet alvast wat gelezen!