Omdat de oude weg ons zo was bevallen tussen Oostduinkerke en Duinkerke, en omdat we eigenlijk sowieso langs de kust wilden rijden, reden we dus op ’t gemakje richting Boulogne, heuvel op, heuvel af. We doorkruisten Gravelines (Grevelingen), maar hadden niet echt zin om er ook effectief te stoppen en rond te gaan lopen. We hebben heel eventjes halt gehouden op het marktplein, nochtans, maar dat was eigenlijk gewoon om onze in Duinkerke gekochte kaartjes te schrijven en op de bus te doen. Ha ja, want als ge maar drie dagen weg zijt, moet ge u daarmee haasten, newaar!
Het zag er nochtans wel een knap stadje uit, zo met van die omwallingen, maar we vonden dat het nogal een hoog Damme- of Sluisgehalte had, en dus hoefde het niet echt. Er lag namelijk ander en beter in ’t verschiet.
Want waar we naartoe wilden, dat waren de kapen. Om te beginnen Cap Blanc Nez. Best wel indrukwekkend, maar we waaiden bijna weg, en het kon elk moment weer beginnen motten. Maar het feit dat de grond onder je voeten doordrenkt is van het bloed van zovelen, dat kan je gewoon niet negeren op zo’n plek, en dat maakt je stil.
En we reden verder, door alleraardigste dorpjes, en slingerden ons een weg omhoog (achter een mobilhome, jammer dat sidewinders nog steeds niet sociaal acceptabel zijn) naar Cap Griz Nez. Alwaar de zon een wanhopige strijd leverde met de wolken, maar toch af en toe het pleit won, en wij zowaar een kleine wandeling maakten. Het licht op de zee was prachtig…
Enfin, het zicht werd er niet helderder op, het was al tegen zessen, en dus reden we maar meteen stevig door naar Boulogne. De dame van de chambre d’hôte was… nogal direct. Ik belde aan, ze deed open, ik zei mijn naam, en zij antwoordde: “Ah! Et qu’est-ce que vous voulez boire?” Omdat we nog midden in de gang stonden, moet onze blik wat verward geleken hebben. “Ah oui, demain matin, qu’est-ce que vous voulez boire?” Zoals Bart het later uitdrukte: ze vond wellicht meer plezier in het versieren en decoreren en uitdossen van haar B&B dan in het echt ontvangen van gasten. Enfin, na ons gestameld antwoord nam ze ons mee, twee verdiepingen hoog via een steile trap, naar een kamer die op zijn minst zoet eruit zag en zelfs zo rook (ik heb het potje wierookstokjes in geuressence snel in de gang gezet). Ze was geschilderd in het frambozenrood, met overal van die kleine detailtjes in decoratie, tot en met het bloemenmotiefje van de kussens herhaald in de stoffen overtrekken van de kleerhangers.
Het thema van het hele huis was paars, en ik mag dan nog behoorlijk zot zijn van die kleur, dit was er grandioos over. Man! The pics don’t do the purpleness any justice. At all.
Tsja. Maar we waren wél in Boulogne, met ons tweetjes. En dus lagen we van de kamer niet echt wakker.
