Kerstavond
Kerstavond, dat is stilaan de traditie dat mijn ouders naar hier komen, zo tegen half zes. Het is trouwens mooi om zien hoe we allemaal evolueren, zo jaar na jaar. In 2012, en 2011 waren er foto’s, daarvoor blijkbaar niet. Maar Merel groeit als kool, zo blijkt.
Net zoals vorig jaar waren er enkel hapjes. Massa’s, tonnen, kilo’s hapjes, zodat we weten wat we de komende dagen nog gaan eten, medunkt.
En uiteraard waren er pakjes. Eigenlijk veel te veel pakjes, maar ik had doorheen het jaar zóveel kleine cadeautjes verzameld, dat ik wel niet anders kon.
– voor Bart een stapeltje strips
– voor ma een paar rode schoenen, die ik ooit hetzelfde gekocht had als zij, maar waar zij de hare compleet versleten heeft, zijn de mijne amper gedragen. Transfer dus, en wij allebei blij.
– voor pa niet zijn standaard zeurkalender, maar wel deze oorlogskalender. Hij was onder de indruk.
– voor mij had Bart een gans pakket Dr. Who DVD’s: de hele reeks met Matt Smith, David Tennant en Christopher Ecclestone, maar ook al een gans deel van de vroegere, zelfs met de allereerste doctor. Ik ben benieuwd, en ik ben vooral supercontent. En voor mezelf had ik een hele mooie handtas, Gentmade (gemaakt uit oude leren jassen voor de Kringwinkel), en een ring.
– Wolf kreeg – hou u vast – een stapel van vijf griezelboeken, een boek over Tolkien, het handspel van Weerwolven van Wackerdam, een doos Clics, en een doos met twee puzzels.
– Kobe kreeg een boek met 1000 dingen om te maken/tekenen, een boek met 100 weetjes over dino’s, een boek om dino’s te leren tekenen, ook een doos Clics, en een puzzel
– Merel kreeg een mini houten poesje, een boekje om te leren tellen, een nieuwe pop, toebehoren voor bij de pop en een heksenkleedje met hoed erbij
Merel zat netjes om half acht in bed wegens anders morgen niet te genieten, de jongens gingen slapen om half tien, en tegen half elf gingen ook mijn ouders naar huis. Bart en ik ruimden op, en een dik kwartier later lagen we beiden in de zetel, te genieten van een rustige avond.
Zo mogen kerstavonden altijd zijn.
Memorabel nieuwjaren
Kobes peter, Dirk, moest nog komen nieuwjaren, en we hadden vandaag afgesproken. Die afspraak lag al van in december vast, en Kobe keek er enorm naar uit.
Dat ik zonder klank zit, ging de pret niet drukken: Bart was er per slot van rekening ook nog.
Dacht ik.
Want rond een uur of tien in de voormiddag begon Bart zich plots misselijk te voelen, met buikkrampen, en kroop hij in zijn bed. De kinderen waren gelukkig rustig, zodat ik op ’t gemak mijn lasagne kon afwerken.
Tegen twaalf uur riep ik Bart op, maar die zag maar bleekjes, en rond half een waren Dirk en Ilse hier, mét heerlijke aperitiefhapjes en een fles champagne. Bart zat erbij en keek ernaar, en was ook weinig van zeg. Gelukkig waren de kinderen dolenthousiast over het cadeautje van peter Dirk: het spel Skylanders voor de Wii, met in totaal vier ventjes.
Na het voorgerecht – scampi’s geflambeerd in de pastis – zag Bart er intussen zo lamentabel uit, dat hij maar weer in zijn bed is gekropen. De tafelconversatie was zo een beetje bizar: geen gastheer, en een gastvrouw die niet mag spreken. Goed bezig :-p Gelukkig lieten Dirk en Ilse het niet aan hun hart komen, en genoten ze van de grote schotel verse lasagne met massa’s groenten.
Na die hoofdschotel werd het nieuwe spelletje opgestart, en Wolf was er meteen mee weg, het was een plezier om naar te kijken. Naar het dessert – een schitterende chocoladetaart – keken de jongens zelfs met moeite om, zó wijs was dat spelletje.
Dirk en Ilse zijn nog gezellig blijven plakken tot rond een uur of vijf, zo’n groot impediment was mijn spraakgebrek dus blijkbaar nog niet.
Ik had in elk geval een fijne middag, en de kinderen ook. En Bart? Die is blijven slapen tot zeven uur, heeft dan wat gegeten, en is dan opnieuw in de zetel gekropen onder een dekentje. De duts.