Toen ik gisterenvoormiddag uit de tuin binnenkwam, stormde een radeloos huilende Merel op me af.
Ze had haar lange blonde lokken willen brushen met een ronde borstel, maar die dingen zijn vreselijk gevaarlijk: als je eerst in de ene richting draait, en dan in de andere richting zonder dat je je haar hebt losgemaakt uit de borstel, krijg je een gigantische knoop. Merel had geprobeerd het los te maken, en het werd alleen maar erger.
Ik heb geen foto van het haar met de borstel erin, ik denk dat Merel me dan helemaal dood had gedaan. Maar ik heb haar wel gerustgesteld en gezegd dat het goed zou komen, al was ik daar eigenlijk helemaal niet zeker van. De borstel zat namelijk echt compleet vast, en ik weet dat je soms niks anders kan dan het haar knippen. Hmmmmm….
Na eventjes contempleren – en innerlijk dus ook een beetje panikeren, al merkte Merel daar niks van – besloot ik om met een kniptang alle sprietjes van de borstel af te knippen, zodat ik tenminste dat uit haar haar kon krijgen. Ik heb natuurlijk af en toe ook wat van haar haar mee gehad, en het was een geduldwerkje, maar een twintig minuten later was Merels haar toch al borstelloos.
Alleen… Hoe ging ik die knoop er nu uitkrijgen? Gelukkig was Arwen hier, die een antiknoopmiddel bij had. Ik heb Merels haar heel grondig ingespoten daarmee en ben voorzichtig, lokje per lokje, beginnen uitkammen. Ik haalde er ook wel wat afgeknipt haar uit, jammer genoeg. Na een half uur zag het er zo uit:
Nog wat later was het leed geleden, al is ze wel wat haar kwijt. Gelukkig heeft ze een volle haarbos en was het niet helemaal vooraan, zodat de schade eigenlijk niet zichtbaar is. Oef.
Lang leve de anti-klitspray en het geduld en de kniptang van moeder.