Pull voor Marie-Julie

Op kerstavond had Merel haar nieuwe pull aan, en ik stelde – misschien wat opdringerig – aan Marie-Julie voor om er ook eentje voor haar te breien. Ze zag dat volledig zitten, maar dan wel korter dan die van Merel, en in het grijs, zo stuurde ze me de volgende dag door.

Ik heb me gisteren dan ook nog gerept om het laatste stukje van de mouw af te breien en alles in elkaar te naaien. Maar ze was er wel blij mee.

Merel heeft hem dan even geshowd voor de foto ^^

Pull nr. 2 is dus een feit. Ik ga er nu ook nog eentje breien voor Marne, in het zwart. Maar het eerstvolgende project is een vijfde vest zoals de mijne, voor een fijne collega. Ze stopt me morgen de wol in handen, heeft ze beloofd.

Dik in orde!

Challenge accepted: een trui breien op tien dagen

Merel had het al eerder gezegd: ze wilde graag een simpele witte trui met recht ingezette mouwen. Eigenlijk wilde ze een trui zoals eentje die ons ma nog voor mij had gebreid toen ik zelf nog een tiener was. Die trui vindt ze zalig om te dragen, alleen kriebelt de wol nogal. Die trui is ook zwart met blauw, en ze wilde een witte.

Ik zocht hier naar nog oude breiboeken, keek bij ons pa thuis, maar vond er geen meer. Toen ging ik maar op zoek naar een gelijkaardig patroon, maar met de afmetingen van de oude trui erbij. Vorige zaterdag bracht Bart de nodige wol mee uit de Zeeman in Ronse – excuus: 80% acryl, 20% wol – en ging ik aan het werk. Moeilijk was het niet: opzetten, rechtdoor breien, een klein beetje afzetten rond de kraag, schouders. De mouwen: opzetten, wat meerderen, recht afzetten. En dan wel met rondbreinaalden de kraag er nog aan gebreid, zoals bij de oude trui niet dubbel maar rechtopstaand.

Zowel Merel als ik waren een beetje bang voor het resultaat, want ging het wel zijn zoals de oude, zoals ze het in haar hoofd had?

Vandaag breide ik de laatste stukken en zette alles in elkaar, morgen moet ik nog alle draadjes instoppen. Maar het resultaat is helemaal wat ze wilde, en aangezien ze hem graag wilde dragen op kerstavond, heb ik me wel wat gehaast, ja. Maar gelukkig brei ik snel en was het niet echt een patroon.

Lang dus, met lange wijde mouwen, licht opstaand kraagje en recht ingezette mouwen, gebaseerd op het Juliette-model van Veritas.

Ze was er blij mee ^^

Creaclub

Ik schreef het eerder al: mijn nieuwe lesrooster is de max! Maar nu is daar ook nog mijn toezicht bij gekomen, en ook daar ben ik in de watten gelegd.

Sinds 2016 is er namelijk een breiclub op school. Ik ben die destijds met een collega begonnen, gewoon uit de goedheid van mijn hart, want in mijn vrije middagpauze. Net zoals mijn collega die één middag per week de schaakclub organiseert, worden we daar niet voor vergoed of krijgen we daar geen toezichtpunten voor (elke collega doet een aantal toezichtpunten: kort toezicht, lang toezicht, studiepermanentie, plage-uur, dat soort dingen). De school maakt er nochtans al enkele jaren reclame mee in hun brochure.

Dit jaar is de gsm verboden op school, en dat zorgt ervoor dat de leerlingen minder om handen hebben in die middagpauze. De school zet daarom in op extra activiteiten: die schaakclub, sport over de middag, soms eens yoga, studie, leesruimte in de bib, dat soort dingen. Van de breiclub wilden ze een echte creaclub maken, dus met mogelijkheid voor alle soorten knutseldingen en handwerk. Er kwam dan ook de vraag wie dat op zich wilde nemen. Ik had geantwoord dat ik dat toch eigenlijk al jaren deed en dat ik dat wel wilde verderzetten, afhankelijk van mijn rooster en mijn toezichten. Ook een andere, jonge collega had gereageerd.

Deze week kwam dan het toezichtsrooster binnen, en naast een vaste studie op woensdag heb ik, jawel, toezicht in de creaclub! Sinds dit jaar is dat ook een legitiem toezicht, waar ik echt wel blij om ben.

Het erge is nu dat, na publicatie van het rooster, plots nog enkele collega’s kwamen melden dat ze dat toezicht wel wilden doen. Ha ja, gratis gingen ze het niet doen, maar nu dat een echt toezicht is, is dat wel zo makkelijk natuurlijk: niet buiten en niet in het lawaai van de eetzaal.

Op dinsdag heb ik dus de Creaclub, op donderdag mijn collega. We gaan beginnen met gewoon haken en breien, maar we zien nog wel wat het wordt. Mezelf en haar kennende, zullen we er wellicht allebei beide dagen zijn. Tsja…

Nog een mutsje

Toen collega Lana had gezien wat ik gemaakt had voor Louise-Anne, zag ze zo’n mutsje voor haar Isaac ook wel zitten. Die is nu een maand of zes, denk ik, en kan zo’n mutsje wel gebruiken in de herfst. Het liefst dan ook in herfstkleuren, zei ze, maar dan misschien niet met een bloemetje, want dat is zo meisjesachtig. En dus werd het er eentje met enkel herfstblaadjes. Ook wel goed gelukt, vind ik.

Mutsje

Louise-Anne, een hoogzwangere collega én oud-leerlinge, grapte toen ze me bezig zag voor de breiclub dat ze wel een mutsje wilde voor haar dochter.

U vraagt, wij draaien: met zo’n breiring is zo’n mutsje bijzonder snel gemaakt, dat duurt geen uur. Ik zocht even en vond een zeer fijn patroontje voor zowel een bloemetje als de blaadjes, en een half uurtje later was ook dat in orde. En zeg nu zelf: dat is toch mega schattig? Ik heb het voor de foto eventjes op een  knuffel gezet.

Ik gaf het cadeautje mee aan haar oudste zoon die bij ons zit, en kreeg prompt een heel enthousiast antwoord terug. Dus yup, geslaagd!

Garenperikelen

Merel wil graag dat ik een gilet voor haar brei, of zoals ze het zelf zegt als rasechte Swiftie: een cardigan. Een patroon hadden we samen online gevonden, en ze was zot van het garen dat ik gevonden had in de Zeeman en waarmee ik al een mutsje had gebreid. Alleen… dat was een wintergaren met beperkte beschikbaarheid. Hmm.
Ik reed naar de Zeeman in Sleidinge waar ik de originele bol garen – ik mag het geen wol noemen want het is synthetisch – gevonden had, maar helaas. Nog een paar Gentse Zeemans – Zeemannen? – afgebeld, even binnengesprongen in die in de Wondelgemstraat, en jawel, nog drie bollen! Maar dat is minstens eentje te kort, helaas.
Ik deed een oproep op Facebook:
“Vriendjes, mijn dochter vraagt uw hulp. Ze wil graag dat ik een gilet voor haar brei en heeft fantastisch garen gevonden – vindt ze – maar we hebben één bol te kort en niks meer te vinden in het Gentse. Wie passeert eens langs een Zeeman om te kijken of er nog ergens een bol Cynthia ligt? Mijn – en vooral Merels – dank zal groot zijn!
Of pak maar meteen twee bollen!”
Meteen werden alle mogelijke Zeemans ten lande afgeschuimd: Gent, Lochristi, Roeselare, Antwerpen centrum (2), Wetteren, Zottegem, Vilvoorde, Mechelen, Tienen, Evergem, Zelzate, Ronse, Oudenaarde, Tielt-Winge, Leuven, Strombeek, Rotterdam, Ekeren…  Ik heb geschifte maar o zo wijze vrienden.

Helaas, helaas. Ik had al overlegd met Merel en desnoods gingen we de mouwen dan wel in een effen kleur breien, want dit ging niet meer lukken.
En toen kreeg ik plots een maffe foto uit Lommel:
Er was er nog eentje bemachtigd, jawel!
Intussen zit ik al zo ver, en Merel is laaiend enthousiast. Gelukkig maar.
Nog eens dankjewel, Jytte!

Mutsjes

Op onze openschooldag hielden we ook een internationaal buffet én een winkeltje met zelfgemaakte producten ten voordele van Turkije/Syrië.

Een collega doneerde een hele stapel sjaals en cols die haar schoonmoeder had gebreid, eigenlijk voor Kom op tegen Kanker. Een andere collega heeft iets met planten en verzamelde alle mogelijke potjes en stekjes om dan plantjes te verkopen. Nog een andere collega is zeer creatief en had stapels boekjes, schriftjes en kleine spulletjes om te verkopen.

En ik, ik dacht: kattenmutsjes! Die dingen zijn heel eenvoudig om te maken en zien er mega schattig uit.

Helaas…

In het begin van de lente verkopen mutsen en sjaals niet zo goed, als in: geen enkel exemplaar verkocht. Merel heeft er een paar ingepikt, maar mocht iemand een kattenmutsje willen, ge roept maar en ge komt er om, oké?

Pussy hats ofte kattenmutsjes

Na de Women’s March tegen Trump zijn ze bekend geworden, de heel eenvoudige roze mutsjes met kattenoortjes, ofte het Pussy Hat Project. Die zijn poepsimpel om te maken: gewoon een roze rechthoek breien, aan elkaar zetten, en klaar.

Ik polste even op Facebook, in navolging van een vriendin, of er iemand eentje wou tegen de prijs van de wol (rond de vijf euro, al naargelang wat ik vind), en ik mocht er meteen aan 15 stuks beginnen. Met of zonder oogjes, want ja, als je wil, kan je er ook oogjes in breien als een schattig maskertje. Het patroon daarvan stond al eeuwen geleden bij Madama Zsazsa te lezen.

Merel was mijn gewillige model om ze even te showen, met of zonder oogjes.

Ik som voor mezelf hier even de bestelling op, kwestie van gewoon te herinneren wie wat wilde.

– Thomas Pieters: rood, grote maat, oogjes
– Charlotte C Vandycke: 1 oranje, kind, oogjes. 1 zwart, kind, oogjes. Steekt de wol zelf wel binnen.
– Jirka Goval: petrol, gewoon, zonder oogjes
– Ibn Willems: rood, gewoon, oogjes
– Trien Florquin: 3: roze, , 1 tiener, 2 kinderen, oogjes. Zorgt zelf voor wol
– Maaike Walraet: Blauw met oogjes voor een meisje van 9
– Laura Speeckaert: roze, gewoon, zonder oogjes
Merel: 1 lichtroze zonder, 1 fuchsia zonder
Evelyne Brouns: 1 blauwe met oogjes, kind
Eowyn en Elyn Vercruysse: 1 lichtroze, 1 blauw met oogjes.
Marie-Julie: lichtroze, zonder.
Anja Van Den Bossche: 1 blauw met, 1 fuchsia met 2 fuchsia, met
Birgit Walraet: 2: lichtroze, een gewoon, een tiener, zonder oogjes

Merel heeft er meteen ook twee ingepikt, zonder oogjes. Geen enkel probleem, want ik kan eentje afwerken op de tijdspanne van de gemiddelde film. Alleen moet ik nu nog voor de tv gaan zitten…

Enfin, als er nog mensen eentje willen: laat maar weten. Ik maak ze met plezier.