Acta Diurna de muliere ludenti
Toen collega Lana had gezien wat ik gemaakt had voor Louise-Anne, zag ze zo’n mutsje voor haar Isaac ook wel zitten. Die is nu een maand of zes, denk ik, en kan zo’n mutsje wel gebruiken in de herfst. Het liefst dan ook in herfstkleuren, zei ze, maar dan misschien niet met een bloemetje, want dat is zo meisjesachtig. En dus werd het er eentje met enkel herfstblaadjes. Ook wel goed gelukt, vind ik.
Louise-Anne, een hoogzwangere collega én oud-leerlinge, grapte toen ze me bezig zag voor de breiclub dat ze wel een mutsje wilde voor haar dochter.
U vraagt, wij draaien: met zo’n breiring is zo’n mutsje bijzonder snel gemaakt, dat duurt geen uur. Ik zocht even en vond een zeer fijn patroontje voor zowel een bloemetje als de blaadjes, en een half uurtje later was ook dat in orde. En zeg nu zelf: dat is toch mega schattig? Ik heb het voor de foto eventjes op een knuffel gezet.
Ik gaf het cadeautje mee aan haar oudste zoon die bij ons zit, en kreeg prompt een heel enthousiast antwoord terug. Dus yup, geslaagd!
Op onze openschooldag hielden we ook een internationaal buffet én een winkeltje met zelfgemaakte producten ten voordele van Turkije/Syrië.
Een collega doneerde een hele stapel sjaals en cols die haar schoonmoeder had gebreid, eigenlijk voor Kom op tegen Kanker. Een andere collega heeft iets met planten en verzamelde alle mogelijke potjes en stekjes om dan plantjes te verkopen. Nog een andere collega is zeer creatief en had stapels boekjes, schriftjes en kleine spulletjes om te verkopen.
En ik, ik dacht: kattenmutsjes! Die dingen zijn heel eenvoudig om te maken en zien er mega schattig uit.
Helaas…
In het begin van de lente verkopen mutsen en sjaals niet zo goed, als in: geen enkel exemplaar verkocht. Merel heeft er een paar ingepikt, maar mocht iemand een kattenmutsje willen, ge roept maar en ge komt er om, oké?
Na de Women’s March tegen Trump zijn ze bekend geworden, de heel eenvoudige roze mutsjes met kattenoortjes, ofte het Pussy Hat Project. Die zijn poepsimpel om te maken: gewoon een roze rechthoek breien, aan elkaar zetten, en klaar.
Ik polste even op Facebook, in navolging van een vriendin, of er iemand eentje wou tegen de prijs van de wol (rond de vijf euro, al naargelang wat ik vind), en ik mocht er meteen aan 15 stuks beginnen. Met of zonder oogjes, want ja, als je wil, kan je er ook oogjes in breien als een schattig maskertje. Het patroon daarvan stond al eeuwen geleden bij Madama Zsazsa te lezen.
Merel was mijn gewillige model om ze even te showen, met of zonder oogjes.
Ik som voor mezelf hier even de bestelling op, kwestie van gewoon te herinneren wie wat wilde.
– Thomas Pieters: rood, grote maat, oogjes
– Charlotte C Vandycke: 1 oranje, kind, oogjes. 1 zwart, kind, oogjes. Steekt de wol zelf wel binnen.
– Jirka Goval: petrol, gewoon, zonder oogjes
– Ibn Willems: rood, gewoon, oogjes
– Trien Florquin: 3: roze, , 1 tiener, 2 kinderen, oogjes. Zorgt zelf voor wol
– Maaike Walraet: Blauw met oogjes voor een meisje van 9
– Laura Speeckaert: roze, gewoon, zonder oogjes
– Merel: 1 lichtroze zonder, 1 fuchsia zonder
– Evelyne Brouns: 1 blauwe met oogjes, kind
– Eowyn en Elyn Vercruysse: 1 lichtroze, 1 blauw met oogjes.
– Marie-Julie: lichtroze, zonder.
– Anja Van Den Bossche: 1 blauw met, 1 fuchsia met 2 fuchsia, met
– Birgit Walraet: 2: lichtroze, een gewoon, een tiener, zonder oogjes
Merel heeft er meteen ook twee ingepikt, zonder oogjes. Geen enkel probleem, want ik kan eentje afwerken op de tijdspanne van de gemiddelde film. Alleen moet ik nu nog voor de tv gaan zitten…
Enfin, als er nog mensen eentje willen: laat maar weten. Ik maak ze met plezier.
Bart was niet thuis, en ik hield dan maar voor mezelf een wijvenavond. Meestal is het tien uur voor ik weg ben van mijn computerscherm, en in de zetel plof. Maar vanavond was ik echt gewoon te moe, en dus dempte ik de verlichting, stak een paar kaarsjes aan, startte een nieuw breiwerk met een fantastische paarse bol mohair, en zette nota bene Far from the Madding Crowd op, een kostuumdrama met happy end, dat je al van mijlen ver ziet aankomen. Maar mijn hoofd wilde niks ingewikkelders, en Matthias Schoenaerts doet geen pijn aan de ogen, en dus keek ik naar een wijvenfilm. En dronk ik er een glaasje of twee mangosap bij, knabbelde wat chocolade, en pinkte af en toe een traan weg. Jawel.
Wildbreien in de kleuterschool
Eigenlijk zijn deze al maanden af, maar ik was gewoon vergeten ze te posten.
Vingerloze handschoenen dus, met kabels in gebreid, met rondbreinaalden. En omdat mijn jongens hun handschoenen en dergelijke eigenlijk toch voortdurend kwijt raken, heb ik er maar meteen hun naam op gemaasd. Ze vinden ze prachtig!