Barts tuin

De tuin heeft een ware transformatie ondergaan het afgelopen jaar, en dat is 100% te danken aan Bart. Ik had destijds bij de heraanleg wel een aantal ideeën, maar dat was vrij conservatief: achteraan een rond terras met bloemperken rond, en vooraan een grasveld om op te voetballen of rugbyen en dus niks wat ze daarbij konden vernielen.

Intussen staan er extra bloemen in de perken, zijn er massa’s extra bloempotten en klimplanten (waaronder verschillende kiwibessen, witte rozen, twee soorten passiflora, reukerwten en iets waarvan we niet meer weten wat het is), twee kruidenbakken, twee kerselaartjes, twee appelboompjes, een reeksje hazelaartjes, een aantal frambozen- en stekelbesstruiken, twee grote groentebakken met boontjes, erwtjes, pluksla, snijbiet, broccoli, prei, courgette, pompoen, enkele zakken met aardappelen en ik mis wellicht nog wel wat. En er is het serretje met tomaten en paprika’s.

En jawel, bij de groenten staan ook nog enkele bloempotten met bloemen, daar heeft Bart wel voor gezorgd, zodat zijn groenten voldoende bestoven worden. Maar het is eigenlijk allemaal gewoon mooi.

Goed bezig, die vent van me.

Net met grote ogen naar een aflevering van ‘De avondshow met Arjen Lubach’ gekeken:

Ik wist absoluut niet dat snijbloemen zo ongelofelijk slecht waren voor het milieu, op zoveel vlakken dan nog: waterverbruik, energieverbruik, CO²-uitstoot, pesticiden… Nooit bij stilgestaan, gewoon nooit aan gedacht.
En nu? Ik heb ALTIJD bloemen in huis, ik ben gek op bloemen, maar nu ga ik me vreselijk schuldig beginnen voelen…
Zucht.

Tuinexploten

Ik weet niet wat er in mijn lieftallige echtgenoot gevaren is, maar hij die vroeger met geen stokken buiten te krijgen was, van wie zelfs de kinderen vreemd opkeken als hij zich in de tuin vertoonde, zit nu quasi meer uren in de tuin dan binnen. Echt.

Het is begonnen met het kweken van eigen kruiden in een moestuinbak voor het venster. Voor zijn vaderdag had ik er hem zelfs een tweede bijgekocht omdat hij zoveel deugd had van die eerste.

En toen, ergens dit voorjaar ook, was hij een strook beginnen graven midden in ons grasplein. Bleek het een bloemenstrook te moeten worden met wildbloemen. Ik snapte het niet helemaal maar liet hem – uiteraard – rustig doen. Ik moet het toegeven: het is echt mooi geworden en we genieten er elke dag van.

En toen was plots het hek helemaal van de dam en stortte hij zich met ijver en overgave op het tuinleven. Hij knoopte nieuwe draden voor onze klimplanten, snoeide de blauwe – allez ja, witte – regen bij, en een van mijn grote bloembakken werd geleegd en ik bracht een Passiflora Victoria mee voor daarin, compleet met een hekje. Prompt werd de andere bak ook geleegd, werd de arme passiflora Caerulea die al sinds jaar en dag achteraan aan de noordkant wanhopig haar best deed om toch iet of wat te groeien, naar voor gebracht en kregen beiden de nodige bedrading. En toen kwamen er nog bloembakken bij en werden er zowaar zelfs plantjes geleverd: een kiwibes als klimplant, verschillende soorten kruisbessen en frambozen, een vijgenboom… Er kwam een nieuwe strook naast ons garagepad met die verschillende bessenstruikjes, er kwamen gigantische zakken met zowel teelaarde als mulch, de oude speeltoren werd afgebroken om plaats te maken voor moestuinbedden – die zijn er nog niet maar komen nog – en hij verpotte al mijn planten die dringend verse aarde nodig hadden. De solanum schiet als nooit tevoren, de kumquat is opnieuw beginnen bloeien en eigenlijk ziet het er allemaal schitterend uit. Vooral die ene passiflora amuseert zich kostelijk en zit al halverwege de gevel, vol bloemen!

Het gras is zowaar zelfs bijgezaaid.

Zoals Bart zelf zegt: had hem dat een jaar geleden voorspeld, hij had je voor gek verklaard. Maar ik heb intussen een zalige tuin.

Binnenkort komen er nog twee kleine kerselaartjes bij die hopelijk binnen een jaar of vijf vruchten dragen. Daar kijk ik naar uit, man!