Schooltoneel, het blijft iets aparts. Het heeft zo een air van amateurisme en geklungel, en ook al weet ik intussen beter, dat etiket blijft ook in mijn hoofd daarop plakken. En dus ben ik elke keer weer zeer aangenaam verrast door dat van onze school. Ik weet niet hoe die mensen dat doen, met 59 pubers, maar het wordt telkens weer een coherent geheel met consistent niveau. Echt, chapeau maat.
Ik schreef daar vorig jaar ook al zo over, zo herinner ik me. Toen was het stuk ook echt goed, net zoals deze keer.
Ze speelden het in totaal vijf keer: vier keer een uitverkochte voorstelling voor 200 betalende bezoekers, en één keer, op woensdagvoormiddag, een schoolvoorstelling voor de zesdestudiejaartjes van de omliggende scholen. Kwestie van onze school eens op een andere manier voor te stellen, quoi. Wat ik heel leuk vond, is dat voor het eerst ook de school van de kinderen, Mariavreugde, kwam kijken. Vorig jaar was me opgevallen dat ze in het zesde studiejaar bij een tiental verschillende scholen op bezoek gaan om de school en het aanbod te leren kennen, maar dat onze school, toch een van de dichtstbijzijnde, niet aan bod kwam. Toen ik daarnaar vroeg bij de directie, kreeg ik het antwoord dat het zeker niet aan de zuil lag – katholiek versus GO – maar dat zij enkel kwamen op uitnodiging. Waarop zij dus prompt werden uitgenodigd en meteen ook kwamen, met heel veel positieve commentaren van Kobes vroegere klasgenootjes. Dik in orde!
En het stuk zelf? Wel, daar heb ik zoals elk jaar het programmaboekje voor gemaakt, en meteen ook de bespreking. Die kan u hier lezen op de schoolwebsite. Waar anders?