Vaak gaan Bart en ik eigenlijk niet naar de film, en al zeker niet naar Vlaamse films. Al de zo gezegde “klassiekers” hebben we zelfs thuis niet gezien, als ik eerlijk ben.
Maar toen KBC ons uitnodigde voor deze avant-première, zeiden we toch niet nee: een script gebaseerd op een boek van Nicci French is meestal niet slecht, en Verheyen en Willaert leveren misschien geen topfilms af, maar wel altijd degelijk gemaakte dingen.
En nee, ook deze film is geen topfilm maar wel degelijk goed gemaakt: sterke acteurs, degelijk camerawerk, een deftige plot…
Het verhaal is eigenlijk, zoals Verheyen het zelf omschrijft, een whodunit: er is een moord gepleegd, dat weten we van zo goed als in het begin, maar wie was het? Er zijn namelijk twintig jaar overheen gegaan. Eva was de beste vriendin van Nathalie, tot die dus plots verdween toen ze een jaar of zestien was. Eva is intussen aan het scheiden van de broer van Nathalie en is dus altijd een onderdeel van de familie gebleven. En dan wordt bij graafwerken het lijk van Nathalie ontdekt. Alleen kan Eva zich bijzonder weinig van die bewuste dagen herinneren, omdat haar geheugen geblokkeerd zit. Beetje bij beetje komen de herinneringen weer naar boven, wanneer ze naar een hypnosetherapeut gaat.
Als kijker leef je dus mee met hoofdrol Anna Drijver, maar af en toe is het wel wat voorspelbaar. De regie is ook nogal nadrukkelijk in de blikken, de hoofdbewegingen, de emootsies. En het verhaal van twintig jaar geleden, uitstekend gespeeld door twee beginnende actrices, is misschien wat young adult gericht…
Maar al bij al was het best een vermakelijke film, en het was ook wel leuk om achteraf de regisseurs en een deel van de cast te zien. Louis Talpe is nooit erg om naar te kijken natuurlijk, al stond hij er nogal verveeld bij in dit verplicht nummertje promotie voeren. Ook wel grappig was dat Verheyen zelf foto’s stond te maken van zijn cast en het publiek.
Het geheel leverde misschien geen memorabele, maar toch een aangename avond op. En meer moet dat niet zijn, toch?
