Wolf wilde perse naar de Ikea voor gerief voor zijn kot: borden, bestek, een donsdeken, een hoofdkussen, allerhande kleinigheden en vooral ook een zetelbed. Ik was daarmee akkoord gegaan: een zetel kon perfect in zijn kot staan, is altijd handig en vooral: hij heeft enkel een enkel bed en we zijn niet zo naïef dat we denken dat Arwen niet gaat blijven slapen. En dus ja, hij kreeg van mij een zetelbed.
Ik wilde eigenlijk dinsdag gaan, maar toen kon Arwen niet en die wilde perse mee gaan. Zaterdag, stelden ze voor. Mij leek dat een slecht idee: zo de tweede zaterdag van september, vlak voordat iedereen op kot vertrekt, maar ook het begin van het schooljaar…
Binnen bleek het eerst best mee te vallen: druk, maar ça va. We kozen zorgvuldig een zetel uit, een donsdeken, badmatjes, een soortement kastje voor onder zijn bureau, al dat soort dingen.
Tussendoor was er een koffie met een stukje taart, en dat deed deugd, want mijn rug is niet bepaald tuk op toestanden zoals de Ikea.
En toen… toen kwam de kassa.
Serieus.
We schoven al aan van voorbij de computers en stonden dan nog blijkbaar in een verkeerde rij, eentje van een zelfscankassa terwijl we echt wel meer meehadden dan 20 stuks. Met enige moeite slaagden we erin om toch van rij te veranderen, tot ongenoegen van de medeshoppers.
Enfin, we hebben meer dan een uur aan die kassa gestaan. Rug en voet waren niet bepaald opgetogen, maar het was niet alsof we daar veel keus in hadden. Zucht.
De volgende keer mogen ze alleen gaan naar de Ikea, en dan ook alles zelf betalen. Of toch wel wat beter plannen, dat is ook een optie. Ik ga in elk geval niet meer op zaterdag naar de Ikea. No way.
Maar bon, aansluitend reden we nog met zijn vieren – Kobe was niet mee, Merel wel – naar Wolfs kot om er toch al een en ander uit te pakken en te installeren. De zetel wordt later geleverd.
En toen was mijn pijp volledig uit.