Verkavelingsaanvraag

Deze avond is de architecte weer langsgeweest: er is een bijkomende moeilijkheid. Die zal wel opgelost geraken, maar vraagt gewoon veel extra werk. Alweer.

Het verkavelingsplan van onze wijk is al een zeer oud beestje, en ons huis is eigenlijk onlogisch. Op het plan staat nl. dat ons terras, waar we willen uitbreiden, eigenlijk niet bebouwbaar is, terwijl dat op alle andere hoeken van de wijk wél het geval is.

De betreffende ambtenaren zagen geen probleem en vonden de verbouwing wel een verbetering, maar er moet dus een officiële wijziging van de verkavelingsplannen aangevraagd worden, en daar heb je de handtekeningen van de eigenaars uit de ganse verkaveling voor nodig. Zo op het eerste zicht meer dan honderd. Zodra die aanvraag is ingediend, is er – net zoals bij een bouwaanvraag – 105 dagen wachttijd.

Ugh.

Ik zal al maar eens naar Stedebouw en Kadaster gaan zeker, op zoek naar welke huizen er allemaal in de verkaveling vallen, en de namen en adressen van de eigenaars?

Soms verdenk ik ervan dat er mensen zijn die mij bezigheidstherapie willen opsolferen. Ne mens blijft bezig…

Nieuwe verbouwingen

We zaten al een tijdje met een uitbreiding van ons huis in ons hoofd. Met vooral heel specifieke wensen. Zelf hadden we gedacht aan een kleine uitbreiding van de bestaande keuken, en Barts bureautje daarnaast, in het verlengde van onze woonkamer. Die plannen, en vooral die wensen, had ik voorgelegd aan onze architecte. Ik heb het volste vertrouwen in haar: destijds was zij mijn primus, de beste leerlinge die ik ooit gehad heb. De beste van haar jaar voor Latijn, wiskunde, bio, aardrijkskunde, maar ook L.O., en verder allemaal zeer hoge punten. Met een schitterend tekentalent, en ook op taal- en muziekvlak behoorlijk competent. En ze zag er dan ook nog eens goed uit, met een schitterend karakter. Soit, ze heeft alles :-p Ze is ingenieur architectuur geworden, als beste van haar jaar. Logisch dus, dat ik haar onder de arm nam.

Vanavond kwam ze met het voorontwerp langs, en ze heeft ons niet teleurgesteld, wel integendeel. Want ze heeft perfect naar onze wensen geluisterd, maar ze een totaal andere invulling gegeven. Met zelfs een paar zalige extra’s, en vrijwel zonder breekwerk.

Waar nu de keuken is, komt de nieuwe voordeur en inkomhal met vestiaire, en een bureautje voor Bart. Afgesloten als hij dat wil, maar toch een deel van de benedenverdieping. De huidige keukenberging blijft een sas tussen garage en woongedeelte, maar wordt eerder een archief- en speelgoedberging. De deur wordt verstoken naar mijn bureau.

De woonkamer blijft grotendeels hetzelfde, maar waar nu Barts bureau staat (je moet maar eens wat naar beneden scrollen in mijn blog als je foto’s wil zien van de huidige toestand, als je het wil visualiseren) komt een open keuken, met glaspartijen tot op de grond. Het bestaande terras wordt dus volgebouwd. Er komt een groot kookeiland, en vrijwel geen kasten. Want de rest van het terras, daar komt een “keukendressing”: een zeer grote berging om daar alle keukengerief en voorraden op te slaan. Dat zie ik dus zo ongelofelijk goed zitten he! Aan dat kookeiland komt ook een eettafel, en er zal plaats zijn voor twee barkrukken tegenover het fornuis, ideaal om te ontbijten.

De bestaande traphal zal dus geen ramen meer hebben, maar wordt dan ook een “nachthal”, enkel om naar de bovenverdiepingen te gaan. Omdat het een open trap is, zullen we wel wat daglicht hebben van de eerste verdieping, net zoals van de matglazen deur die er nu is en blijft.

Op die eerste verdieping wordt er bovenop het nieuwe volume beneden gebouwd: er komt een nieuwe kamer voor Kobe, een wascel (met wastafel en inloopdouche), een grote ingebouwde kast en een sasje waar een strijkplank of zo kan staan. Het kleine verandatje boven en het bijhorende schuifraam verdwijnen. Wolf zal zo een zeer grote kamer overhouden, maar met minder licht dan nu, enkel nog twee ramen. Ook de badkamer zal tijdelijk buiten gebruik zijn: het zijraam verdwijnt, en het bestaande raam wordt vernieuwd en visueel doorgetrokken naar de ramen van de nieuwe volumes.

Een dakterras was een brug te ver, helaas: Stedenbouw zou het nooit toestaan, dus dat idee laten we vallen. Maar aan alle andere wensen wordt ruim voldaan 🙂 Echt veel breekwerk komt er niet aan te pas: in de huidige keuken wordt de muur onder het raam afgebroken, en er komen hier en daar nieuwe deuropeningen, dat wel.

Maar het zal ons huis tijdelijk onleefbaar maken: geen woonkamer, geen keuken, maar ook geen badkamer, en geen slaapkamer voor de jongens. Ik vermoed dat we daarom tijdelijk een huis of appartement zullen moeten huren. Poeh.

Voorjaar 2013 of 2014, dat zal afhangen van de drukte in Barts kantoor. Want ik kijk uit naar een verbouwd huis, maar ik zou niet willen dat het me mijn huwelijk kost. Dan zelfs nog liever samen op een klein appartementje.

En de kostprijs? Daar durf ik niet eens over na te denken. Brrrr.

Architect

Bart en ik dromen al een tijdje van een nieuwe verbouwing in ons huis. ’t Is te zeggen, eigenlijk een aanbouw. De oppervlakte van ons terras is nog bebouwbaar, en daar willen we dus graag iets mee doen.We hebben vooral ook een paar dingen op ons verlanglijstje staan.

1. We zouden op de benedenverdieping graag een bureautje hebben voor Bart, dat tegelijk een stuk van de living is, een beetje zoals mijn bureau dus. Nu heeft hij een tafel staan midden in die woonkamer, en da’s niet zo ideaal. Boven hebben we wel plaats, maar dan zit hij niet bij zijn gezin. Dus da’s een: een bureau dat toch akoestisch en visueel kan afgesloten worden indien nodig, maar vooral een uitbreiding van de woonkamer vormt. En vooral ook niet teveel licht wegneemt.

2. De keuken is aan vervanging toe: de kasten beginnen hun beste tijd gehad te hebben, de schuiven hangen scheef, er zijn hier en daar hoekjes beschadigd… En eigenlijk is hij ook naar de kleine kant voor vijf personen. Nu lukt dat nog wel, maar maak van die drie kinderen eens drie pubers? Extra kasten zouden ook altijd welkom zijn. Dus ja, een uitbreiding van de keuken, met meteen een vernieuwing.

3. Een extra slaapkamer. De jongens slapen nu wel samen op één kamer, maar dat zal niet blijven duren. Destijds hadden we drie slaapkamers, maar eentje daarvan is omgevormd tot royale badkamer, omdat de bestaande echt wel minuscuul was. De zolder hebben we dan ingericht als onze slaapkamer. Om elk van onze kinderen (tsja, we hadden niet gerekend op drie) een eigen kamer te geven, zou er dus eentje moeten bijkomen.

4. Een extra douchekamer/badkamer. Nu gaat alles nog prima, de badkamer is ruim. Maar ik denk vooral aan de toekomst, waarbij ik het me levendig kan voorstellen dat we drie pubers in huis zullen hebben die alledrie ’s morgens zullen willen douchen (net als hun ouders) maar daarbij de badkamer niet zullen willen delen. Een aparte kamer met lavabootje en douche zal dus geen luxe zijn.

Als het enigszins zou kunnen, zouden we dan graag daarboven nog een dakterras hebben, maar ik vrees dat stedenbouw daar moeilijk zal over doen.

Maar bon, zo ver zijn we nog lang niet. Vandaag is de architecte langs geweest om eens te luisteren. En dan een voorontwerp op te stellen.

Het is toch een eerste stap.