Abces?

Beide jongens zijn nog steeds behoorlijk hamsterig en vooral nogal geel: de extractie van de wijsheidstanden heeft vooralsnog wat sporen achtergelaten.

De pijn is wel behoorlijk aan het minderen, Wolf is al sinds maandag terug naar de les en Kobe is vandaag ook naar school geweest. Alleen… Ik was er bij hem niet helemaal gerust in, want waar aan de ene kant de zwelling netjes was afgenomen zoals het hoorde, bleek dat aan de andere kant niet zo te zijn. Integendeel, de pijn was ook weer komen opzetten en wanneer ik aan zijn kaak voel, voel ik een ronde bol. Een abces, zo lijkt me.

Ik belde naar het ziekenhuis, zoals de dokter me gesommeerd had, en kreeg een assistente aan de lijn: “Ah ja, mevrouw, ik kan u een afspraak geven op negen november.” Euh, wat? Ik ben nog net niet uit mijn krammen gevlogen: “Mevrouw, mijn zoon is vorige donderdag geopereerd en heeft NU een abces op zijn kaak dat dik staat en behoorlijk pijn begint te doen. Nee, dat kan niet twee weken wachten! De dokter had ons gevraagd contact op te nemen mocht dit zich voordoen!”

Bon, een afspraak om twee uur bij een andere stomatoloog die ons er wél wilde tussen nemen. Ik zegde mijn kine af en reed fluks met Kobe naar het ziekenhuis. Alwaar ik blijkbaar gelijk had gehad om me zorgen te maken, en ook weer niet: ja, er zit een bol, maar blijkbaar niet op de wonde, maar in zijn kaakwand zelf! De dokter wist ook niet hoe dat kwam: misschien op zijn kaak gebeten na de verdoving? Of de kaak lichtjes geraakt bij de operatie? Het is in elk geval een ontsteking, en Kobe krijgt extra antibiotica en het advies zo veel mogelijk die bol te masseren zodat hij hopelijk vanzelf wegtrekt. En anders moeten ze het ‘lanceren’, dus opensnijden om de viezigheid eruit te halen.

Euh… Het is dus te hopen dat die antibiotica hun werk doen. Poeh.

Toch borelia?

Hup, nu dat weer!

Met dat mooie weer dacht ik van nog eens een kleedje aan te doen, en dan moeten mijn benen nog eens onder handen gepakt worden. Ik legde me dus in de zetel en epileerde mijn linkerbeen. Toen ik aan mijn rechterbeen begon, gingen mijn wenkbrauwen ettelijke centimeters omhoog. WTF? Waar ik op 1 juli die tekenbeet had opgelopen, zat nu een gigantische rode kring, toch wel een goeie 20 cm doorsnee. Ik was nochtans half juli daarvoor naar de dokter geweest omdat er toen een kringetje te zien was van eerder muggenbeetachtige uitslag, was toen getest, en had geen spoor van borelia in mijn bloed.

Deze kring had ik niet eerder opgemerkt, omdat ik eigenlijk altijd met een lange broek aan rondloop, en in de douche ben ik meestal nog niet goed wakker, en was ik me gewoon zonder aandachtig naar mijn schenen te kijken. Hmpf.

Morgen naar de dokter. Zal wel zo’n zware antibioticakuur worden, veronderstel ik. Als dat maar geen Lyme wordt…

Anaeroob

Oei, zei ook de specialist daarnet. Ze vond dat de kaak wel serieus dik en blauw – eigenlijk geel – zag, spoelde alles zeer grondig, en verklaarde het een kanjer van een infectie, eentje die intussen vooral in het kaakbeen zat. No shit, Sherlock.
Ik krijg dus nog een tweede soort antibiotica erbij, tegen anaerobe bacteriën, moet heel veel spoelen, ze heeft alle draadjes er weer uitgehaald zodat er tenminste drainage is, en moet volgende week terug op controle. Bleh. Ik heb me overigens niet geriskeerd en heb toch maar de auto genomen: ik wilde niet flauwvallen op de fiets.

De pijn is iets minder, maar niet spectaculair beter. Het lesgeven vanmiddag ging dan ook niet bijzonder goed, vrees ik. Da’s een beetje vreemd: gisteren al mondeling examen afgenomen in vijf en zes, vandaag nog les aan de eerstes. Tsja, die beginnen nu eenmaal vier dagen later aan de examens, maar da’s toch een beetje schizofreen.

Nu liggen. Echt. Ik ben echt nog niet in mijnen haak. Gelukkig heb ik woensdag en donderdag geen examens.

Nog zieker

Toen ik deze morgen belde naar het ziekenhuis om te horen hoe het met Bart was, bleek hij een slechte nacht gehad te hebben, met veel pijn en koorts. De ontsteking was nog absoluut niet weg, zijn hartslag was te hoog en te onregelmatig, en dus houden ze hem zeker nog een extra dag op intensieve. Zucht. Maar ik troost me met de gedachte dat hij er tenminste veilig ligt. En: onvoorstelbaar hoe vriendelijk, geduldig en behulpzaam de mensen zijn van zowel recovery als intensieve in Sint-Lucas. Chapeau! Ik voel me er op geen enkel moment ongewenst, ik krijg alle uitleg die ik wil, ze zijn echt super. Ook dat stelt me een pak gerust.

Ik ben deze middag vijf minuutjes langs geweest, en heb hem moeten wakker maken. Na vijf minuten viel hij alweer in slaap: hij is slechter dan voordien, heb ik de indruk. Dat is ook wat de dokter me bevestigt: Bart is serieus ziek momenteel, bovenop de operatie. De ontsteking zorgt voor behoorlijk wat extra problemen, en de antibiotica werkt precies niet erg snel. Om het even te kaderen: Barts telefoon en iPad liggen op zijn gewone kamer, maar hij wil niet eens zijn bril, hij wil enkel maar slapen. Of zoals het diensthoofd van IZ zei: we mogen deze ingreep niet bagatelliseren, het blijft een zware operatie, en met de bijkomende ontsteking was hij twintig jaar geleden een vogel voor de kat geweest. Twintig jaar, dat is 1994. Serieus. Ik moest toch even slikken, jawel.

Het zal dus afhangen van hoe snel de antibiotica aanslaat, wanneer hij naar zijn kamer mag. Maar over wanneer hij dan naar huis zou mogen, daarover kon hij zich niet uitspreken, dat is aan de chirurg om te bepalen. Hijzelf bepaalde alleen hoe lang het nodig is om onder extra toezicht te liggen, en dat is zeker nog tot morgen.

Intussen ben ik het kerstavondmenu aan het voorbereiden, want de kans dat Bart zal thuis zijn, begint wel heel klein te worden. En als hij thuis is, laat ik hem niet alleen, dus wordt kerstavond sowieso hier gevierd, zoals gepland.

En ik loop een beetje verloren in mijn eigen huis. Ik mis hem.