Zeventig is ze vandaag geworden, mijn mamaatje. Een paar maanden geleden twijfelde ze zelf nog of ze dat ging halen, maar ze ziet er nog steeds stralend uit, ondanks alles.
Vijf van de zes zware, zware chemokuren zijn intussen achter de rug. Veel mensen vragen me hoe het intussen met haar is, en ik moet telkens antwoorden: “Goh… Raar om zeggen, maar goed, eigenlijk.” De meeste mensen zijn namelijk hondeziek van die chemo, en ook wij gingen afwachten wat de invloed was op haar levenskwaliteit. Niet behandelen was geen optie, want dan had ze haar verjaardag inderdaad niet meer gehaald. Maar al bij al heeft ze er weinig last van. Moe, nog steeds, dat wel. En tintelende handen, en af en toe misselijk, maar verder valt dat precies nog mee.
Ze doet namelijk nog steeds heel het huishouden, rijdt het gras af, snoeit struiken, doet boodschappen… Ja, ze slaapt meer dan vroeger, doet steevast een middagdutje, en haar gigantisch dikke haarbos is stevig uitgedund, maar voor wie haar niet kent, valt het nog steeds niet op. En wanneer ze klaagt over die vermoeidheid, durft ze al eens vergeten dat ze intussen zeventig is, en dus geen springkonijn meer. Tsja…
Vandaag hebben de kinderen en ik bijzonder snel gegeten, en zijn we daarna de auto ingesprongen en snel naar Zomergem gereden. Daar was geen kat thuis, behalve, nu ja, de kat die kwam miauwen. Een telefoontje later wisten we dat ze een halve straat verder op restaurant zat met mijn broer, en zijn we tot daar gelopen, met een kaartje en een pak van zeventig rozen. Ha ja, zeventig word je niet elke dag!
Ze moest lachen, en genoot er duidelijk van ons te zien. We hebben snel iets gedronken, zijn de bloemen in een emmertje gaan zetten, en dan vlug richting muziekschool gereden, waar Wolf een tiental minuten te laat was voor zijn gitaarles. Ach ja…
Ik was blij haar te zien. Want ze beseft het niet altijd, maar we zien haar doodgraag, en ik mag het nog steeds niet gedroomd hebben dat ik haar zal moeten missen. Die dag zal er wellicht vlugger zijn dan ooit gehoopt, maar toch. Dit is voor jou, ma. Want moest het helpen, ik ging trainen en ik liep een marathon voor jou. Al moest ik hem strompelen…
