Wel, gisteren heb ik dus een hele fijne, maar wel serieus drukke dag gehad: ik was pompaf ’s avonds.
Rond half negen (of zoiets, ik was gelukkig al aangekleed) ging mijn telefoon: een goeie vriendin wier kleine hier in de straat in de opvang zit, of ze mocht langskomen voor koffie. Die wist nog niet dat ik thuis zat, en had rekening gehouden met mijn lessenrooster en het feit dat ik op dinsdag maar om 10.00u moest lesgeven. We hebben anderhalf uur oeverloos zitten kletsen, en zitten gieren met bepaalde straffe verhalen. Heh, het was eigenlijk alweer veel te lang geleden dat ik haar nog gezien had. Tegen tien uur moest ze toch nog wel eens naar haar werk, en ging ze door.
Ik heb met een grote glimlach de tafel afgeruimd, en heb me wat WoW zetten spelen, compleet zonder scrupules, omdat ik wist dat de rest van de dag ook nog zwaar ging worden.
Rond kwart over twaalf begon ik wat op te ruimen, want ik had om één uur afgesproken met een andere goeie vriendin om samen iets te eten. En pas toen zag ik een berichtje op mijn GSM (wat dus nooit een goed idee is, mail me of twitter me) dat ze liever om half een had, want vriendin nummer drie die ook mee ging eten, moest al om twee uur in de bank zijn. Ick! Mijn sneltreinmanoeuvre heeft niet veel uitgehaald, door het drukke verkeer was ik er toch pas om één uur. Nu ja, het was zalig weer buiten, en beide dames zaten rustig iets te drinken op het terrasje in de zon. Voor één keertje kon het Lepelblad zijn razendsnelle reputatie niet waarmaken (Oh Murphy…) en hebben we ons nog moeten haasten om te eten. Dat eten was wel bijzonder lekker: linguine met bospaddestoelen en saus van gorgonzola. Mmm 🙂
Monica ging Leen snel afzetten bij de bank en nog wat papierwerk regelen, en ik ging ondertussen rustig wachten en nog wat dingen in verband met het geboortekaartje regelen op Barts kantoor. Een dik half uur later was Monica al terug, en gingen we honderduit kletsend ’t stad in, kwestie van nog wat spullen te kopen voor haar reis naar Nepal.
Omdat ik nu liefst geen echte afstanden meer doe (ik zit compleet zonder adem), zijn we dan maar koffie gaan drinken in Café Théâtre. Rokerig, maar aan de bar viel dat heel goed mee. Al is die koffie bij mij een heerlijke milkshake geworden, en zelfs een dubbele: de charmante barman had er toch veel te veel gemaakt, en goot dus de ‘overschot’ ook in mijn glas toen dat leeg was. Ugh, heel lekker, maar wel een beetje veel :-p
Tegen vijf uur heb ik dan de kinderen opgepikt, de vakvergadering heb ik aan me voorbij laten gaan wegens toch te laat en voor mij niet echt noodzakelijk, en iets later lag ik uitgeteld in de zetel.
Helaas, kinderen moeten ook eten, en Barts vergadering op kantoor was blijkbaar uitgelopen, dus viste ik mezelf weer op uit die zetel, zette tafel, en at samen met de kinderen. En toen kwam Vallery binnen van de klassenraden: we hadden afgesproken om haar dossier voor vaste benoeming in orde te zetten. Ze heeft meegegeten, en aangezien Bart intussen was thuisgekomen, nam die de kinderen voor zijn rekening, terwijl wij ons voor de computer installeerden en aan het rekenen sloegen.
Bart zag hoe moe ik intussen was en probeerde me nog te ‘redden’, maar ik wilde per se dat stuk afhebben, kwestie van de deadline al volgende donderdag en zo.
Soit, het was half tien of zo toen Vallery doorging, en ik ben gecrasht in de zetel. Tiens.
