Acta Diurna de muliere ludenti
Het doet goed om u af en toe een beetje geapprecieerd te voelen, weet ge.
Vandaag is het Dag van de Leerkracht, maar vrijdag werd die al ‘gevierd’ op school. We kregen namelijk twee gigantische fruitmanden van de ouderwerking, en elk een doosje pralines van de directie.
Ik heb er me in een springuur dan maar een bijzonder lekker fruitslaatje van gemaakt.
Meer moet dat soms gewoon niet zijn om uw dag goed te maken.
Dat komt ervan, als ge uw kamerplanten zonder inspectie weer binnen zet.
Een nieuw kinderfestival in Gent, dat konden we uiteraard niet zomaar laten passeren. Er werd in de voormiddag duchtig aan notenleer gedaan, en tegen half drie stonden we onder de Stadshal, niet goed wetend wat we moesten verwachten. Hadden we het geweten, dan waren we veel vroeger op pad gegaan, en hadden we voor Merel de buggy meegenomen. Want dat kinderfestival, dat was serieus de moeite. We hebben amper een kwartje gezien, denk ik, en dan waren we nóg pas tegen half zeven thuis.
Hopelijk komt er een volgende editie, want daar gaan we bij zijn. Goed geweten.
Zowel Wolf als ik hebben foto’s genomen, en daar brouwde ik dan dit artikel op Gentblogt mee. U moet het daar dan maar gaan lezen.
U krijgt hier wel nog een paar aanvullende foto’s, die Gentblogt niet gehaald hebben, maar ook wel van die namiddag zijn.
’t Is dat ik mijn maten graag zie, want ik heb een serieus zware week, en gisteren ben ik dan nog onverwachts de hele dag kwijtgespeeld.
* maandag: les, en daarna tandarts met alle kinderen.
* dinsdag: les, en dan vergadering van 16.30 tot 18.00u, snel naar huis, en vergadering van 20.00u tot 23.00u
* woensdag: les, rondcrossen voor muziekles, glas rapen uit het gras, en dan ’s avonds héérlijk naar Hertog Jan. En veels te laat in bed.
* donderdag: om half tien naar de dierenarts met Radagast, en aansluitend een maat opgepikt, naar de Hubo op de Ottergemsesteenweg, en dan met een camionette naar Niel (bij Boom) en terug. Net op tijd terug voor de vergadering van 16.30u tot 18.00u.
Vandaag nog een ganse dag les, en vanavond naar de rugby met de jongens.
Ik zeg het: ’t is dat ik met veel plezier voor mijn maat naar Niel ben gereden met een paar kasten – hij heeft nog niet lang genoeg zijn rijbewijs om zelf te rijden – want anders was ik gewoon rustig thuis gebleven en had ik mijn verbeterwerk aangepakt. Ik had ook nooit gedacht dat we zo lang weg gingen zijn, maar het duurde gigantisch lang in de Hubo voor we vertrokken geraakten, we zijn dan nog drie keer verkeerd gereden – ne mens zou denken dat hij zijn huis weet zijn – en dan was er ter plekke nog een klein crisisje op te lossen. Tot zover mijn rustig moment dus.
Maar ik wens hem alle geluk in het nieuwe huis!
Ik was een uitleg aan het doen in de les, en toen had er eentje behoorlijk wat commentaar. Daarop vroeg ik hem of hij het wilde komen uitleggen misschien. Of er liever peten bij tekende? Hij ging dus voor dat laatste… Enig idee waarover ik het had?
Bart had me een tijd geleden gevraagd om woensdagavond 1 oktober uit te blokken in de agenda, en een babysit te voorzien. Hij had uiteindelijk de verrassing niet voor zich kunnen houden: we gingen eten in het driesterrenrestaurant Hertog Jan van Gert De Mangeleer!
Ik ben ooit al driesterren gaan eten met de schoonfamilie in het Hof van Cleve, en was toen ook serieus van mijn sokken geblazen.
Hertog Jan – de Hoeve is helemaal, maar dan ook helemaal anders. En ook weer niet. Anders als in: het restaurant is ingebed in een gigantische moestuin, er is een keuken waar je kan inkijken, en er hangt een, tsja, frisse sfeer. En gelijk? Het niveau van koken, de aandacht voor details, dat soort dingen.
We kwamen aan, en onmiddellijk wist de dame aan de receptie dat ik geen komkommer mag eten, zoals Bart bij reservatie had doorgegeven. Je krijgt namelijk bij aankomst een fris drankje, en de mogelijkheid om te gaan wandelen in die reusachtige moestuin. In dat drankje zat komkommer, en dus stond er voor mij iets anders klaar. Ik heb niet onthouden wat het was, maar het was alleszins iets bizars. En die moestuin was overigens best indrukwekkend, ja.
Daarna kregen we een tafeltje in de grote, maar ondanks dat toch gezellige zaal. Aan de zijkant zijn er grote glazen deuren naar de oude schuur (vermoed ik), waar je heel erg ijverige koks in overall kon zien rondlopen, en waar ook Gert De Mangeleer voortdurend aan het uitleggen, bijsturen, roeren en proeven was. Leuk om zien.
Bij het aperitief kwam een pleiade aan hapjes, het een al origineler en lekkerder dan het andere. Bart en ik kozen voor het verrassingsmenu van vijf gangen, en hebben het ons geen moment beklaagd.
Het eten trachten te beschrijven zou het oneer aandoen, en dus ga ik dat ook niet eens proberen. Maar het is wonderlijk hoe je blijkbaar iets kan maken dat eerst volop naar rode biet smaakt, en waar pas na een paar seconden een serieuze smaak van zoethout bij komt. Of hoe ongelofelijk mals Wagyurundsvlees is. Of hoe hemels iets met gelakte paling en gerookte ham kan smaken. Bart en ik zaten regelmatig met halfopen mond naar elkaar te kijken, in een poging uit te drukken hoe lekker iets was.
Na het dessert kwam bij de koffie nog een snoepkar langs, en ik heb me serieus moeten inhouden bij al die ‘friandises’. Ik had namelijk meer dan genoeg gegeten, maar zat niet ‘poefedik’, en het zag er allemaal even smakelijk uit.
Is het voor herhaling vatbaar? God ja! Maar we zullen er toch eerst nog even voor moeten sparen. Want de rekening was evenredig met het eten, jammer genoeg. Ik had in elk geval een ronduit zalige avond.
Dank u, liefje!
Als je kijkt in het boekje ‘Gezond koken in een handomdraai’, dan vind je eigenlijk op pagina 40 de “penne met ham en spinazie”, maar: 1. mijn penne was op en ik had dat niet gezien 2. je mag de ham ook vervangen door kippenworst, en dat stond ongelofelijk smakelijk te wezen op de foto, dus heb ik dat maar gedaan.
Eigenlijk is het een eenvoudig recept: paprika, champignons en ham (of dus kippenworst) bakken in een beetje olijfolie, spinazie erbij laten slinken, een blik tomaten erbij, wat water, Provençaalse kruiden, chilipoeder en peper. Mengen met de pasta, kaas erover, en klaar!
En ongelofelijk, maar echt bijzonder lekker! Van de kinderen mocht ik het in het weekend al opnieuw klaarmaken, zo lekker dus. En terwijl ik dit typ, loopt het water me alweer in de mond. Gene zever! Of net wel, natuurlijk ^^
De juiste hoeveelheden voor 11 punten per persoon vind je dus in het boekje van de Weight Watchers.
