Geplaatst op

Zomertruitje nr. 3, voor mezelf

Na die zomertruitjes voor Peggy vond ik dat ik zelf ook wel eentje wilde, maar dan in een verloopkleur van paars naar zwart. Dat is eigenlijk wel wijs gedaan: het katoenen garen bestaat uit vier losse draden, en telkens verandert er daar ééntje van kleur, zodat je een heel geleidelijke overgang krijgt.

Dit garen is wel een stuk lichter dan die zwaardere katoen die ik voor de eerste versies had gebruikt, dit is echt een heel licht zomergaren. Resultaat? Peggy wil naast de twee zwaardere in beige en blauw die ze al heeft, en de drie andere die ze nog besteld heeft, namelijk wit, zwart en grijs, ook nog twee lichtere. Ze is echt wel zot van dit modelletje, maar het gaat haar dan ook zeer goed af.

Ik ben dus ook echt wel tevreden met dit exemplaar.

En ik denk dat ik er nog zo eentje ga maken in dit lichte verloopgaren, van wit naar lavendel. Of omgekeerd.

Yup, ze zijn leuk, deze.

Geplaatst op

Pull nr. 4

Na de pulls voor Merel, Marie-Julie en Marne breide ik diezelfde pull ook nog eens voor een collegaatje, in fuchsiaroze alpaca en zijde. Het duurde even, want ik haak eigenlijk liever dan ik brei, dat geef ik toe.

Het resultaat is oké, perfect de lengte die ze wilde, met driekwartsmouwen, alleen… de rand rekt duidelijk niet mee in dit materiaal. Ze kan er net in, maar het is smalletjes. Maar mooi is het wel, vind ik. Als het echt moet, maak ik onderdaan de naden opnieuw wat open, dat zou ook niet storen.

Oh, en ik had een bereidwillig model in een andere collega.

Geplaatst op

Rondlopen in Heusden

Via GIFT Gent had ik twee hele leuke, donkere nachtkastjes op de kop kunnen tikken, perfect voor Wolfs slaapkamer. Alleen waren die wel op te halen aan het station van Gentbrugge, zowat de andere kant van Gent. Geen nood, er is altijd wel een geocache in de buurt, in casu in Heusden deze keer: twee reeksjes labcaches, de bonussen daarvan en nog een losse enkeling.

Het leverde me een leuke wandeling op, wat rondgerij met de auto en uiteindelijk ook nog een ijsje op de markt van Heusden, op aanraden van een Heusdense collega. Ik was geïntrigeerd door een brandraam in de kerk, ging er even binnen en zong er meteen ook iets, want ik was er toch helemaal alleen en de akoestiek was prima.

Resultaat: ik was pas tegen acht uur terug thuis, maar wel helemaal ontspannen en uitgewaaid. En… ik had een ijsje! Nè!

Oh, en die nachtkastjes? Die heb ik persoonlijk nog uit de auto gekregen en op hun plaats gezeuld. Mijn rug was er niet dankbaar om, maar mijn tevredenheid was groot.

 

Geplaatst op

Lectuur: “Witch Hunt (Preternatural Affairs #1)” van S.M. Reine

Ik was op zoek naar nog een hersenloos, zeer licht en very pulpy reeksje om nu, tijdens de examens, te lezen. Mijn brein kan op het einde van het schooljaar geen zware lectuur meer aan, en daarom heb ik voorlopig Possession van Byatt opzij geschoven.

Deze reeks voldoet aan alle vereisten: geen diepgang, hedendaagse hersenloze fantasy, een charmant hoofdpersonage, een vleug seks, en veel magie en doden. Zo hoort het.

Hoofdpersonage van dienst is Cèsar Hawke, een witch in Los Angeles, gerecruteerd in de Office of Preternatural Affairs (OPA) die als een geheime, extra dienst naast de gewone politie en de FBI alles waar magie mee gemoeid is, onderzoekt. Cèsar is vooral een veredelde privédetective die kleinere misdadigers gaat opsporen en arresteren. Hij zit eigenlijk vooral aan een bureau, samen met zijn partner Suzy, en leidt een kleurloos bestaan. Tot hij, na een redelijk uitzonderlijke, wilde nacht, een lijk in zijn bad aantreft, en alles erop wijst dat hij haar wel degelijk vermoord heeft. Hij vlucht voor zijn eigen dienst en roept de hulp in van Isobel, een necrocognitive, om zijn onschuld te bewijzen. Maar dat lijkt een pak makkelijker gezegd dan gedaan, en is hij eigenlijk wel onschuldig?

De plot zit goed in elkaar, dat moet ik toegeven. Ik ben er ook in sneltempo doorgegaan en heb niet echt op gaten of inconsistenties gelet, dat geef ik ook toe. Maar dat wil ik ook niet in dit soort boeken, zoals ik al eerder The Dresden Files, The Iron Druid, Alex Verus of Eric Carter  las: allemaal hedendaagse magiërs van een of andere soort – tovenaar, druïde, toekomstlezer of necromancer. Al van de eerste pagina’s merk je wel dat dit de ‘volwassen’ soort wordt: Hawke verwijst al meteen naar zijn ballen. Maar gelukkig blijft het doorgaans bij dit soort verwijzingen: ik hoef hier geen stomende seksscènes, daarvoor is er andere lectuur. De auteur weet overigens zeer goed wie of wat haar doelpubliek is: ze verwijst naar voornoemde Iron Druid, maar evengoed naar Brandon Sanderson of de science-fiction reeksen Battlestar Galactica  of Firefly.

Het is niet zo goed als pakweg The Dresden Files, maar het is ook nog maar het eerste boek, ik geef het nog wat tijd. Hoe dan ook ga ik de reeks lezen, want dat is wat mijn arme brein momenteel nodig heeft.

Geplaatst op

Proclamatie

Yup, het is weer die tijd van het jaar: de proclamatie. Waar ik vorige jaren me bezig hield met de muziek, is dat nu vooral Nicolaas die dat overgenomen heeft, en ik doe nog wat assistentie. Zo ben ik gisteren nog de piano gaan ophalen bij Maarten, een van onze werkmannen, en ben ik die dan vandaag gaan afzetten. Daardoor heb ik ook nog even geluisterd en wat feedback gegeven bij de twee muzikale nummers, ook al was dat eigenlijk niet nodig. Vooral Ben, een van mijn zesdes, heeft me van mijn sokken geblazen met My Way van Sinatra: hij zingt echt wel goed en meende het vooral ook heel hard, want hij is echt ook wel op zijn eigen manier doorheen zijn middelbaar gegaan.

Het was gelukkig niet al te warm tijdens de proclamatie, en onze eigenste Kamiel De Bruyne, die destijds een reeks prijzen wegkaapte waaronder die van Latijn, hield een schitterende laudatio. Sommige mensen kunnen echt wel spreken…

En toen was er de receptie en bleef ik alweer te lang voor mijn rug, en nam ik nog een fijne foto met mijn twee vrouwelijke Griekjes, en was ik alweer pas na middernacht thuis.

Maar bon, de laatste loodjes.