Mijn ma heeft het weer gekund, gisteren. Tijdens een – overigens heerlijk – dagje bij haar met de kinderen, vroeg ze zo tussen neus en lippen weg: “Zeg, wa doe gij eigenlijk azo hele dagen? Ge zijt toch thuis? En kuisen doede ook al nie?”
Mja. Ik ben nog steeds in bevallingsverlof, en daar is een reden voor: een baby vergt veel van je, zowel fysiek als emotioneel, zeker als je borstvoeding geeft. Mijn broers opmerking trouwens: “Ja, ik versta da toch ook nie ze, Delphine (zijn vrouw) begon al te werken na drie weken.” Ok, als zelfstandige heb je vlugger die neiging, zeker als je flesjesvoeding geeft, en je eigen moeder (een paar straten verder) voor de baby kan zorgen.
Het feit dat ik ondertussen al massa’s dingen heb gedaan, en drie weken na mijn keizersnee bv al het gras stond af te rijden, vindt ze maar doodnormaal.
Ja ma, ik héb inderdaad een kuisvrouw. Twee zelfs. Ik werk fulltime (normaal dan toch), heb een groot huis, en ik zie Bart bijna enkel tijdens het weekend (’s avonds ligt één van ons doorgaans in slaap in de zetel). Als we dan nog eens die kostbare tijd moeten steken in kuisen, wel, dan betaal ik daar liever voor. Ik ga dan wel een keer minder naar Marokko, of Thailand, of Peru, of Club Med in Frankrijk…
En verder? Ik kan de bal terugkaatsen, en vragen wat jij hele dagen doet. Ik weet het wel, je bent met pensioen en je hebt daar alle recht op, maar ik heb ook recht op mijn bevallingsverlof, nee? Je hebt ook een groot huis, toegegeven, maar geen kinderen meer in huis, geen hond, geen stapels was…
En dan durf je nog kritiek geven op bijvoorbeeld mijn garage, die er inderdaad nogal rommelig bij ligt. We hebben nu eenmaal een gebrek aan bergruimte voor praktische spullen zoals hogedrukreiniger, hangmat, tuinstoelen, kinderzwembadje… Het is echter allemaal binnen de perken, wat van jouw garage niet kan gezegd worden, laat staan van het timmerkot. Ik weet wel dat ons pa niks wil weggooien, maar dat wil niet zeggen dat het er daarom smerig moet bijliggen.
Verder ben ik ook degene die alle klusjes in huis doe. Bart is een zalige vent, maar nu eenmaal niet erg praktisch aangelegd, en ook veel te druk bezig met Netlash. Zijn weekends zijn om een beetje bij te komen van de week, niet om nog allerhande klussen te doen, dus die doe ik – in de mate van het mogelijke – zelf. Gisteren vroeg je me de soep te mixen, en toonde me waar de mixer lag: in een schuif. Toen ik opmerkte dat dat vroeg toch niet zo was, repliceerde je: “Je vader belooft me al jaren dat hij die mixer gaat ophangen aan de muur, maar het komt er niet van, vandaar de schuif.” Vakkundig negeerde je mijn verbaasde opmerking: ‘Waarom doe je dat dan niet zelf?’
Ik dus wel, ma, ook al doe ik volgens jou hele dagen niks. Ik ben er nog eens creatief bij ook: ik naai zelf lakentjes voor de baby omdat ik die mooier vind, ik maak een klamboe voor ons bed omdat de bestaande niet voldoen, ik renoveer kinderstoeltjes, omdat dat dan een pak mooier is dan ze in de oude staat te laten, ik schilder ganse kamers… Jij doet dat inderdaad ook, maar niet met ganse tekeningen op en zo.
“Moet gij nu weeral naar da koor? ’t Moe zijn dat ge ’t graag doet, als ge daar zoveel tijd in steekt.’ Yep. Zoals bij u Markant, ma.
“Kook jij soms???” De verbazing droop van je stem af. Ja, ik kook, als ik ’s middags niet aan het werk ben. Wolf eet veel makkelijker warm ’s middags ( ’s avonds is hij vaak te moe om te eten) en voor mij is dat ook makkelijk op school. Maar op woensdag en in de weekends kook ik steevast, en in de vakanties ook. Soep maak ik niet, omdat die hier niet opgegeten raakt.
God ma, al van kleinsaf aan praat je me een schuldgevoel aan. Ik weet ook niet waarom. De opmerking die me nog het meest heeft geraakt (en nog steeds raakt eigenlijk) is: “Gij, gij wordt nog gelijk uw tante Lieva!” Die tante is 68, vrijgezel, woont nog bij haar moeder, voert geen klop uit, slaapt tot ’s middags, en is nog eens behoorlijk gek ook (bewezen, niet bij wijze van spreken).
Ik weet het, ik ben gelukkig getrouwd, heb twee schatten van kinderen, een zalig huis, een job die ik zeer graag doe, en eigenlijk zowat alles wat ik wil. Ik lijk dus in quasi niks op die tante (over het gek zijn ga ik me zelf niet uitspreken :-p ). Ik heb een universitair diploma, heb einddiploma’s op de academie van dictie, voordracht, toneel, ik kan viool en gitaar spelen, ben een handige doe-het-zelver, kan lassen, werken met een cirkelzaag, kan behoorlijk naaien en breien…
En toch heb ik nog niet eens de weekendkrant ingekeken, durf ik niet langer dan een half uur een computerspel spelen, voel ik me schuldig zodra ik in een boek bezig ben…
Ik weet dat ik me niet meer moet bewijzen, ma, en toch probeer ik het voortdurend. En toch slaag je er steeds weer in op subtiele wijze me af te breken. Waarom?
