Geplaatst op

Studentenjob

Wolf was eigenlijk al lang op zoek naar een jobke, in ’t weekend of een paar uur in de week, liefst flexibel. En ook geen rekkenvuller of zo, liefst van al in de horeca. Hij had al zowat alle restaurants in de buurt afgelopen, maar zonder ervaring kom je niet ver. Waar hij dan die ervaring moest opdoen, dat bleef een raadsel.

Tot ik bij het nieuwjaren bij Koen en Else aan de klap geraakte met Branko, Elses neef. Die zei dat hij regelmatig in Wondelgem kwam, tegenwoordig, omdat hij naast assistent-manager van de Wasbar nu ook de voetbalkantine van Wondelgem, het tweede veld van KAA Gent, onder zijn verantwoordelijkheid had. Ah? Ja, en hij kon nog wel extra volk gebruiken, op flexibele basis. Ahaa!

Het resultaat is dat Wolf zich, samen met een aantal anderen, kan opgeven voor shifts in de voetbalkantine, om daar achter de toog te staan. Het is vlakbij, het is flexibel – Wolf heeft regelmatig op zaterdag ook match – en het verdient nog niet slecht.

Happy Wolf.

Geplaatst op

Wijvendinges

Morgen moet ik weer voor de klas staan. Als in: voor een échte klas staan, stel u voor!

Aan de snit van het coronakapsel kunnen we niks veranderen, maar aan de kleur gelukkig wel. Merel en ik hadden ons haar eind maart al eens gekleurd, maar intussen was dat alweer helemaal rost geworden, en ook bij Merel waren ze enorm verbleekt, die strepen.

Bon, wijvenavond dus. We gingen ons haar kleuren en tijdens het half uurtje wachten een gezichtsmaskertje of zo aanbrengen. En zo gebeurde dus, in verschillende stappen, met de radio aan en in onze badjassen.

Een uurtje later waren we allebei weer helemaal toonbaar, met een netjes ingesmeerd velletje en frisgedroogde haren.

Helemaal klaar voor morgen!

Geplaatst op

Ommekeer?

Intussen krijg ik natuurlijk nog overal de vraag: “Hoe is het met Wolf?”

Wel, ik durf voorzichtig zeggen: goed. We merken duidelijke beterschap, maar het gaat vooral om wat hij zelf zegt. Is er nog pijn? Jazeker. Maar hij begint er anders mee om te gaan, en dat zou zijn genezingsproces serieus kunnen versnellen. Hij zegt dat het de komst is van nieuwe pijnpatiënten waardoor hij de klik heeft gemaakt. Hij begint in te zien hoe diep hij heeft gezeten, hoe negatief hij was, en stelt zich de vraag of hij ook echt zo erg was. Ja dus. En dus is er een hele ommekeer voor hem, vooral op psychologisch vlak. We zien vooral een andere Wolf die vanalles begint te doen, en weer kattekwaad uitsteekt met broer en zus.

Zoals het er nu naar uitziet, mag hij in de herfstvakantie definitief naar huis komen. Zal hij dan pijnvrij zijn? Nee, dat niet, dat zal nog wel een tijdje duren, en er is zelfs geen garantie dat hij ooit volledig pijnvrij wordt. Maar hij moet tegen dan kunnen functioneren op een gewone school, op een gewone lesdag. Momenteel zit hij aan vijf uur les per dag, dus dat komt wel goed. Hij is grenzen aan het verleggen, en zoals gezegd zien we duidelijk een vrolijker Wolf.

Ik ben eens benieuwd: morgen gaan we op jongerenlarp, van vrijdagavond tot zaterdagavond, en dat betekent vooral heel veel rondlopen, af en toe een stevig gevecht, en nog meer rondlopen. Het zal een goeie test zijn voor zijn rug en voor zijn gemoedstoestand.

Maar ja, we zijn echt wel positief momenteel.

Geplaatst op

Wijvenavond

Bart was niet thuis, en ik hield dan maar voor mezelf een wijvenavond. Meestal is het tien uur voor ik weg ben van mijn computerscherm, en in de zetel plof. Maar vanavond was ik echt gewoon te moe, en dus dempte ik de verlichting, stak een paar kaarsjes aan, startte een nieuw breiwerk met een fantastische paarse bol mohair, en zette nota bene Far from the Madding Crowd op, een kostuumdrama met happy end, dat je al van mijlen ver ziet aankomen. Maar mijn hoofd wilde niks ingewikkelders, en Matthias Schoenaerts doet geen pijn aan de ogen, en dus keek ik naar een wijvenfilm. En dronk ik er een glaasje of twee mangosap bij, knabbelde wat chocolade, en pinkte af en toe een traan weg. Jawel.

Geplaatst op

Charlie Mag

Ik had het al een paar keer zien passeren, Charlie Mag. Niet te verwarren met Charlie Hebdo, het Franse magazine dat slachtoffer werd van terreur.

Charlie is eigenlijk een online magazine, door vooral vrouwen, al is bijvoorbeeld ook Thomas Siffer erbij betrokken. Charlie is vooral bijzonder eigenzinnig, en alles wat Flair of Libelle niet is. Met andere woorden: geen dieettips of recepten, geen lezersbrieven of make overs, maar echte artikels. Over hoe het soms echt niet fijn is om een mama te zijn. Hoe het leven als alleenstaande kan zijn, niet alleen in relaties en eenzaamheid, maar ook hoe je dan de eindjes aan elkaar moet weten te knopen. Hoe mode soms echt is, dat soort dingen.

Ik had van Bart het papieren magazine gekregen, een eenmalig papieren feestnummer, omdat hij hen gesteund had bij hun crowdfunding. Wel, ik heb het van a tot z gelezen. Elke pagina, jawel, en dat gebeurt zelden. Al was het maar omdat in andere magazines altijd reclame staat, en in dit bookzine, zoals ze het zelf noemen, niet.

Ik vond het vooral… eerlijk, verfrissend, en echt. Zoals ze zelf beweren: bullshit-free. En eigenlijk dekt dat toch wel volledig de lading, ja.

Vanaf nu zit het dus in mijn feedreader, het Charlie Mag. Gewoon, omdat het zo goed is.

U moest al aan het lezen zijn.

Geplaatst op

Vakantie!

Deze morgen heb ik de drie kinderen om negen uur netjes op het sportkamp hier in Wondelgem afgezet, en ze hadden er zin in!

De overgang tussen school (zeer druk) en vakantie (niks te doen) is daardoor wat minder groot, ze hadden er massa’s vriendjes van op school (bij Wolf ging het om een geplande bende die samen had ingeschreven) en vooral: ik heb een leeg huis! Stilte! Vakantie zowaar!

Maar dat betekende niet dat ik niks te doen had. Enfin, gelukkig zonder enige vorm van dwang 🙂

Eerst ben ik nog op ’t gemakske naar de school van de kinderen gereden, om eens te gaan zoeken naar gilets van Merel. Die is er in de loop van juni drie kwijtgespeeld, en ’t is niet alsof ze er nu nog stapels heeft. Ik heb haar blauwe onmiddellijk teruggevonden, maar haar mooie nieuwe roze van op Kobes communie was helaas al na één dag verdwenen. Ik heb een andere, zeer gelijkaardige dan maar meegenomen. Ook haar roze met vlinders is verdwenen 🙁 Tsja.

Even later zat ik te genieten van de stilte bij een koffietje. Heerlijk gewoon. Maar na een stevige lunch mocht ik wel eens in gang schieten, vond ik. En dus ging ik de moto op, richting ’t stad. Eens kijken of er al ergens “acties” of solden te scoren waren, zo’n dag voor de officiële start.
Mijn favoriete kledingwinkel stond vol met nieuwe collectie, maar ging wel om 16.00u sluiten om de solden naar beneden te halen. Die stond al helemaal klaar boven, beneden stond er nog maar één rekje. Gelukkig kent de verkoopster me al, en toen ik zei dat ik dringend T-shirts en tops zocht met een kort mouwtje – ik heb ofwel lange mouwen, ofwel helemaal geen – wilde ze wel al eens boven gaan kijken. Slotsom? Ik ging met vijf stuks naar huis, allemaal al netjes in de afprijzing. Ik kan zo stilaan zelf een winkel beginnen van dat merk, ik heb er zeker dertig stuks van, denk ik.

Bon, helemaal in mijn nopjes wandelde ik terug, voorbij een standje met ijsjes. Lekijsjes, ja, maar ook potjes Ben&Jerry’s. En dus werd er op het muurtje aan het Braunplein, heerlijk in de zon, een ijsje verorberd. Op mijn eentje, in stilte, genietend van alle vreemde mensen om me heen, en in mezelf commentaar gevend ^^

Enfin, nog net genoeg tijd om even langs de Sleepstraat te gaan om stof te halen voor Kobes indianenkostuum. Dat is namelijk het kampthema dit jaar, en dus mag mama weer iets verzinnen. Tsja.

Om vier uur stond ik overigens netjes aan het kamp, en om half vijf met Kobe bij de logopediste. Die infantiele slikreflex, weet u nog?

Maar ge kunt niet geloven hoeveel deugd dat deed, zo’n dagje voor mezelf, zonder de druk van schoolwerk of andere dringende zaken. Vakantie noemen ze dat, geloof ik. Ik denk dat ik de rest van de week ook nog vrijaf neem…

Geplaatst op

Hoeden

Van Bart heb ik een zalig moederdagcadeau gekregen: een nieuwe hoed, op maat gemaakt en al!

Een gemeenschappelijke vriend van ons is namelijk als hobby hoedenmaker. Zijn eigenlijke job ligt in de websector, maar hij is intussen ook officieel afgestudeerd als modist. In 2009 hadden we al het plan opgevat om eens samen een hoed te maken voor mij, maar het was er nooit van gekomen.

Bart heeft dat nu weer in gang gezet: Peter gaat me een hoed maken, model en kleur naar mijn keuze.

Vanavond kwam hij dus langs om eens mijn bestaande collectie te bekijken, te zien waar mijn favorieten lagen en met wat ik zoal sta, en wat ik dus in gedachten had. We hadden een gezellige babbel, over vanalles en nog wat, en vooral over hoeden en andere accessoires.

Ik was eigenlijk zelf verschoten van hoeveel hoeden ik nu eigenlijk heb:

IMG_9518

En ik draag die dus ook allemaal, behalve dan mijn ceremoniehoed rechts vooraan.

Wordt vervolgd met iets in bordeaux en grijs of zwart, in een dikke vilt wellicht. Daarvoor moet ik eerst eens langs Peters atelier. Maar ik kijk er dus echt al naar uit!

Geplaatst op

Gordijnen

Vorige week zaterdag ben ik met Wolf en Merel niet alleen om dat loopfietsje gereden, maar ook meteen in Ledeberg stof gaan halen. Ha ja, de jongens hadden nog geen gordijnen. Niet dat ze die strikt genomen nodig hebben, want  ze hebben rolluiken, maar het geeft toch meteen een stuk meer aankleding en sfeer, om niet te spreken van het kleuraccent.

Tot mijn grote verbazing hadden ze de perfecte kleuren in een mooie stevige garbardinestof, voor zes euro per meter. Voor Wolf volstond 5 meter, voor Kobe heb ik er zes mee (maar ik moet het eigenlijk nog nameten, desnoods haal ik er nog wat bij). Ik heb me gehaast om die van Wolf af te hebben voor zijn feestje – niet dat die jongens gingen wakker liggen van gordijnen, maar kom – en dat is me nog gelukt ook. Ik vind ze bijzonder mooi, en ze zijn nog behoorlijk verduisterend ook. En dat voor dertig euro (plus gordijnlint en haakjes, maar daar heb ik geen idee van wat me dat destijds heeft gekost, ik had er nog liggen). Oordeel zelf maar.

IMG_9228

Die van Kobe zijn voor later, daar moet ik trouwens nog rails voor installeren.

Maar hier beneden, hier zijn er intussen ook nieuwe. Niet allemaal: de ‘oude’ gordijnen zijn ook nog maar een paar jaar oud, en die heb ik destijds laten maken, in licht taupe wilde zijde. Maar aangezien er nu extra ramen zijn, had ik ook extra gordijnen nodig. Bart wilde graag rode, en ik zag dat eigenlijk ook wel zitten. Alleen is het een behoorlijke lengte, en moest ik het eens opmeten en dergelijke.

Tot ik in de paasvakantie met de kinderen in de Ikea liep, en er voor 40 euro een prachtig paar dieprode gordijnen zag. Weliswaar voor een lang smal venster, maar bon, daar viel nu wel een mouw aan te passen. Ik stikte beide panden aan elkaar, hing er haakjes in, en jawel: perfect! Want gordijnlint zat er al aan, en alle randen waren netjes afgewerkt. Ik moest ze enkel nog inleggen, dat wel. Eerder deze week ben ik dan tijdens de rugbytraining met Merel nog eventjes naar de Ikea gereden voor een tweede paar, en intussen hangt ook dat al op.

IMG_9246

IMG_9240

IMG_9241

Voor 80 euro (+ de haakjes) heb ik nu dus hele mooie gordijnen, met nauwelijks werk aan. In een andere winkel heb je er nog niet eens de stof voor…

Enfin, ik ben een gelukkig mens. Nu nog gordijnrails aan het nieuwe zijvenster hangen, en dan kunnen de overblijvende taupe gordijnen daar. Gelukkig is daar verder geen werk meer aan ^^