Bourgoyen-Ossemeersen

Ik geef het toe, ik kan de tijd niet zeggen dat ik nog eens het toertje van de Bourgoyen deed. Met de hond en de buggy durfde ik vroeger wel eens in de buurt van de hoosmolen parkeren en dan de dijk afwandelen, maar verder ging dat eigenlijk niet.

Tot vandaag. Ik trok mijn rubberlaarzen aan – achteraf een domme beslissing, zo bleek: de paden liggen overal meer dan goed genoeg voor wandelschoenen, en mijn voeten deden achteraf mega zeer – en begon aan de wandeling van 6 kilometer. En ik, ik genoot intens. Het enige storende was het geraas van de R4, maar zo dicht bij de stad kan het eigenlijk niet anders dan dat je de auto’s hoort. Alhoewel, op bepaalde punten in het reservaat hoor je eigenlijk gewoonweg niks dat niet natuurlijk is. Ik zag er veel wandelaars – met of zonder hond – , joggers, fietsers, en zelfs een heuse vogelspotter uit het Aalsterse. Ik kan de man geen ongelijk geven: het vogelreservaat is prachtig! Al heb ik er zelf enkel meeuwen, waterhoentjes, meerkoeten, eenden en de occasionele fuut gezien, hij kwam kijken of er toevallig geen lepelaar zou zitten.

Maar laat ik u vooral meegenieten van enkele foto’s die ik er nam.

Oh, en ik heb er de boom van mijnheer de Uil gevonden!

IMG_2442

Enfin, als u zin heeft om frisse lucht op te snuiven en even de benen te strekken, u weet waar naartoe. Meer nog, u moest al weg zijn!

De wandelkaart vindt u hier.

Bizar Café

Deze zomer moesten we in het UZ zijn, en een vakantiedag zonder ijsje vinden wij hier ten huize geen vakantiedag. Alleen… geen idee waar in de buurt van het UZ er ijsjes te krijg zouden zijn. Op goed geluk liepen we richting de De Pintelaan, om eventueel gewoon een chocomelk te drinken, maar kijk! We zagen zowaar een bord van ijsjes!

Het bleek echter niet zomaar om een ijsjeskraam te gaan, maar een heus Bizar Café. En bizar zou je het eigenlijk wel kunnen noemen, want er wordt geen alcohol verkocht, wel heel veel andere dingen, waaronder quasi een ganse brocantemarkt. Bijna alles wat in het café staat, is te koop.

IMG_0040

We installeerden ons met onze ijsjes buiten op het kleine terrasje vooraan, en pas achteraf heb ik gezien dat er ook achteraan een zeer fijn terrasje was, én een kinderspeelhoek. Het is er sowieso gezellig zitten, vonden we.

Je mag er trouwens gerust je eigen boterhammen of broodje komen opeten, en je kan er bijvoorbeeld, naast verschillende soorten thee en koffie, ook dranken uit de Wereldwinkel krijgen, of snacks en desserts. De taarten bakt de uitbaatster vooral zelf, met regelmatig ook veganistische, lactosevrije of glutenvrije exemplaren. De dame in kwestie is iemand waar je spontaan goed gezind van wordt, maar inderdaad, misschien wel een tikje bizar. Het café heeft volgens ons zijn naam niet gestolen, maar wij vonden het er wel de max. Misschien zegt dat vooral iets over ons?

Oh ja, op acht oktober kan je er terecht voor een herfstbrunch vanaf tien uur. Een ideetje?

Bizar Café
Zwijnaardsesteenweg 454
9000 Gent
Highlights info row image09/311 80 77
Facebook: Bizar Café

 

Paarl

Wat doet een mens als zij met haar dochter tijdens de zomer in een nietsontziende stortbui verzeilt? Dekking zoeken, natuurlijk. Maar wat als er zo niet meteen dekking te vinden is? Wel, dan ben je heel erg blij dat er op de hoek een winkel blijkt te zijn die je nog nooit gezien had, maar waarvan de deur uitnodigend openstaat, en de eigenares je vriendelijk binnen wenkt.

En dan sta je daar, druipend, te midden van een schitterend pareltje, en ben je met nog net niet open mond naar de handtassen aan het staren die aan de muur hangen. Want dat, dat zijn duidelijk handgemaakte unieke stukken, zoveel is duidelijk.

paarl

Terwijl buiten de plensbui het beste van zichzelf geeft en de Gentse Feesten totaal uitgeregend worden, krijg ik zowaar een heuse rondleiding door winkel en atelier van Pearl, de handtassenmaakster in kwestie. En jawel, de liefde voor het vak is duidelijk te merken.

Zijn ze goedkoop, die Paarl handtassen? Nee, maar dat kan ook niet anders: eigen ontwerp, handgemaakt, in een hoge kwaliteit leder. Het is duidelijk iets anders dan wat je in de gemiddelde schoenwinkel vindt, en een pak origineler dan de zoveelste Delvaux of Gucci. Ik vind ze prachtig, maar ik heb niet meteen een handtas nodig, en het budget is er ook niet. Maar de prijs is wel correct, naar mijn bescheiden mening.

Wat ik wel weet, is dat ik de webshop in de gaten ga houden, en dat ik misschien wel zo’n tas op mijn verlanglijstje voor kerst of zo ga zetten. Want ja, ze zijn effectief prachtig, en desnoods laat ik gewoon een van de modellen in zelfgekozen kleuren maken. Ik denk er nog over na…

Zoek je dus een originele, handgemaakte en vooral ook Gentse handtas in hoge kwaliteit, waai dan eens binnen in Nieuwland, aan de MIATbrug. U hoeft echt niet te wachten tot het nog eens aan het stortregenen is.

Paarl Handbags with a twist
Nieuwland 1
9000 Gent, Belgium

(En is dit schaamteloze reclame? Misschien wel, maar dat heeft Pearl keihard verdiend, gewoon door die deur open te zetten alleen al.)

Het executieoord in Oostakker

Oostakker, dat is voor mij nog altijd synoniem met Lourdes. ’t is niet alsof ik daar veel kom, eigenlijk. Meestal gewoon als doorgaand verkeer naar Lochristi en alle winkels daar langs de steenweg. Maar bij het terugrijden naar de R4 was me telkens wel het bordje ‘Executieoord’ opgevallen. Ik vond het wat sinister, maar was wel geïntrigeerd. En dus gingen mijn dochter en ik eens op onderzoek uit.

Wel…

We waren diep onder de indruk.

Wikipedia weet me het volgende te zeggen over deze plek:

Het Executieoord Rieme-Oostakker is de plaats in de Gentse deelgemeente Oostakker waar 66 verzetsstrijders tussen 8 februari 1943 en 24 augustus 1944 door de Duitse bezetter werden geëxecuteerd.
Hier wordt ook de herinnering levend gehouden aan de 20 verzetslieden die omkwamen op de executieplaats van Rieme. Dat terrein moest in 1998 verdwijnen omwille van de aanleg van het Kluizendok van de Gentse haven.
De executies werden in het geheim voltrokken en de slachtoffers werden anoniem begraven. Een aantal van de in Rieme gedode verzetsstrijders werd teruggevonden in een massagraf in Hechtel-Eksel. Bovendien werden er ook Duitse militairen en Belgische criminelen gefusilleerd. Door deze omstandigheden is het nog steeds onduidelijk hoeveel mensen er de dood vonden. Na de Bevrijding werd het massagraf in Oostakker blootgelegd. De slachtoffers werden geïdentificeerd en in hun woonplaatsen begraven. De kruisjes op het terrein hebben dus een symbolische betekenis. Toch is het executieoord ook een begraafplaats: in 1952 werden de overblijfselen bijgezet van 15 in München onthoofde West-Vlaamse politieke gevangenen.
Op het terrein staat een treinwagon waarmee honderden Belgen naar concentratiekampen in Duitsland en Polen werden gedeporteerd. Het executieoord werd in 1966beschermd als landschap.[1]
In 2009 schreef historicus Tim De Craene het boek Terechtgesteld over de geschiedenis van de executieoorden Rieme en Oostakker. Jaarlijks wordt op de tweede zondag van mei een herdenkingsplechtigheid georganiseerd.

Merel en ik werden al stil van de ingang alleen al: de twee leeuwen, en het magistrale zicht daar tussenin.

Onder de indruk liepen we het oord in, keken naar de graven, lazen de inscripties, en stonden stil bij het verleden. Mijn zesjarige dochter vroeg me: “Mama, waarom voeren mensen oorlog, en moeten er zo veel mensen voor sterven?” Ik keek haar aan, en antwoordde in alle eerlijkheid: “Ik weet het echt niet, meisje, ik heb er geen idee van, en ik snap het ook niet.”

Aan mijn hand werd zelfs mijn dartel springkonijn helemaal stil. We keken naar de graven, stonden stil bij al die mensenlevens, en snapten het nog steeds niet.

Bij de deportatiewagon was ik haar weer wat uitleg schuldig. Ze luisterde, knikte begrijpend, en zei toen: “Mama, die Duitse soldaten, vonden die dat dan zelf niet erg? Want dat zijn toch ook maar mensen?”

Het komt goed met de wereld, mensen, zolang er monumenten van de oorlogen bestaan, en kleine onschuldige meisjes die er de complete waanzin van inzien.

Wat. Een. Zondag.

Zo’n zondagen, dat mag wel vaker van mij.

Heerlijk weertje, om te beginnen, en dan nog mijn wederhelft die redelijk fantastisch kookt. Mijn vader was op bezoek, en ook al had ik daar eigenlijk echt geen zin in, hij had speciaal een bus slagroom mee voor bij het zelfgemaakte roomijs, en dus maakte ik maar ijs. Juist ja. En toen kreeg ik een redelijk geniale ingeving: op het einde er cuberdonsiroop door mengen! Er is geen halve milliliter van overgebleven, van dat ijs.

Er werd in zandbakken gespeeld, en er was taart.

En van al het overgebleven eiwit maakte ik dan maar merengue. Dan is dat echt zalig, zo’n KitchenAid, ik kan het u garanderen.

IMG_5217

En tegen een uur of zes zijn Wolf en ik de fiets op gegaan, en heeft mijn vader Merel, Kobe en Bart afgezet aan de Vrijdagsmarkt: een avondje Gentse Feesten. Meer bepaald: MiramirO en het vuurwerk. We spraken af aan het rond punt van Sint-Jacobs – waar anders? – en haalden meteen een zak frieten voor iedereen.

IMG_5218

We wandelden even door het Baudelopark, keerden op onze stappen terug en liepen langs de Oude Beestenmarkt.

We moesten echter vaststellen dat het nieuwe brugje al afgesloten was wegens het vuurwerk, dus liepen we maar terug langs de RTT, en zo naar het Coyendanspark. We keken naar een zeer bizarre voorstelling van de Kanariteiten die eigenlijk niet veel om het lijf had.

En daarna schoven we door naar het Spaanskasteelplein, en hadden we eigenlijk echt nog goeie plaatsen voor een prachtige voorstelling, woordenloos, van La Mondiale Generale, Braquemard #1. Zelfs Bart leek onder de indruk.

Het plan was om dan een ijsje te halen, en door te schuiven naar nog een volgende voorstelling, van 22.00u tot 22.45u, en dan naar het vuurwerk te gaan om 23.00u. Edoch, we liepen zowat de helft van Gentblogt tegen het lijf, en die wisten ons te verzekeren dat er dan geen deftige plaats meer zou zijn om te staan, en dat we beter al meteen meegingen naar de Voorhoutkaai: zij hadden drank en chips mee. Voor we het goed en wel wisten, stonden we dus heerlijk “receptie” te houden daar aan de kaai, terwijl de kinderen scrabbelden en het langzaam donker werd om ons heen.

En toen was er het vuurwerk, vlak voor onze neus, en ronduit prachtig. Ik heb het in een paar filmpjes proberen vatten, maar eigenlijk doet dat afbreuk aan de ervaring.

Aansluitend – het duurde wel een half uur – namen Bart, Merel en Kobe een taxi terug, terwijl Wolf en ik tot aan de fietsen wandelden, en de cache aan Reke gingen repareren. De plakband en daarmee ook de magneet waren losgekomen. En uiteraard moest er om kwart over twaalf ’s nachts net iemand buitenkomen uit de gebouwen van het sluisbeheer. Die mens had blijkbaar moeten werken tot na het vuurwerk, want de sluis moest kunnen geopend worden voor veiligheidsdiensten. Tsja. We hebben dan maar uitgelegd wat geocaching was, en hij heeft meteen ook de app gedownload ^^

Enfin, door plattebandperikelen en de nodige pokemon waren we pas thuis tegen één uur. Goed bezig!

 

 

Pizza’s en gezelligheid

Al maanden probeerden we af te spreken, de vriendinnen van het middelbaar en ik, maar eerst was de ene op vakantie, dan de andere, en ga zo maar door. Deze week leek perfect uit te komen: Kims man zit in India, en dus was het ideaal voor haar om met ons te gaan eten. Eindelijk.

Ik pikte de dames op rond half een, en we twijfelden nog even of we niet te voet zouden gaan. Het feit dat de hemel aan de ene kant hemelsblauw was, maar aan de andere kant donkergrijs, deed ons toch maar de auto nemen. Die stond toch voor de deur, dus waarom niet? Wij naar pizzeria da Toto, aan de Albertlaan, daar waar vroeger de cocktailbar Old Fashioned zat: Kim vond het een aanrader, en wij konden haar geen ongelijk geven. Voor het terras was het toch wel te koud, maar binnen was het gezellig, en de bediening vrolijk Italiaans.  Nathalie en ik namen pizza, Kim ging voor de lasagne, en alles kwam eigenlijk behoorlijk snel op tafel. Alleen jammer, eigenlijk, dat pizza altijd zo snel koud wordt. Dat vind ik net zo handig aan afhaalpizza: je kan een stuk nemen en de rest in de isolerende doos laten zitten. Maar bon, afgezien daarvan was de pizza echt wel lekker: knapperig, vers, ruim bestrooid met groenten, niet te veel olie, en in het begin ook vingersbrandend heet.

We hadden met opzet geen voorgerecht genomen om ons toch maar een dessert te kunnen permitteren, en ook daar hadden we precies geen foute keuze gemaakt. Kims sabayon was overheerlijk, en de stukken tiramisu die Nathalie en ik kregen, waren er om u tegen te zeggen.

Koffie hebben we daar niet meer genomen, het was intussen welletjes voor Kim. En de rekening herinner ik me niet echt meer, maar ik geloof dat ik voor de pizza, het dessert en een half litertje water iets boven de twintig euro zat. Dik in orde.

Pizzeria da Toto
Handbalstraat 1A9000 Gent

Gent Facebookt?

Gentblogt is niet meer, maar dat wist u al. Hier had ik de redenen uit de doeken gedaan waarom.

Ik geef toe, ik heb het al vaak gemist. Maar de redenen blijven, en intussen is er het schoolblog dat op mij draait, en waar ik ook veel tijd in steek.

We hadden vroeger ook een Facebookpagina, maar die was op een bepaald moment, om mysterieuze redenen, verdwenen. Gewist. Weg. Hmpff.

Michel heeft er toen alles aan gedaan om de pagina terug online te krijgen, maar de reacties van FB zelf waren op zijn minst lauwtjes te noemen. Tot plots, een paar weken geleden, de pagina terug was. Schoorvoetend heette Michel toen iedereen terug welkom, meer dan 7000 volgers.

En toen ben ik eens opnieuw de redactiemailbox van Gentblogt beginnen nakijken. Keek ik tussen de pagina’s die we volgden, en begon ik al eens iets te delen. Schreef Wouter al weer eens een concertbespreking. Publiceerde Hendrik al weer eens een foto. Schreef Patricia een recensie. Nam Els een artikel over. Enzoverder.

En dus begon de Facebookpagina van Gentblogt plots weer te leven. Bloggen doen we niet meer, maar we delen wel info momenteel, enkel via Facebook. Intussen zijn er ook weer volgers aan het bijkomen, en worden we gelezen. Zonder planner, zonder druk, zonder moetens. Voorlopig zelfs zonder kritiek.

Heerlijk.

U moest hier dus al aan het lezen zijn.