Maand: november 2017

Lieve Merel

vandaag ben je zeven, en je liep al van gisteren zenuwachtig voor je verjaardag. Ja, als je zeven wordt, is dat nog een belangrijke gebeurtenis, ik weet het. En als je nogal stressgevoelig bent zoals jij, durft dat al eens mislopen. Deze morgen wist je niet wat je wilde aantrekken, dus gingen we samen naar de kast, en zochten dingen uit. Een rode T-shirt was eerst goed, maar werd daarna toch aan de kant geschoven voor een appelblauwzeegroen exemplaar. Daarop had je dan een schitterende bijpassende legging en een rokje, en toen begon je toch plots te huilen. Blijkbaar was het toch niet wat je in gedachten had, en mijn hart brak bij zo veel onzekerheid. Ik snap jou soms niet, muisje: je hebt een schitterend verstand, een prachtig gevoel voor humor, bent ongelofelijk lief, en ziet er ook nog eens goed uit. En toch ben je een en al onzekerheid en twijfel je altijd aan jezelf. Faalangst, omdat je twee van die broers hebt die alles kunnen? Geen idee… Uiteindelijk werd het het blauwe T-shirt met een leggingbroek, en daar kon je je perfect in vinden. Ik slaagde er zelfs in je aan het lachen te krijgen. En je haar, dat hadden we gisterenvoormiddag gewassen en daarna meteen in vlechtjes gedaan, zodat het nu heerlijk golfde.

Beneden aan tafel lagen er een paar kleine cadeautjes, in afwachting van je grote Barbiehuis. Je straalde…

Papa had grote lekstokken voor je gekocht, maar ik denk dat je het leukste nog de poffertjes als ontbijt vond. Samen met Kobe heb je zowaar een hele zak binnengespeeld. Soms vraag ik mij dat af, muizelijn: waar in dat kleine lijfje van jou steek jij al dat eten? Serieus zeg! Maar je groeit dan ook als kool: ik denk dat je makkelijk  centimeter groter bent dan vorig jaar. Je hebt Lieze, die altijd een paar centimeter groter was dan jij, dan ook vlot voorbij gestoken.

Na het ontbijt reden we samen naar school, want ja, die cake, da’s niet zo makkelijk om te vervoeren. En toen ik je om half vier weer kwam oppikken, straalde je nog meer. De cake was zo goed als volledig op, en meester Wim zei dat hij heel lekker was. Jouw interview voor de klas was ook prima verlopen, en je had er duidelijk deugd van gehad. Ik trok nog snel een verjaardagsfoto met jouw twee beste vriendinnen, en we reden naar huis, terwijl jij, zoals gewoonlijk, honderduit vertelde. Want ja, dat heb je duidelijk geërfd van de vrouwelijke lijn langs beide kanten: je kan on-ge-lo-fe-lijk goed tetteren :-p

En thuis, thuis was er taart, mét kaarsjes. Ik had een frangipane gehaald, jouw lievelingstaartje, en we hebben die met ons drietjes aangesneden. Ik had zelfs speciaal een glaasje voor je gemaakt.

Kobe speelde zowaar zelfs “Lang zal ze leven in de gloria” voor jou op zijn fagot.

Verder mocht je van mij voor één keertje ongestoord tv kijken, de hele avond. Ha ja, het is jouw verjaardag. Maar nee hoor, dat aanbod sloeg je af: je haalde je Barbies boven en testte meteen de fiets uit, met een gans verhaal erbij. Ik vond het zalig om naar je te luisteren en te kijken hoe jij zat te spelen. Want dat kan je als de beste: op je eentje zitten spelen.

En ’s avonds, toen stak ik je zoals altijd met een verhaaltje in bed. Ik weet eigenlijk niet wie van ons twee daar het meest van geniet. Jij kruipt dan diep onder je dekentje, met je twee koetjes en je lange koe, tegen me aan, of probeert een beetje mee te lezen, terwijl ik zo veel mogelijk probeer om entertainend te lezen, met stemmetjes en alles erop en eraan. Daarna liggen we altijd nog even te praten en te knuffelen.

Jij vertelde me dat je een fijne verjaardag had gehad, en dat maakte me blij. Want, liefje, voor jou doe ik alles. Of toch bijna.