Geplaatst op

Barbiehuis

Merel had het eigenlijk al lang gezegd: ze wilde een barbiehuis voor haar verjaardag. Niet zo’n kleintje, nee, the real thing. Met alles erop en eraan. Duur spul, dus. En toen kwam het toch wel net op Vente Exclusive zeker? Voor 199 ipv 349 euro. Nog duur genoeg, maar wel betaalbaar. En het ding lijkt nog groot te zijn ook.

Enfin, het enige struikelblok was dat ze het niet op tijd ging hebben voor haar verjaardag, maar daar kon ze wel op wachten, zei ze.

En toen sloeg Murphy toe: de post heeft vrijdag aan mijn deur gestaan in die twintig minuten op een hele dag dat ik even naar de winkel was. Juist. Ik ben er dan maar vandaag omgereden in het postpunt in de Delhaize. Gelukkig zat het in een stevige doos, want ik heb het gewoon over de grond naar mijn auto geduwd, en daar heeft een vriendelijke heer het even in de koffer gelegd. Zo geen rug hebben, dat is het toch niet…

Merel stond te dansen in de living toen ze hoorde dat het er was, en Kobe en zij haalden het prompt uit de auto. Maar zo’n plat pakket, dat is het natuurlijk nog niet. Ik begon prompt te bouwen, samen met hen, op de keukentafel. Alwaar ik, na een tijdje, vaststelde dat ik te klein was om het daar te bouwen, en dat het toch op de grond moest. Het ding is namelijk 1.20 meter hoog, en dus ongeveer zo groot als Merel.

Het niveau van detail is wel de max: een lift, een kantelpoort in de garage, stoffen hemel boven het bed, een iPad, een GSM, een tandenborstel, melkpakken… Enfin, u snapt wat ik bedoel. En een paar echt leuke dingen, zoals het feit dat de tv eigenlijk een smartphonehouder is waar je dus filmpjes op kan kijken, of dat het toilet ook echt geluidjes maakt, en dat er een barbecue is en een opklapbaar zwembad en dat soort onzin.

Merel is helemaal door het dolle heen. Ik ben benieuwd hoe lang dat zal blijven duren, maar bon.

IMG_3304

Geplaatst op

Stappen

Ne mens zou denken: met een kapotte rug stap je niet veel. In tegenstelling tot bij een hernia moet ik ook echt veel liggen en rusten, want mijn spieren en vooral al de rest is nog steeds niet gewend aan de nieuwe situatie. Het is niet zozeer de pijn als wel de druk die het zo lastig maakt.

Maar ook al ben ik eigenlijk hele dagen thuis, en kom ik de meeste dagen de deur niet uit, ik heb echt geen zittend gat, laat staan een liggend. Ik ben er eigenlijk best wel trots op dat ik nog zo veel beweeg op een dag.

Afgelopen weekend was het natuurlijk wel extreem, en dat deed ook eens deugd.

In het ziekenhuis en de dagen erna had ik de fitbit niet aan, maar ik zal die eerste dagen misschien aan een paar honderd stappen geraakt zijn. Maar daarna ging het duidelijk beter en beter.

16 oktober, een week na de feiten, zat ik al aan 2541 stappen. En toen ging het gestaag omhoog, ook al “liep” ik met een stok.

17/10: 2592
18/10: 3053
19/10: 4807
20/10: 3681
21/10: 3307

Het bleef zo’n beetje rond deze cijfers draaien: meestal in de 3000, soms in de 4000.

05/11: 5465. Tsja, een zondag waarbij ik dan de was doe, en nu ook nog Wolf moest helpen met zijn spullen voor de GWP te verzamelen. Reken dan ook nog de scouts en zo, en dan komt dat er wel bij, ja.
06/11: 5568. Hmm. Wolf naar school brengen, en dan daar even wat papieren gaan regelen en dergelijke brengt de nodige stappen met zich mee.
08/11: 6711. Rondgecrosst als een halve zot. Kan niet missen.
10/11: 6855. Wolf gaan ophalen en dus veel rondgelopen.

Het gemiddelde werd geleidelijk aan opgetrokken naar 5000+, met vaak boven de 6000. En dan Omen: vrijdag zorgde voor 11.187 stappen, zaterdag was goed voor 11.350 stuks. Vandaag  was ik uitgeteld toen ik thuis kwam, en klokte ik af op 8960 stappen.

Ik ga nu toch proberen om het systematisch boven die 5000 stappen per dag te houden. Mijn lijf heeft dat nodig, ik verbruik zo al bijna niks. En ik loop toch al de muren op. Lang leve de halve wandelingetjes met de kinderen naar school, of richting bakker…

Geplaatst op

Omen VIII

Jawel, opnieuw larptijd, en dan nog wel Omen, mijn grote favoriet!

“Lukt dat wel met die rug?” hoor ik u denken.

Awel… Ik heb twee weken geleden Haven al voorbij moeten laten gaan, maar dat kon ook niet anders: er zijn intussen twee recuperatieweken voorbij, én ik was er een speler, full fighter. Onmogelijk, dus.

In deze live werd ik door spelleiding gecast als mijn politieke rol die ik al één volledig weekend, en twee avonden heb gespeeld, en die ik doodgraag speel. Ik wist dus op voorhand dat ik regelmatig kon gaan liggen, dat mijn aanwezigheid niet de hele tijd was vereist, en dat ik niet hoefde te vechten. Voeg daar dan nog bij dat het voor een keer niet in het verre Limburg was, maar wel in Zedelgem bij Brugge, op een 40 minuten rijden, en ja, ik zag het dus zitten.

Gisterenavond kon ik door een speltechnische reden – ik kon een stuk fysiek niet mee doen, en bleef dan maar in spelkot – het grootste deel van de avond niet mee maken, en mijn rug deed het eigenlijk prima. Er waren ook goeie bedden, en mijn gezelschap had ongelofelijk goed voor me gezorgd. Merci, vriendjes!

En vandaag? We sliepen tot negen uur, ontbeten, en ik ging vanalles onderzoeken, praten met een hoop mensen (en lang nog niet voldoende mensen), allianties smeden, af en toe even liggen als een dikke kat in een hoop bont in het spelkot, en ik deed zowaar een lange vergadering mee. Rond twee uur lag ik in mijn bed, met een rug die het allemaal uitgehouden had, tot mijn zeer grote verbazing.
Ja, ik heb geen afstanden afgelegd, ben op geplaveide stukken gebleven (en heb dus een hoop actie en lol gemist in het bos en bij de tentenkampen) en heb massa’s dingen gemist, daar ben ik zeker van, maar ik had beloofd me koest te houden, en ik ben zelf ook veel te bang om te hervallen.

Ik had in het begin zelfs geen zwaard aan, maar toen zelfs spelleiding opmerkte dat ik er zo ‘naakt’ uitzag zonder zwaard, ben ik er toch maar eentje gaan halen. Ik heb het niet gebruikt, maar het voelde wel goed aan.

Maar vooral: het heeft me immens deugd gedaan om nog eens buiten te komen en weer eens iets te doen. Eindelijk.

Geplaatst op

Geocachers unite!

Ongelofelijk de max: een geocacher die had gelezen dat ik geen onderhoud kan doen wegens kapotte rug, bood aan al mijn caches na te kijken. Zo zalig!

Het probleem met zelf geocaches verstoppen, is dat ze af en toe verdwijnen: weggewaaid, in het water gevallen, of gewoon gevandaliseerd. Soms is het logrolletje nat geworden, soms is het ook gewoon vol. Een cache vraagt dus regelmatig onderhoud, en dat is geen probleem, de mijne liggen allemaal op plaatsen waar ik regelmatig passeer, of die niet ver uit de buurt zijn.

Helaas, Murphy sloeg toe: op drie weken tijd waren twee van mijn sluiscaches verdwenen, was er een multi in de buurt volledig nat geworden, was er een andere die blijkbaar zowel nat als vol was, en was een mysteriecache onvindbaar. Zucht. Ik zette overal de boodschap: “Deze is wellicht verdwenen, maar door een zwaar rugprobleem kan ik helaas even geen onderhoud uitvoeren. Het zal nog even moeten wachten, vrees ik, maar er komt zeker een nieuw doosje.” Of iets gelijkaardigs dat van toepassing was.

Blijkbaar had Plutje dit gelezen: een cacher uit Oostakker die nog heel even in revalidatieverlof was na een voetoperatie, en van de dokter elke dag moest wandelen. Hij bood aan om hier nieuwe logrolletjes en dergelijke te halen, en de caches voor mij in orde te zetten, want hij had drie kwartier staan zoeken bij de mysteriecache en niks gevonden.

Zalig, toch? Deze voormiddag waaide hij langs, stak ik hem de nodige doosjes met rolletjes en codes in handen, en toog hij op pad. Ik kreeg quasi meteen de bevestiging dat er al drie weer in orde waren gezet, en de rest ging hij maandag doen.

Zoals een vriendin zei: “Zo van die kleine dingen helpen toch echt geloof in de mensheid te herstellen.”

Yup. Mijn dag was meteen goed.

Geplaatst op

Zeg Els…

Zeg Els,

het is bijna Omen, en ik kijk er gigantisch naar uit. Haven heb ik al moeten missen, maar weete, ik heb de Vossen al weer grotendeels bij elkaar gekregen. We hebben hier weer in mijn living samen gezeten om de groep rond te krijgen, en het was wijs. Echt. Ge hadt er bij moeten zijn, we hebben u gemist. Mireille speelt een diefachtige rogue die ook kan genezen, Hanneke is iets druïde-achtigs met drankjes brouwen, Caterina heeft wat genezing maar ook veel andere dingen, en ik, ik ging voor full fighter gaan, met staf deze keer. Grote bek en al, kendet? Ik had nog iemand naast mij kunnen gebruiken met een zwaard en een schild die erop zou slaan als het beweegt, weete. Sabrina gaat er later ook nog wel bijkomen, en dan zien we nog wel.

Uw ventje hebben we voorlopig al mee gekregen als figurant op Omen. Ik hoop dat hij hem een beetje gaat amuseren, want ik zou hem doodgraag ook weer meekrijgen bij de Vossen. Het zal nooit meer hetzelfde zijn, Elske, maar we blijven aan u denken. Ik heb onlangs dat filmpje nog eens bekeken dat die oudleerling van mij gemaakt heeft, en gij zijt mij in mijn kleren aan het helpen, en uwe lach is gewoon aanstekelijk, jong!

Het larpvirus is dus al weer aan het kriebelen, maar weet ge wat mij vooral gigantisch deugd heeft gedaan? Ik heb vannacht gedroomd. De plot weet ik niet meer, maar het was ne gigantisch fijne live, stijl Poort, en wij waren weer samen. Ik herinner me vooral dat we ergens in een of andere herberg de slappe lach hebben gekregen, dat we samen schild aan schild stonden te vechten, en dat we op een bepaald moment al gibberend en gillend voor ons leven crossten, iets waar we alle twee zo goed in zijn, nietwaar… Om dan al hijgend en puffend blijkbaar in veiligheid te zijn, en prompt het uitgieren van het lachen.

Nee Els, larpen gaat nooit meer hetzelfde zijn zonder u. Maar zo lang dat ik nog kan dromen dat we samen spelen en onnozel doen, blijft ge nog wel een beetje bij mij. Ik weet ook niet wat het gaat geven als ik op Haven met de Vossen ga spelen, maar ge zit in onze achtergrond, ge zijt in het verhaal geschreven, en ge zijt er dus, wat ons betreft, bij. En weete? Als het beweegt, dan kloppen we derop. Beloofd.