Geplaatst op

Update tuinwerken

Vorige week zijn ze dus al het bestaande komen afgraven: op dag één het organische, twee dagen later steentoestanden en andere rommel. En toen was het wachten, want de opbouw was pas deze week gepland.

En jawel, maandag stonden er hier twee andere, die contouren begonnen uit te tekenen en vooral veel stabilisé aanvoerden, zodat ze konden beginnen met het terras. Zo zag het er uit na gisteren en vandaag: het terras al in de stabilisé, en een begin van het pad rondom het huis. Ik vind het alvast prachtig!

Geplaatst op

Telelens

Ik ben absoluut geen goede fotograaf, maar ik heb wel een vrij goed toestel, en vooral, ik neem heel graag foto’s. Ik denk dat dat wel al duidelijk is. Ik ga dan ook ooit, als ik geen babysit meer nodig heb, avondles fotografie volgen, denk ik.

Alleen ben ik ongelofelijk nonchalant met mijn camera, ik weet het. Ik steek het ding altijd gewoon los in mijn rugzak of handtas, zonder lensdop, en laat het ook overal achteloos liggen. Ik had er destijds ook een goedkope tweedehandse Sigma telelens bij gekocht, en daar was ik heel content van, eigenlijk feitelijk. Goedkoop genoeg om er geen zorg voor hoeven te dragen, maar goed genoeg voor deftige foto’s. Alleen… De laatste tijd was er iets mis met de focus: hij bleef haperen in autofocus, maar ook manueel kreeg ik het beeld niet altijd scherp.

Deze morgen moest ik foto’s nemen voor een project van Zuiddag, en het lukte weer aan geen kanten met die kapotte lens. Ik ben me na de lens naar de fotowinkel geschoten, met de vraag wat het zou kosten om ze te laten repareren. Bleek de lens nieuw ook maar 200 euro te kosten, en reparatiekosten (met verzending en zo) zouden ook wel eens in die buurt kunnen liggen. Ik heb me dan maar gewoon een nieuwe lens gekocht, probleem opgelost. Cadeautje voor mezelf, zeg maar.

En ik dacht bij mezelf dat ik toch wel een ongelofelijke gelukzak was, dat ik zomaar zonder nadenken 200 euro kon uitgeven voor een folie. Het is helaas niet iedereen in dit land gegeven.

Geplaatst op

Vrolijke maandag

Maandagvoormiddag is mijn vrije dag (samen met de donderdagvoormiddag – de voordelen van deeltijds werken), en dus een heerlijke verlenging van mijn weekend. Hoe druk het ook is geweest, ik kan nog even uitblazen op maandag.

Ik ben sowieso niet echt een ochtendmens, maar als ik rustig kan wakker worden met mijn Wake-Up light, valt dat eigenlijk wel mee. Niet vandaag dus. Want om half zeven begint er hier nu toch een alarm te blèren: “Noodgeval! Er is rook in het kantoor! Noodgeval! Er is rook in het kantoor!” Ik voerde een versnelde versie uit van het rechtkomen van Frankensteins monster, en rende naar beneden, terwijl ik nog even tegen Wolf riep dat hij mocht blijven liggen. Ik heb het lawaai uitgezet, maar het ding bleef maar pinken, en kon dus elk moment opnieuw beginnen tuten, en dus heb ik er gewoon de batterijen uitgehaald. Tot zover noodgeval. Om mijn hartslag weer wat naar beneden te krijgen, heb ik dan maar de tafel gedekt en nog wat op mijn computer gerommeld, en ben toch nog even teruggekropen onder mijn warme donsdeken. Kwestie van een ochtendhumeur te onderdrukken. Kobe had zelfs niks gehoord.

Bon, een ontbijt en een ochtendwandelingetje later was mijn humeur al wat opgeklaard, en toen ik een koffie binnen had en er nota bene ook nog bericht was van Bart vanuit Shangai, kon het zowaar zonnig genoemd worden.

Er volgden nog boodschappen, een rustige lunch hier thuis, een paar uur lesgeven, klassenraad, naar huis spurten om mijn Arduinocursus, een kus geven aan ons ma die kwam babysitten, een slaapwelknuffel voor de kinderen, rushen naar de Arduinoles, mijn hersenen op een wiskundige manier pijnigen gedurende drie uur, thuiskomen om kwart over negen, en in de zetel ploffen. Dat wel.

Maar de voormiddag was toch wel heerlijk. Dat wel.

Geplaatst op

Nog meer verdwenen tegels

De tegels die effectief nog op de grond lagen, zijn intussen in de container verdwenen, na de graafwerken per kraan. Ik had echter de tegels van het vroegere terras destijds ook bijgehouden: de tuinplannen waren toen nog een verre droom, en we wisten niet of we die tegels nog gingen nodig hebben. Er lagen er dus een zestigtal opgeslagen achter het huis, en die zijn twee dames op hoge hakjes vandaag komen ophalen. Chapeau voor hen, want ze waren ouder dan ik, en die tegels wegen behoorlijk wat. Maar ze zagen het volledig zitten, en hebben er een vijftigtal mee. De laatste overgebleven elf stuks worden in de loop van de week nog opgehaald door iemand die net dezelfde tegels heeft, en wat uitbreiding kan gebruiken. Alleen jammer dat die niet eerder had gereageerd, want voor haar zou het extra fijn geweest zijn.

Maar bon, ik ben al mijn tegels eindelijk kwijt, en ik heb er een aantal andere mensen gelukkig mee gemaakt. Meer moet dat toch niet zijn, toch?

Geplaatst op

Volle dag

Wolf was gisterenavond al vertrokken op scoutskamp, Bart heb ik deze morgen om kwart voor zeven afgezet aan het station, hij verdwijnt voor een weekje richting Shangai en Singapore. Poeh. Maar op zich was het helemaal niet erg dat ik zo vroeg op was, want om kwart over acht vertrokken we richting Doornik, voor een rugbytoernooi voor Kobe.

Merel vindt er niks aan om naar rugby te staan kijken, ze snapt dan ook de regels nog aan geen kanten. Het was ook aan het miezeren, en dus besloot ik om met haar naar Doornik centrum te rijden, en daar wat rond te lopen. Doornik heeft een gigantisch marktplein, en daar stond dan ook nog eens een gigantische markt op. Merel en ik liepen gezellig rond onder een paraplu, kochten een uurwerk voor mij van tien euro, een GMShoesje voor mijn directeur – lang verhaal – een allerschattigst Frozenkopje voor haar, en nota bene een leuke, felrode winterjas mét kap voor haar voor amper tien euro. Ik kon het zelf niet geloven, maar toch. En is het ding snel versleten, dan is dat maar zo, zeker?

We wandelden verder rond, bekeken even de kathedraal van binnen, en keerden anderhalf uur later terug richting rugby. Kobe was net klaar met spelen, en dus kropen we allemaal terug in de auto, en reden naar Ronse, voor een bijzonder fijn middagmaal bij Omaly. Ze had haar fameuze pompoensoep gemaakt, een rosbiefje met erwtjes en worteltjes en kroketjes, en nog de overschot van handgemaakt ijs in een hoorntje als dessert. Poeh!

In het terugrijden naar Gent stopten we nog heel even bij de JBC, op jacht naar een specifiek jurkje voor Merel – dat ze dan zou krijgen voor haar verjaardag – maar helaas: op zich heel mooi en meteen goedgekeurd, maar niet meer in haar maat.

Enfin, tegen vieren waren we terug in Wondelgem, deden we nog inkopen, ruimden we het huis een beetje op, deden beide kleintjes hun slaapkleren aan, en keken we samen onder een dekentje naar Frozen. Héérlijk.

Maar het doet toch maar raar, zo zonder mijn mannen in huis. Gelukkig komt er morgen al eentje terug. Voor de ander is het een weekje wachten.