Waimes, dag twee
En of we chance hebben met het weer! We sliepen lang (enfin, ik toch) en ontbeten rond een uur of tien buiten in de zon. Fantastisch!
Tegen dat iedereen klaar was, het logboek ingevuld en de hints opgezocht, was het elf uur. Ik wilde een wandeling maken, hier niet ver vandaag, van een goeie vijf kilometer, langs vijf verschillende caches. Ik dacht, mja, anderhalf uur, met het zoeken erbij misschien twee. Gelukkig had ik een voorraadje koekjes bij en een flesje water, want dat anderhalf uur, dat werd er drie. Het flesje water konden we gelukkig halverwege laten opvullen aan een boerderij.
We hebben wel alle vijf de caches gevonden, en hebben er een prachtige wandeling op zitten. De kinderen klaagden niet, zelfs Merel niet, en Wolf zorgde fantastisch voor zijn zusje. Heerlijk, die kinderen van me!
We vertrokken aan de Warche, aan ons afdamplekje, met meteen een bezoek aan een kapelletje, en liepen dan verder steil naar boven, tot we de RaVel kruisten, het prachtige fietsnetwerk doorheen de Ardennen, waar we tegelijk met een andere familie naar een cache zochten.
We liepen verder, en doken de netels in voor een volgende cache.
Intussen was het, tot onze grote verbazing, al één uur. We zaten ongeveer halverwege onze toer, en moesten sowieso verder om terug aan de auto te geraken.
We liepen doorheen een wolk van pluisjes van wilgenroosjes, en zochten en vonden de Hexsenbaum, een prachtige loofboom te midden van een naaldbos.
Nog wat verder zochten we redelijk lang naar cache nummer vijf, en liepen daarna het laatste stukje terug richting brugje over de Warche. We passeerden daarbij een oude steengroeve, die echt de indruk van een ravijn gaf, ongelofelijk steil en diep, en prachtig blauw water.
Al bij al was het twee uur voor we terug in het huisje waren. Ik had gelukkig lasagne gekocht die maar in de microgolf moest, en dus zaten we iets later gelukkig aan tafel. Oef. De kinderen waren nu echt wel moe, zodat ik hen rustig tv laten kijken heb. Rond vier uur heb ik hen dan wat koekjes gevoederd bij wijze van vieruurtje, en hen in de auto gelokt. Ik had geen zin om naar de Delhaize in Waimes te rijden, en ging er van uit dat er in het iets grotere dorpje Weywertz – Champagne, waar we zitten, is echt maar een gehucht – een bakker zou te vinden zijn. En jawel, twee kilometer later stonden we aan de kerk van Weywertz en zagen we een bakkerij. Die ook toch wel schepijs verkocht zeker! Toeme toch!
Enfin, we zijn dan met de auto nog wat caches gaan zoeken, maar hadden niet echt veel geluk. Aan de “Eisen Vennbahnbrücke” hebben we met zijn drieën -Merel voederde intussen de schapen – een half uur gezocht, maar niks gevonden, en dat is wel frustrerend. De cache iets verderop hadden we in minder dan een minuut, maar de volgende was weer pech. Merel en Kobe hadden geen zin in de klim en bleven in de auto zitten, maar Wolf en ik gingen op onderzoek uit in een doornenhaag vol brandnetels. Na tien minuten, en ettelijk getengel, hebben we het opgegeven: zonder lange mouwen, lange broek en handschoenen had dit eigenlijk geen zin. Maar op de weg naar huis zat er nog een poepsimpele, en die hebben we dan nog maar meegenomen.
Om zeven uur zaten we, alweer buiten, genoeglijk aan tafel, en konden terug kijken op een prachtige dag.
365 – 11 augustus 2015 – weids
Waimes, dag één
Jawel, we zijn weer weg voor een aantal dagen, maar dit is zo ondertussen een beetje een vaste stek, in het weekendhuis van mijn nicht. We waren hier vorig jaar ook, twee dagen met Bart en twee dagen met mijn ouders, en het jaar voordien ook, toen ook met een paar dagen Bart. Dit jaar is het echter compleet zonder Bart: we zijn nog maar net terug van Kreta en dus heeft hij werk in te halen. Daarbij, wat doe je vooral in de Ardennen? Wandelen. En wat kan Bart niet met zijn kapotte knie? Juist.
We joegen ons deze morgen niet op, maakten rustig de valiezen, en zaten rond elf uur in de auto. Iets over twaalf belden we aan in Heverlee bij een thuiswerkende Jan, die ons de sleutels overhandigde. Hun huisje kan je het best vergelijken met een cottage van Center Parcs: een living met een driezit en twee eenzits, en daarnaast de eettafel die eigenlijk al in de gerieflijke kleine keuken staat. Er is een grote schuifdeur naar een gezellig terras in de tuin, die uitkijkt over de koeien. Er is een slaapkamer met een tweepersoonsbed, en een tweede slaapkamer met een tweepersoonsbed en daarboven een eenpersoonsbed, en nog plaats voor een babybed. Toilet is apart, en er is een kleine badkamer met ligbad. Daarboven is nog een grote, voorlopig niet ingerichte zolder waar ze nog twee – zij het vrij lage – kamers kunnen maken.
Enfin, we reden eerst nog naar de Abdij van Park, een prachtig plekje waar je ook nog lekker kan eten. Het duurde wel even voor we ons eten kregen, en ‘zonder komkommer’ was blijkbaar niet echt ‘zonder komkommer’, maar bon. Daarna liepen we nog even rond, maar ze zijn grondig aan het restaureren, en je kon dus eigenlijk niet zoveel van de abdij zien.
We zijn dan maar doorgereden om een paar straten verder een geocache te doen, en dan richting Waimes. Rond een uur of vijf liepen we in de plaatselijke Delhaize, en nog een tiental minuten later waren we dus bedden aan het opmaken, en het voelde echt aan als een beetje thuiskomen. Het is dan ook niet het ‘cleane’ en vooral lege van een gehuurd huisje, nee, hier staat er koffie in de kast, ligt er kinderspeelgoed, is er perfecte WiFi en sateliettv, en kennen we het intussen door en door. Heerlijk.
We gingen nog snel de geocache een paar meter verderop in de straat zoeken, aten boterhammen, en ik stak de kinderen in bed. En genoot van de stilte, de avondlucht, en het kunnen uitlezen van de laatste van de 893 bladzijden van ‘The First Man in Rome’ van Colleen McCullough. Vakantie, dus.
365 – 10 augustus 2015 – beetje thuis
Geocaching
Het was een hele rustige zondag, waarop het me zelfs gelukt is nog een paar bladzijden te lezen. Kobe was naar een verjaardagsfeestje, en Merel en Wolf speelden best wel mooi samen. En toen belde ons ma, om te vragen of we geen zin hadden om af te komen en te gaan wandelen aan ’t sas, of zij bij ons. Goh, we zagen het onmiddellijk zitten om, na Kobes feestje, naar ’t sas te gaan en daar wat te geocachen.
Geocachen, voor wie dat niet kent, is een ongelofelijk wijs… euh, spelletje, zal ik maar zeggen. Via Geocaching.com kan je overal ten lande – en uiteraard ook daarbuiten – met je smartphone of GPS op zoek naar geheime vindplaatsen. Eigenlijk is het een moderne versie van schattenjacht. Op een kaart zie je waar er overal caches verborgen zitten, en dan kan je met je smartphone gaan zoeken, tot je GPSfunctie zegt dat je er bent. Satellieten zijn echter maar tot op vijf meter accuraat, en soms moet je ook wel gigantisch hard zoeken. Zoals vandaag dus. Op de aangeduide plek vind je dan een “container”, een klein doosje waarin een logboekje zit, waarop je je naam noteert. Via je telefoon kan je dan ook aanduiden dat je de cache gevonden hebt. Soms zitten er in de cache ook kleine prulletjes, en dan is het de bedoeling dat je er eentje uitneemt en er een ander in de plaats steekt.
De eerste cache aan het sas was een “multicache”: op het eerste plekje vind je de coördinaten van het tweede, en zoverder, tot je aan de uiteindelijke ‘schat’ komt. We hebben enkel de coördinaten genoteerd, blijkbaar is het een tocht van een viertal kilometer, en daar hadden we vandaag ook geen zin in. De cijfertjes waren ook nog nauwelijks te lezen, zodat ik ze eerst ga verifiëren bij degene die de cache heeft weggestoken.
Cache twee was zeer eenvoudig te vinden, en eigenlijk wel leuk. Aan nummer drie hebben we allemaal een kwartier staan zoeken en speuren, tot Wolf uiteindelijk het buisje vond. Poeh!
Bij de vierde en de vijfde cache waren we zeker van de locatie, maar vonden we totaal niks, helaas. Jammer, en ook wel frustrerend. Maar aan de andere kant is dat zoeken ook wel de max: het geeft een extra dimensie aan je wandeltochten.
Morgen vertrekken we voor vijf dagen naar de Ardennen, en vlak aan ons huisje is er ook eentje verstopt, heb ik gezien. Er zitten er ook massa’s in de buurt, en ik denk dat we dan ook voornamelijk gaan geocachen: zo krijg ik ook de jongens volop aan de wandel. Ik overweeg zelfs om tien euro te betalen om drie maanden premium lid te zijn: dan zie je nog veel meer caches die je anders niet kan vinden.
In ieder geval: fijne nieuwe hobby gevonden.
365 – 09 augustus 2015 – geocaching
Variaties op hetzelfde thema
Zo van die rustige tussendagen in de vakantie, ook die kunnen heerlijk zijn.
Gisteren lummelden we ook maar wat rond, kuisten in de voormiddag de benedenverdieping, gingen in de namiddag een pakje posten, Vics boompje ontdoen van onkruid, en een nieuwe tuinslanghaspel ophalen. Ik ontdekte er meteen een paar nieuwe plekjes in Vinderhoute.
Vandaag begon al even rustig. Zodra ik de nieuwe tuinslangsproeier – de oude is gepikt uit de voortuin terwijl wij in Kreta zaten – aangesloten had, wilden de kinderen er meteen mee spelen. Het is dan ook wel een amusant ding :-p Kobe mocht echter in de namiddag gaan spelen bij Sebastiaan, en had zijn kleren al aan, waar Wolf zijn pyjama had uitgetrokken en in zijn onderbroek rondcrosste. Maar kijk maar naar Kobes gezicht, hoe plezant het precies wel was.
Na de middag ging Kobe spelen, en lieten we Merel achter bij papa: Wolf en ik gingen per fiets de stad in om een cadeautje voor Merel op te halen in de Hema, kabeltjes te halen in de Switch voor Bart, en een roze zwembril van Freecycle in de Steendam. Met andere woorden: we fietsen van in de Molenaarsstraat via de brandweer en de ziekenhuizen naar Sint-Jacobs en de Steendam, en dan via de Belfortstraat richting de Switch. Helaas moesten we daarbij ook de Cora Kemperman passeren, en ik heb er een prachtige rok in zebrastrepen en twee T-shirts met lange mouwen gekocht. Gewone prijs: 199 euro. Soldenprijs: 82 euro. Netjes dus.
Als beloning voor het geduldige wachten passeerden we langs de Australian Ice Cream, en liepen al likkend richting de Switch, tot we een bankje tegenkwamen.
Daarna ging het richting Hema, bonden we een groot pakket met een paar stevige fietsrekkers vast, en stapten we door de mensenmassa naar het Dreupelkot. Niet dat ik mijn elfjarige dreupels wou leren drinken, maar er zit daar een geocache, en daar zijn we een tijdje geleden op den bots mee begonnen. We zijn een paar keer door het steegje gelopen, samen met een koppel Hollandse geocachers, en dankzij de tip vonden we het kleine rolletje. Wolf glom van trots.
En toen zijn we maar de Burgstraat doorgefietst om in het Begijnhof nog twee caches te zoeken. De eerste hadden we vrij snel, en toen passeerden we een prachtig terrasje en stopten we even om iets te drinken. Heerlijk plekje, meteen ook aangeraden aan Bart.
De tweede cache vonden we niet meteen, tot iemand aan de overkant van de straat zijn raam opentrok en vroeg of we hulp wilden. Ja dus ^^ Meteen cache vier op onze naam kunnen schrijven.
Tegen dan was het al kwart over zes, en fietsten we langs het Gaardenierspad terug naar huis.
’s Avonds ben ik met Wolf en Kobe nog even tot aan het Houtjen gefietst omdat er daar blijkbaar een moeilijke cache zit, en inderdaad, we vonden hem ook niet echt. Jammer, maar ik denk dat we nu wel vertrokken zijn in het cachen. Leuke hobby!
365 – 08 augustus 2015 – Gaardenier
Clafoutis van primeurgroenten met geitenkaas
Toen ik woensdag langs Doornzele passeerde, ben ik er bij de Weight Watchers binnengewipt. Er lagen opnieuw kookboekjes in promotie, 2,99 euro per stuk, en ik heb er dus twee meegebracht. Een daarvan was “Reizen in eigen keuken“, en op pagina 38 vond ik het recept voor de clafoutis, voor 7 propunten per persoon. Een clafoutis, da’s een soortement taart op basis van ei, zonder korst, meestal als dessert met kersen of zo.
Helaas, de kinderen houden blijkbaar niet van feta of van raapjes… Ze hebben nochtans heel ijverig meegewerkt: Wolf sneed zes jonge worteltjes met de mandoline, Kobe snipperde vier lente-uitjes, Merel roerde twee eieren, twee eierdooiers, 250 ml melk en 200 ml magere room door elkaar met een eetlepel maïzena, en ik sneed 4 raapjes en 100 gr feta, en nog wat dragon, (citroen)tijm en kervel.
Maar de smaak van de raapjes was nogal dominant: volgende keer minder raapjes, meer wortels, zoveel is duidelijk. En misschien kijken voor mozzarella in plaats van feta. Geen idee of het dan ook 45 minuten in de oven moet op 180°, of dat het wat minder zal zijn.
Maar lekker vonden Bart en ik het wel!